Lionel Scaloni ustawia Argentynę w formacji 1-4-4-2, która po przejęciu piłki zmienia się w asymetryczne 1-4-3-3 lub rzadziej 1-4-2-3-1.
Najczęstszy schemat obejmuje ustawienie: Angel Di Maria i Giovani Lo Celso jako szerocy pomocnicy, De Paul obok Paredesa w środku pola oraz Lionel Messi i Lautaro Martinez w roli napastników. Jednym z kluczowych schematów w grze z piłką jest przesunięcie lewego obrońcy (Tagliafico, Acuna) do przodu, co sprawia, że Argentyna jest wówczas ustawiona trójką z tyłu, podczas gdy Lo Celso przesuwa się do środka. Di Maria z reguły utrzymuje wówczas szerszą pozycję na prawej flance, co z kolei pozwala Messiemu przesunąć się na prawy wewnętrzny kanał i dzięki temu Lautaro Martinez może działać w bardziej tradycyjnej roli wysuniętego napastnika.
Przy okazji przesunięty do trzyosobowej drugiej linii Lo Celso wraz z Paredesem i De Paulem zapewniają ochronę w przypadku utraty piłki na połowie rywali we wczesnej fazie rozwoju ich akcji. Dwaj środkowi pomocnicy asekurują wówczas boczne sektory boiska, dzięki czemu trzeci (Paredes) może skupić się na wywieraniu presji na zawodniku z piłką. Jeżeli rywal potrafi wyjść spod presji i forsuje ich drugą linię stosują znacznie głębszy blok w obronie tworząc zwartą i ciasną strefę tuż przed linią obrony.
W defensywie grają bardzo wysokim pressingiem doskakując do obrońców rywali i uniemożliwiając swobodne rozgrywanie piłki, a w dalszej fazie poruszanie się w centrum boiska, dlatego też obaj napastnicy starają się w pierwszej kolejności kryć pivota w środku pola.
W tym wariancie obaj skrzydłowi są odpowiedzialni za blokadę i zamknięcie opcji podaniowych na bokach pozostawiając napastnikom środkowe obszary.
Gdy jednak rywal przesuwa ciężar rozegrania na środek boiska, Argentynie brakuje tam personelu i z reguły w tym rejonie powstaje więcej miejsca do gry dla rywala. W takich sytuacjach z reguły to Lautaro Martinez zostaje wysyłany do tyłu z zadaniem krycia strefy i zamykania kąta do podania dla linii obrony. W tym samym czasie środkowi pomocnicy (De Paul, Paredes) ograniczają możliwość zagrania długiej piłki bezpośrednio do napastników, więc ustawiają się nieco głębiej.
Pressing Argentyny jest bardzo agresywny i w razie potrzeby nie wahają się faulować. Gdy rywal zmienia taktykę na dłuższe bezpośrednie podania, podopieczni Scaloniego nie wahają się oddać inicjatywy, obniżyć pressing i utrzymywać dość niską linię defensywną. Silni środkowi obrońcy (Romero, Otamendi) zapewniają wygrane pojedynki główkowe.
De Paul stanowi kluczową postać w środku pola i bardzo często wyprowadza piłkę z własnej połowy, choć prawdopodobnie jest najważniejszym zawodnikiem dla obrony, ponieważ jego rola bez piłki polega na przemieszczaniu się w poprzek boiska i przejmowaniu wbiegających pionowo z głębi pola rywali.
Działa ofensywne Argentyna dostosowała w taki sposób, aby Messi mógł zejść głębiej i mieć większy udział w budowaniu akcji, zwłaszcza w środkowej części boiska. Przez to Di Maria przesuwa się wyżej i do środka, prawie jak drugi środkowy napastnik. Prawy obrońca przechodzi wówczas wyżej, środkowi pomocnicy zbliżają się do obrońców po obu stronach, a Messi schodzi do środka, aby zachować przewagę liczebną w środkowej części boiska.
W grze z głębi pola starają się w naturalny sposób wykorzystywać szersze przestrzenie. Za każdym razem, gdy rywal zagęszcza środek pola, trójka pomocników porusza się po zewnętrznej stronie napastników, a Otamendi często wchodzi z piłką na środek boiska, aby zainicjować zmianę pozycji na lewej stronie.
Messi i Di Maria dostają więcej swobody podczas akcji ofensywnych. Wiele razy podczas meczu schodzą oni niżej i tworzą przeciążenia na prawym skrzydle, co wszak nakłada na De Paula dodatkową presję, bo potrzebne sa wówczas szybkie precyzyjne podania na jeden kontakt w kierunku prawego skrzydła i inicjowanie kombinacji, które uwolniłyby jego drużynę od presji.
Profil menedżera od taktyka do Football Managera 2022:
https://tacticof.com/managers/lionel-scaloni/
tactic of...
Trwa ładowanie...