„(…) wszystko, co w nich spisano, niepowtarzalne jest od wieków i na wieki, bo plemiona skazane na sto lat samotności nie mają już drugiej szansy na ziemi.”
“Sto lat samotności” Gabriel García Márquez
Środowisko nienaturalne - świat młodych w kadrach. Wirtualna wystawa fotografii.
Czyli temat młodego człowieka we współczesnym, pandemicznym świecie. Punktem wyjścia jest globalna sytuacja epidemiczna, która zamknęła nastolatków w wirtualnej, bańce znacząco zmieniając jakość ich życia.
We współpracy z fotografką Karoliną Wilusz próbujemy odpowiedzieć na pytanie co jest naturalne, a co nienaturalne w rzeczywistości młodych ludzi. Co oni sami postrzegają w niej jako dobre, a co jako złe? Z czym się godzą, a co uznają za niesprawiedliwe i krzywdzące? Z których nieodwracalnych sytuacji zdają sobie sprawę, a które są dla nich niezauważalne? Jak internetowa sztuczność budowania relacji, presja wizerunku kreowanego przez media społecznościowe czy uzależnienie od wirtualnego świata potęgują problemy nastolatków? Czy jednocześnie uniemożliwiają im konfrontację z własnymi lękami i niepewnościami?
Źródłem inspiracji są refleksje i odczucia uczennicy trzeciej klasy liceum o profilu taneczno-teatralnym Zofii Krzyszychy. Obecne realia nie tylko ograniczyły jej kontakt z rówieśnikami i sprawiły, że ostatni rok szkoły spędziła w domu, ale i zabrały możliwość szlifowania warsztatu oraz rozwijania się w dziedzinie, dla której wybrała właśnie tę szkołę. Fotografie umożliwiły „zmaterializowanie” wymienionych problemów i ich szeroką interpretację.
Rekwizytem wykorzystywanym w sytuacjach, z którymi mierzy się nasza bohaterka jest wielkogabarytowa upcyklingowa scenografia wykonana z powszechnych odpadów jakimi są butelki PET. W zależności od prezentowanego problemu rekwizyt zmienia swoje znaczenie – jest tłem, soczewką, blendą, lustrem, przeszkodą, łącznikiem. Dopełnia obraz, zaburza jego widzenie, pomaga lub przeszkadza postaci. W jednym momencie jego struktura współgra z bohaterką, w innym – kontrastowo się od niej odbija. Tworzą harmonijną całość lub agresywnie się od siebie odznaczają.
To właśnie kontrasty - poza wymiarem interpretacyjnym - są głównym zabiegiem stylistycznym techniki wykonanych zdjęć oraz aranżacji scenografii. W prezentowanych pracach połączono fotografię analogową z cyfrową, elementy naturalne z plastikowymi, zestawiono sztuczność z młodością i naturalną dziewczęcością.
“Cieszę się że podejmowane są w sztuce tematy związane z problemami mentalnymi wynikającymi z okresu pandemii. Cieszę się również, że mam możliwość udziału w takich przedsięwzięciach. Jako że doświadczyłam tego na własnej skórze, oraz doświadczam nadal, inspiracji mogę poszukiwać w głębi siebie.
Tematy dotykające izolacji społecznej uważam za bardzo istotne i warte jak najczęstszego poruszania, aby dostrzegać, że nie jest ona naszą normalnością. Brak natury, prawdziwych ludzi, własnych obserwacji i przemyśleń to nie jest codzienność jakiej chcemy.
Powiązane i równie ważne dla mnie jest zagadnienie obecności technologii w życiu człowieka. Często słyszę w ostatnim czasie, na przykład w rozmowach z moimi znajomymi, o pewnego rodzaju wstręcie do patrzenia w telefon czy komputer. Zmuszani do wielogodzinnego siedzenia przed ekranami szukamy odskoczni.
Mogę podzielić się moim kluczem powrotu do normalności... jest nim oczywiście taniec.”
/Zosia/
______________________
Projekt zrealizowany został w ramach
Programu Zakupu Dzieł (II edycja) realizowanego w ramach programu "Kultura Odporna" Miasta Krakowa na zamówienie Krakowskiego Forum Kultury.
Crush On Trash
Trwa ładowanie...