W 1976 r. PRL zakupiła następcę Su-7 w postaci opracowanego na jego bazie samolotu o zmiennej geometrii skrzydeł Su-20. Była to eksportowa odmiana samolotu Su-17M (S-32M, kod USA/NATO: „Fitter-C”). Polska była zresztą jedynym nabywcą Su-20 w Układzie Warszawskim, poza ZSRR, kupując w sumie 26 tych maszyn. Su-20 dostarczono także do Angoli, Iraku, Libii, Syrii, Egiptu i Peru, aczkolwiek wersje eksportowe poza Układem Warszawskim nie były dostosowane do użycia broni atomowej. Warto zaznaczyć, że w siłach zbrojnych ZSRR Su-20 i Su-22 występowały pod wspólną nazwą Su-17 (różniącą się jedynie dodatkiem, np. Su-17M2, Su-17M3 itp.). Nazwy Su-20 i Su-22 zostały wprowadzone na potrzeby eksportowe dla użytkowników zagranicznych.
