Kim jestem?
Dzisiaj starszą panią, siwe włosy mam... ale dusza jeszcze nie osiwiała. Stale chce mi się opisywać to, co wzbiera we mnie, gdy widzę, słyszę albo czuję tak wiele, bo wiele się dzieje, albo też pięknie się dzieje, ciekawie, a czasem dramatycznie, traumatycznie...
Mieszkamy na wsi, więc siłą rzeczy Natura nas otaczająca działa na zmysły i duszę. A słowa, z którymi jestem spoufalona niebywale, same się wylewają z klawiatury.
Piszę chętnie o nas - ludziach 60+ . Bo jesteśmy, choć bywa, że starość, jako rzecz niepiękna (?) i wstydliwa (?) wobec młodości, jest odsuwana na margines.
"Nie wydajemy książek o starości" - ktoś mi tak sarknął. Serio? A kto najchętniej czyta i wypożycza książki w bibliotekach - młodzi? Ejże!
Ja polubiłam starzenie i piszę chętnie o nas - Dojrzalakach, seniorach, czy jak tam o nas się mówi, byle tylko ominąć niezręczne: Starzy Ludzie.
Byłam jako nauczycielka "panią od biologii", dla mnie starzenie nie jest dramatem ani powodem do wstydu. Adoptowałam stare psy, dałam dom staremu kotu - przybłędzie, mam starzejącego się męża <3. W świecie jest miejsce dla nas wszystkich.
W Wikipedii jestem, ha! :-) Małgorzata Kalicińska – Wikipedia, wolna encyklopedia
O, bloga prowadziłam: Blog Małgorzaty Kalicińskiej: 2020 (kalicinska.blogspot.com)
Powieści napisałam kilka:
3 tomy Domu nad rozlewiskiem, Zwyczajny Facet, Lilka, Fikołki na trzepaku, Irena (pisana z córką), Kochana Moja rozmowa przez ocean (pisana z córką), Listy pisane atramentem, Dwoje na kwarantannie, opowiadania i książka kulinarna pisana z Bratem Kalicińscy od kuchni, felki (felietony) dla Bluszcza i kilku innych czasopism.
Taki może nie największy dorobek, zważywszy że są i tacy, którzy strzelają książkami jak z kałacha :-). Ja nie.
Książka musi wezbrać, dojrzeć, a krótki tekst o psie, albo o jajku, o niepokoju albo miłości czułej i siwej - to tekst na szybko.
