Shortsy z Życia: Utracone lato

Nagrywam ten shortsa z łóżka, z kawą w dłoni – nie z lenistwa, ale z wdzięczności za moment ciszy po zakończeniu roku szkolnego mojego syna. Długo nie miałam prawdziwych wakacji. Jako młoda mama szybko musiałam dorosnąć – bez szalonych studenckich wyjazdów, bez beztroski, bez pasztetu jedzonego gdzieś na dworcu. Dziś próbuję to odzyskać. W dorosłości znalazłam sposób, by nadrobić to, co przepadło – wakacje traktuję jak czas, w którym uczę się odpoczywać. Nie po to, by uciec od życia, ale by przypomnieć sobie, że ono może być moje. Może być lżejsze. Opowiadam o tęsknocie za doświadczeniami, które się nie wydarzyły – i o tym, że nawet jeśli coś nie zdarzyło się wtedy, to wciąż może zdarzyć się teraz. W innej formie, ale z tym samym sercem.