Z Instytutem Reportażu jestem związana od prawie dziesięciu intensywnych lat. Spotkałam tu ludzi, z którymi mogę nie tylko prowadzić wielogodzinne dyskusje na temat non fiction, ale też po prostu robić rzeczy: organizować otwarte dla publiczności debaty, spotkania, festiwale, wymieniać się pomysłami. Cieszę się, że ciągle chce nam się to robić, i że chce się nam to robić razem, w niewielkim w gruncie rzeczy zespole.
W Instytucie obserwujemy, jak bardzo zmienił się reportaż, jak przez 15 lat, od kiedy działamy, zmieniają się sposoby pisania i opowiadania o świecie. Inne stają się też sposoby odbierania informacji. Jedno jest moim zdaniem niezmienne: wciąż i wciąż jest o czym pisać. Tyle że w Instytucie Reportażu widzimy też, jak skurczyła się przez ostatnie lata liczba miejsc, w których można publikować pogłębione, jakościowe materiały – dlatego, że na ich zrealizowanie potrzeba więcej czasu, dłuższego namysłu, bardziej skrupulatnej dokumentacji. Coraz mniej dziennikarek i dziennikarzy może sobie pozwolić na komfort takiej pracy. Dlatego od lat wspieramy jakościowe dziennikarstwo w ramach różnego rodzaju programów, szkoleń i warsztatów. Finansowanie tych działań jest trudne, wymaga nieustannej ekwilibrystyki budżetowej i logistycznej, ale mamy za sobą projekty, z których jesteśmy bardzo dumni i dumne: poświęcone cyberbezpieczeństwu w mediach, dziennikarstwu w czasach wielokryzysów, pisania antydyskryminacyjnego, a w tej chwili prowadzimy dwa miedzynarodowe projekty grantowe dla mediów niezależnych, ogólnopolskich i lokalnych. Robimy tu tak dużo, że niekiedy nie wystarcza nam czasu, żeby na bieżąco o tym opowiadać. A chcemy robić jeszcze więcej. Chcemy poszerzyć sekcję publikowanych przez nas jakościowych treści, bo wciąż i wciąż mamy o czym pisać, mówić i co komentować.
Między innymi dlatego po piętnastu latach działalności zdecydowaliśmy się założyć ten profil. Marzy nam się trochę większa niezależność, żebyśmy mogli i mogły złapać trochę głębszy oddech i dalej robić rzeczy.
Instytut Reportażu
Trwa ładowanie...