Skończyłem pięćdziesiąt pięć lat.
Zanim do tego doszło, zmagałem się z najmniej dwiema "ścianami". Pewnie znawcy nazwaliby je "kryzysami wieku średniego". To, szczerze mówiąc, nic przyjemnego. Nazwa "kryzys" nie jest przypadkowa. I nie jest tak, że człowiek może sobie z tym poradzić śpiewająco, zapomnieć i żyć dalej jak dotąd. Trzeba sięgnąć dalej, w rejony nieznane, trzeba stworzyć w sobie struktury, strategie, których dotąd nie było.
Trzeba się zmienić.
Zmagając się, przeżyłem coś na kształt olśnienia i doznałem najmniej jednego przewartościowania, które zaskoczyło mnie bodaj bardziej od olśnienia.
Kojarzycie rzeźbę z Łazienek Królewskich "Bóg Hermafrodyta odtrącający nimfę Salmakis"? To bardzo ciekawa praca, przedstawiająca mężczyznę zapatrzonego w dal, dążącego do odległego celu. Kobieta próbuje zajrzeć mu w oczy, przytulić go, obdarzyć miłością, ale on nie zauważa jej czułości, bo przyciąga go coś w dali. Taka jest moja osobista interpretacja tego dzieła. Wizja przyszłości i ambicja są silniejsze od uczucia do drugiej osoby. Przez wiele lat, nie bez wstydu, identyfikowałem się z tym bogiem. Dążenie do celu potrafiło mnie pożreć, wyjeść od środka, zamknąć oczy na ludzi dookoła, nawet najbliższych. Może jestem dla siebie zbyt surowy, ale czasami lepiej przesadzić, żeby wykontrastować to, co się chce przekazać.
Moje przewartościowanie polega na tym, że teraz, ku swojemu zaskoczeniu... zaczynam identyfikować się z tą kobietą. Miłość daje pełnię i spokój, jest przeciwieństwem niemającego końca i nienasyconego dążenia do czegoś odległego, zawsze umykającego, abstrakcyjnego, w ostatecznym rozrachunku nieważnego.
Miłość ogrzewa, jest bramą do świata bezpieczeństwa i piękna. Miłość jest odpowiedzią.
To przemyślenie dedykuję wszystkim osobom kochanym, które nie do końca zdają sobie sprawę z tego, jaki to skarb.
Marcin Sergiusz Przybyłek
Trwa ładowanie...