Pełnia Literatury. Nocny podcast literacki

O tym, jak bić się i nie bić oraz przemianie życia w poezję.

O poezji-instancji ostatecznej oraz argumentach obrony i oskarżenia świata. O prośbie, przeprosinach, pożegnaniu, którymi potrafi być wyznanie „Kocham Cię”.

O snach, ich intensywności, przemijaniu i trwaniu po tym, jak minęły.

O języku świadectwa, granicach literatury i przekraczaniu granic. O wojnie, która przychodzi do miasta i do nas – i co wtedy.

O słuchaniu (również samego siebie), utracie drogi i o tym, co można zobaczyć w ciemności.

O życiu opowiedzianym poprzez ogrody i pesymizmie, który rozproszył się, ukazując inną treść: wewnętrzne ogrody.

O świecie z perspektywy Beskidu Niskiego, duchach i „powszedniej męce zwykłych ludzi”. O „czułym narratorze” i o tym, że dzisiaj pada, pojutrze przestanie.

O chwilach, które chcą być wnioskiem z życia i poezji, która ma ambicje.

O Róży z Radomska, która idzie przez prozę i wiersze Różewicza. O problemie nazywania, który rozstrzygnęła Zagłada. O alter ego poety i cieniu, jaki rzuca nieobecność.

O ciekawości i pragnieniach, które wiążą ze światem. O zachwycie i melancholii jako jednej kategorii estetycznej. O tym, jak oko siedemset lat temu obserwowało samo siebie i co widziało.

O zalotności, mądrości i strategii wyboru jednaj kosztem drugiej. O języku miłości i jego demistyfikacji. O fatalizmie, narcyzie, sobowtórze i skoszonej łące.

O uwadze, świecie zobaczonym po raz pierwszy i poezji jako czyimś lekkim. O hymnie, który jest przeprosinami.