Mourinho stopniowo przestawił Romę na grę trójką obrońców, co stosował już jego poprzednik Paulo Fonseca, lecz trzyosobowa linia obrony u Mourinho jest używana inaczej. System 1-3-5-2 z dwoma napastnikami (lub wymiennie dwoma ofensywnymi pomocnikami) zapewnia Romie znacznie bardziej ofensywny styl gry, niż te znane z poprzednich drużyn Mourinho.
W obronie Roma stosuje zazwyczaj pressing indywidualny, w którym każdy zawodnik ma przydzielonego konkretnego rywala. Podczas, gdy schemat krótkiego krycia jest sztywny zawodnicy otrzymują różne instrukcje w każdym meczu w zależności od przeciwnika.
Podczas pressingu formacja Romy wygląda zazwyczaj jak 1-5-3-2 lub 1-3-5-2, w zależności od tego, jak wysoko ustawieni są skrzydłowi przeciwnika. Zadaniem skrzydłowych jest naciskać na swoich rywali w fazie wysokiego bloku, co wiąże się z kluczową rolą wahadłowych.
Niezwykle ważni w tej fazie są również środkowi obrońcy. Będąc ostatnią linią obrony starają się zapewnić łączność z drugą linią tworząc na tyle ciasną i zwartą strefę, że cały zespół jest zaangażowany do obrony. Środkowi obrońcy muszą również dość agresywnie bronić przestrzeni przed linią końcową.
Ponieważ pressing Romy jest zdyscyplinowany i o sztywnej strukturze, może czasami powodować, że pomocnicy zostają wciągnięci przez rywala na jego połowę pozostawiając dużą ilość miejsca między sobą a obrońcami. Środkowi obrońcy muszą być więc gotowi do zamykania tej luki i podchodzenia wyżej, szczególnie jeżeli rywal próbuje bezpośrednich zagrań wychodząc spod pressingu.
Broniąc wysokim blokiem zawodnicy Mourinho są bardzo agresywni i skoordynowani z widocznym zamiarem jak najwcześniejszego odzyskania piłki. Gdy zmuszeni są do głębszej obrony wahadłowi cofają się do linii środkowych obrońców, a formacja zmienia się w zwarte lecz wąskie 1-5-3-2.
Zasady działania podczas średniego i niskiego pressingu są proste: nie dopuszczać do gry w środku pola, zmuszać przeciwnika do przejścia na skrzydła i tam wygrywanie piłek dzięki asekuracji środkowych pomocników. Aby uszczelnić środek pola zawodnicy tworzą zwartą strefę między liniami, aby ograniczyć możliwe kąty podań, ale także ułatwić krótkie krycie rywali. Jeżeli piłka zdoła mimo wszystko przedrzeć się przez drugą linię środkiem, skuteczny odbiór powierza się agresywnym skokom pressingowym obrońców.
W ataku pozycyjnym Roma wygląda jak 1-3-1-6, przy czym często stosowanym manewrem jest wysokie wyjście do przodu jednego z wahadłowych przy jednoczesnym cofnięciu się przeciwległego, który tworzy tylną trójkę, bowiem jeden ze środkowych obrońców przesuwa się wyżej w środku pola, podchodząc stopniowo, aż pod pierwszą linię nacisku przeciwnika. Gdy piłka mimo wszystko nie może znaleźć wolnego gracza na połowie rywali, a akcja wraca do głębokiego rozegrania, wówczas obaj wahadłowi schodzą dość nisko, a formacja w tej fazie przypomina 1-4-2-2-2.
Manewr ten służy wciągnięciu przeciwnika na własną połowę boiska
Tym niemniej Mourinho chce, aby jego drużyna grała bezpośrednio i wysoki pressing w pierwszej fazie po stracie ma służyć jak najwyższym pozycjom do odbioru piłki. Środkowi ofensywni pomocnicy w tym systemie są niezwykle ważni, gdy Roma stosuje "kontr-ruchy" próbując przedrzeć się przez blok defensywny przeciwnika. Dzieje się tak, ponieważ ich zadaniem jest ustawianie się w półprzestrzeni i wbieganie za linię obrony, podczas gdy boczni obrońcy rywala są odciągani przez napastników.
Profil, analiza oraz plik z taktyką do FM22:
https://tacticof.com/managers/jose-mourinho/
tactic of...
Trwa ładowanie...