Szmaragdowe Pióro

Jeśli będziecie trzymać się moich instrukcji, przepłyniecie i nikomu nic się nie stanie.

Dasean powiódł spojrzeniem po marynarzach, którzy stali z bliskimi. Prawie nikt się nie odzywał, jakby zabrakło im już słów. Jakby mogli już tylko dawać swoją obecność.

Rozmawiali o wszystkim i o niczym, jakby chcieli w tych ostatnich godzinach przekazać drugiemu jak najwięcej.

A co z Opiekunem, który miał nam towarzyszyć? Kiedy i gdzie go spotkamy?

Wreszcie nadszedł dzień, gdy Eliam oznajmił, że mają ostatni tydzień na przygotowania.

Jeszcze krótki moment i zwierzęta zbudzą się z zimowego snu. A elfy wyruszą w drogę.

Nie chciałbym, byś wypływał w gniewie. Choć, prawdę mówiąc, ucieszyłbym się, gdybyś w ogóle nie wypływał.

Nie wszystko da się przewidzieć. Wiem. Jednak na takie zdarzenia nie jestem w stanie się przygotować.

– Co zrobicie, jeśli będziecie musieli opuścić Kontynent? – Nie opuścimy go. – Nawet jeśli ludzie was wypędzą na statki?

Nawet wśród krasnoludów i hobbitów sielanka nie mogła trwać długo. Mimo że ich życie zdawało się wręcz idealne, Malus znalazł coś, czym mógł ich skusić. Do obu ras wysłał po Szkodniku. Każdego z innym darem.

Jeśli tam nie przypłyniemy, któregoś dnia magia ich zabije. Jesteśmy im potrzebni. Nawet jeśli miałoby to skończyć się naszą śmiercią.

Dasean zawahał się. Wiedział dobrze, jaka odpowiedź byłaby dobra. Powinien od razu dać słowo, ale nie umiało przejść mu przez gardło.