10 złotych! Przecież za to można kupić w Castoramie rolkę mocnej, srebrnej taśmy i posklejać rozpadającego się laptopa!

Albo kraftowe piwo, które - przecież sami wiecie - pozwala spłukać z ust smak Perły i sera Gouda.

Jestem Ci za tę dychę bardzo wdzięczny i szeroko się uśmiecham. Dziękuję!

Co mogę dla Ciebie za to zrobić? Mogę przyznać, że te progi nagród sprawiają mi trudność, bo ani nie wyślę Ci zdjęcia w kąpielówkach z autografem, jak blogerki modowe, ani nie będę pieprzył egzaltowanych głupot o tym, jak "stajesz się częścią procesu twórczego" - no, bo kurde szanujmy się.

A co powiesz na to, że trafisz na listę wspomagających, jak w progu wyżej, a dodatkowo wrzucę na FB posta ze specjalnymi podziękowaniami dla 10-złotowców?

30 złotych! To już poważny pieniądz.

Jedna z bohaterek "Ballady o lekkim zabarwieniu erotycznym" marzy o takiej kwocie wysyłając swoją córkę do świecenia tyłkiem dla starych dziadów.

Mówi, że kupiłaby sobie za to:
- klapki za 10 zł u Rusków
- trzy pary majtek
- no i pół litra na sobotę

Od tamtych czasów ceny nieco wzrosły (nawet u Rusków), a ja nie mam córki do stręczenia, ale za 30 złotych będę bardzo, bardzo wdzięczny. Dziękuję :)

Co mogę dla Ciebie zrobić? Mogę - jeśli to coś warte - napisać do Ciebie podziękowania mailem załączając zdjęcie minister Kempy w bikini.

Choć po namyśle - lepszą nagrodą będzie mail z podziękowaniami BEZ tego zdjęcia.

Plus oczywiście wszystko, co wyżej.

Nie przesadzasz za bardzo? Ta kasa nie przyda Ci się na nic innego?

Ok. Skoro tak, to cieszę się, jak głupi i baaaardzo Ci dziękuję :)

Jeśli zbierze się kilka takich osób, jak Ty wreszcie przestanę dokładać do moich tekstów i opłacę sobie domenę i serwer. Cholera, zjem coś sobie nawet.

Jak ja Ci się odwdzięczę? Dla Ciebie przeproszę się nawet z metodą blogerek modowych i wezmę z nich przykład. Mogę podpisać się na zdjęciu i przesłać Ci je mailem. Plus oczywiście to, co wyżej.

Dziękuję!

No, kurde.

100 zł to już jest coś.

Mogę sobie za to opłacić na przykład jeden z 14 moich mandatów za parkowanie.

Mogę za to kupić 38 znaczków pocztowych i wysłać straży miejskiej 38 podziękowań za to, że jest i otacza nas troską.

Mogę też zapłacić za internet i wrzucać do niego swoje teksty. I za to serdecznie Ci dziękuję :) Serio, serio.

To spora kwota i jeśli zobaczę, że ktoś zechciał się nią ze mną podzielić to z początku nie uwierzę, a potem zacznę cieszyć się, jak idiota :)

A potem zrobię następującą rzecz: podziękuję Ci w specjalnym 100-złotowym miejscu na mojej stronie i złożę indywidualne peany dziękczynne na Facebooku. Na końcu każdego mojego tekstu umieszczę Cię, jako Patrona. Bo co mogę zrobić więcej?

Plus oczywiście to, co powyższe.

No dobra, w to w ogóle nie wierzę.

406 złotych to czynsz w moim malutkim, kwadratowym, betonowym pudełku kupionym za pieniądze międzynarodowego banku w kredycie na 30 lat.

Jeśli masz ochotę wpłacić mi taką kwotę, to znaczy że jesteś przynajmniej tak szalony-szalona, jak ja. I, że pisanina gościa z internetu ma dla Ciebie wymierną wartość. Co - nie ukrywajmy - sprawia, że jestem oszołomiony i szczęśliwy. Bardzo Ci dziękuję.

Ten system nagradzania za pieniądze nie jest najłatwiejszy. Jak ja mogę wymyślić coś, co zrekompensuje Ci te 406 zł? Może zróbmy tak: oprócz wszystkiego, co wyżej zapytam Cię o temat, jaki Cię gnębi. Wątek, który powinienem poruszyć na mojej stronie. Mogę napisać, co ja myślę o danej sprawie. Oczywiście, jeśli za 406 zł chciałbyś kupić pean na cześć Marka Kuchcińskiego lub Grzegorza Schetyny to sorry - napiszę tylko to, co ja o temacie myślę.

To co, jesteśmy umówieni?

To już szaleństwo i wpisuję tutaj tę kwotę tylko dlatego, bo sam w nią nie wierzę.

Umówmy się, jeśli ktoś wspomoże mnie kwotą 999 zł miesięcznie to zwariuję, nagram i wyślę tej osobie osobiste podziękowania dźwiękowe.

Co tu jeszcze mogę dodać? Jeśli ktoś na tyle ceni moje składanie literek, to jest to dla mnie oszałamiające i bardzo, bardzo dziękuję.

Tak po prostu.