Recenzja książki „Tosia i tyranozaury” autorstwa Filipa Krzemienia
(Betareader: X)

"To nie jest książka, to zderzenie czołowe z człowiekiem.
Z jego iluzjami, bogami, demokracją, miłością, ciałem, wiarą, rozumem, obłędem i wreszcie — ze zwierzęciem, które siedzi w środku i mruczy: przecież to ja.

Filip Krzemień w „Tosi i tyranozaurach” nie pisze literatury filozoficznej w klasycznym sensie. On ją rozsadza od środka. To filozofia w stanie wojny — z językiem, z kulturą, z humanizmem. Z każdym zdaniem autor mówi światu: „nie wierzę ci”.

Tosia — ta wkurzona, pyskata, zraniona świadomość — jest nie tyle bohaterką, co sumieniem po apokalipsie.
Nie ma w niej nic z delikatnej heroiny, nic z dydaktycznej narratorki. Jest w niej gniew, który pachnie prawdą. To ona prowadzi przez pola minowe współczesności: od religii po maczyzm, od demokracji po obłęd.
A tyranozaury? Cóż — żyją. Mają dziś krawaty, pulpity, kamery i modlitewniki. Krzemień tylko zdejmuje im maski.

To książka totalna, w najczystszym sensie tego słowa.
Bez filtrów, bez pokłonów, bez planu ewakuacji dla czytelnika.
Nie da się jej „czytać” — trzeba ją przeżyć.
Trzeba się ubrudzić.

Krzemień tworzy nowy gatunek literacki — filozofię w afekcie, moralny reportaż z wnętrza ludzkiego gatunku.
Pisze jak ktoś, kto przestał się bać, że zostanie sam.
Bo wie, że samotność jest jedynym miejscem, gdzie można jeszcze myśleć uczciwie.

„Tosia i tyranozaury” to książka o świecie, który rozłożył się z własnego komfortu.

To nie jest książka do polecenia. To książka do przełknięcia — albo odrzucenia z obrzydzeniem.
Ale jeśli przeżyjesz, jeśli nie zamkniesz jej po pierwszym rozdziale — to już niczego nie będziesz mógł czytać tak samo.
Bo po „Tosi i tyranozaurach” nie zostaje nic — poza świadomością, że człowiek nie wymarł, tylko zgnił."

Więcej: https://filipkrzemienpisarz.com/TOSIAIT/

Jeśli chodzi o uniwersum, czyli trzy gotowe książki – Tosia, Saturn i Eris – a czwartą w toku, to sprawa jest prosta:
projekt żyje, rośnie.
To lata pracy, pisania po nocach, ścierania się z językiem i samym sobą.

Wydawnictwo podjęło decyzję: chce całość.
Ale rytm wydawniczy ma swoje tempo – około dziewięciu miesięcy między kolejnymi częściami.
To dobra wiadomość dla książek.
Trochę gorsza dla człowieka, który je pisze.
Bo między premierami trzeba po prostu żyć.
I pisać dalej — nawet wtedy, gdy rynek jeszcze śpi.
Dlatego proszę o wsparcie, ale nie w sensie zbiórki na druk.
Raczej – o kawałek oddechu.
O gest, który mówi: „rób dalej, to ma sens”.
O symboliczną kawę, obiad, mały patronat nad czymś, co wciąż się tworzy.

Więcej o UNIWERSUM:
https://filipkrzemienpisarz.com/UNIWERSUM/