Z posiadaniem 55% na mecz Jagiellonia pod wodzą Adriana Siemieńca wykonuje 15, najwięcej w lidze, podań na 60 sekund, co dowodzi nie tyle ich dominacji, co tempa gry.
Adaptacją dokonaną przez Siemieńca jest przełączanie się pomiędzy formacjami 1-4-1-4-1 i 1-4-4-2 w defensywie, w którym 1-4-4-2 jest mniej agresywne i bardziej zdyscyplinowane, zaś 1-4-1-4-1 pozwala na bardziej dynamiczne przejścia i wyższe odbiory.
W budowaniu od tyłu Jagiellonia ma tendencję do rotacji podwójnymi pivotami (Nene, Romanczuk) w środku pola, wciągając przeciwnika do środka i stworzyć przestrzeń dla pozostałych graczy z przodu. W tym samym czasie boczni obrońcy podchodzą wyżej tworząc z pivotami sześciokąt. Skrzydłowi ustawiają się bardzo szeroko rozciągając rywala, podczas gdy napastnik i ofensywny pomocnik naciskają w centrum. Zyskują dzięki temu trzy kierunki do zagrywania długich, bezpośrednich piłek.
Większość czasu, szczególnie grając przeciwko czołowym drużynom Ekstraklasy, Jagiellonia spędza w tercji środkowej. W rzeczywistości to ich rywale obniżają blok, zostawiając Jagiellonii miejsce na ich połowie i koncentrując się na pressingu dopiero w okolicach połowy boiska. Wówczas podopieczni Siemieńca tworzą pięciokąt z bocznymi obrońcami grającymi wąsko, bardziej niczym odwróceni boczni obrońcy, i tylko jednym pivotem (Romanczuk). Tych pięciu graczy wymienia szybkie podania albo szukając swoich skrzydłowych, którzy trzymają się skrajnie tuż przy linii bocznej, albo grając bardziej pionowo do dwóch środkowych pomocników, którzy operują między liniami i w półprzestrzeniach.
Grając w obronie, z szóstym najlepszym PPDA w lidze (podania na akcję defensywną) na poziomie 8,95, mają tendencję do pilnowania kształtu 1-4-1-4-1, który w zależności od rozwoju sytuacji, może przejść do 1-4-4-2. Jednym z czynników skłaniających ich do zmiany ustawienia jest skłonność przeciwnika do gry skrzydłami lub środkiem. Wówczas albo jeden ze środkowych pomocników wychodzi i naciska na piłkę, albo robią to skrzydłowi.
Kluczowym elementem systemu Siemieńca jest jednak rola Romanczuka. Pełni on rolę gracza czyszczącego przedpole, więc ustawia się głębiej niż inni pomocnicy. Jego zadaniem jest wypełnianie dziur podczas skoków pressingowych środkowych pomocników, co odzwierciedla liczba przechwytów, które ten zawodnik zalicza średnio w każdym meczu (6,62). Jest to szczególnie imponujący wynik, jeżeli się pamięta, że Jagiellonia jest jedną z najbardziej dominujących w posiadaniu piłki drużyn w lidze. Gdy cała linia pomocy aktywnie wywiera presję na rywalu, izolowany w środku pola Romanczuk musi nie tylko płynnie reagować na powstające dziury w środku pola, ale i wykonywać szybkie zwroty w tym kierunku w przypadku utraty posiadania.
Profil menedżera i taktyka do FM24:
https://tacticof.com/managers/adrian-siemieniec/
Więcej analiz na TFA:
tactic of...
Trwa ładowanie...