Decydując się na bardziej progresywne ustawienie 1-4-3-3, Daniele De Rossi pozwala swojej linii defensywnej pozostać zwartą, ale oferuje dodatkowy element kreatywności, a zarówno lewy, jak i prawy obrońca mają większą swobodę wpływania na grę w ostatniej tercji. Wydaje się, że jego system ożywił większość kreatywnych talentów Romy (Pellegrini, Dybala), dobrze wykorzystując ich mocne strony i obserwując w rezultacie znaczny wzrost wydajności w ataku.
Ze względu na znajomość gry w bardziej tradycyjnym wariancie z piątką zawodników ustawioną z tyłu, De Rossi stworzył w Romie warianty ustawienia 1-3-5-2, co w szczególności przeciwko takim drużynom jak Inter czy Torino pozwoliło jego drużynie mieć bardziej zwartą strukturę bez szkody dla gry progresywnej. W tym wariancie Roma pozostaje progresywna w ustawieniu 1-3-5-2 z lewym wahadłowym wysuniętym do przodu i Mancinim szukającym możliwości wybiegnięcia poza linię obrony, podczas gdy Dybala operuje głębiej.
Odkąd De Rossi przejął drużynę, Roma odnotowała 2,85 gola na mecz (Gpg) już od pierwszego meczu z Hellas Verona, co znacznie przewyższa 1,5 gpg osiągnięte pod okiem Mourinho w sezonie 2023/24. Nagły wzrost ich statystyk jest dodatkowo wzmocniony przez ich wskaźnik oczekiwanych goli, z liczbą zdobytych goli bez karnych (npG) pomniejszoną o oczekiwane gole bez karnych (npxG) wynoszącą +11,5. Mówiąc prościej Roma znacznie przewyższa swoją zdolność do trafiania do bramki, mimo że nie stworzyła odpowiedniej liczby okazji. Wykres przedstawiony poniżej podkreśla wzrost formy Romy pod względem liczby strzelonych bramek na mecz. Czerwona strzałka wskazuje początek kadencji De Rossiego z liczbami w porównaniu do średniej ligowej 1,75, oznaczonej linią przerywaną.
W posiadaniu piłki boczni obrońcy Romy starają się przesuwać wyżej, aby stworzyć progresywną opcję do podania, a dwaj środkowi obrońcy oferują wsparcie bramkarzowi, aby grać od tyłu. Podwojenie pivotów (Paredes, Cristante) okazało się niezwykle udane, a obaj dobrze się uzupełniali. Dzięki solidności defensywnej Paredesa kontrolującego grę nieco głębiej, Cristante otrzymał swobodę wykorzystania swoich imponujących umiejętności prowadzenia piłki. Ich rotacja pozwala z kolei Pellegriniemu na przechodzenie na pozycję nr 10 i tworzenie bardzo ofensywnego kwartetu.
De Rossi niewątpliwie wzmocnił również Paulo Dybalę. Wraz z przejściem wyżej Kristensena (lub Karsdorpa) na prawej flance, Dybala schodzi bardziej do środka i porzuca tradycyjną rolę prawego skrzydłowego, co zdawałby się sugerować wyjściowy skład. Możliwość ustawienia Dybali bliżej zarówno Lukaku, jak i Pellegriniego, znacznie poprawiła płynność ataku drużyny De Rossiego. Słusznie sugeruje się, że asymetryczny kształt nowej trójki napastników Romy zaczyna sprawiać problemy strukturalne przeciwnikom i stwarza okazje do wykorzystania przestrzeni za linią obrony.
Ich kształt w defensywie wydaje się przypominać 1-4-4-2, jak u większości współczesnych menedżerów, którzy odnoszą sukcesy dzięki zbalansowanej grze w obronie. Mając to na uwadze, widzimy Dybalę i Lukaku tworzących parę napastników z zadaniem aktywnego naciskania z przodu. W takiej sytuacji El Shaarawy musi zejść głębiej, by zająć pozycję lewego pomocnika, a Cristante przesuwa się, by zająć miejsce po prawej stronie.
Jednym z prawdziwych objawień po przejęciu drużyny przez De Rossiego jest wykorzystanie Bryana Cristante i jego umiejętności dopasowania się jak ulał do różnych ról, nie tracąc skuteczności bez względu na pozycję. W razie potrzeby De Rossi wraca również do bardziej tradycyjnego ustawienia 1-5-3-2, aby wzmocnić defensywę i stworzyć bardziej efektywny niski blok. W ten sposób Stephan El Shaarawy schodzi głębiej do roli lewego skrzydłowego, podczas gdy Spinazzola (lub Angeliño) zajmują swoje pozycje na lewej środkowej obronie.
Pełna analiza autorstwa Jack’a Chippendale’a (TFA):
Profil menedżera i taktyka do FM24:
https://tacticof.com/managers/daniele-de-rossi-2/
tactic of...
Trwa ładowanie...