Ukazała się najnowsza książka Arczila Kikodze, "Jaszczurka na kamieniu nagrobnym"!

Arczil Kikodze to pisarz o charakterystycznym stylu, urodzony poszukiwacz i wytrawny gawędziarz. Żywo opisuje, nakreśla i sprawia, że świat staje się bliski czytelnikowi, skłaniając do kontemplacji nad człowieczeństwem i ludzką naturą, nad istotą i celem pamięci.

Bohater powieści - narrator, którego imienia autor celowo nie ujawnia - jest jednostką obdarzoną wyjątkową pamięcią. Przeszłość stanowi integralną część jego życia; w konsekwencji smutek, miłość, wzruszenia, marzenia i poczucie osamotnienia bezwzględnie obnażają jego charakter. Tekst mistrzowsko przekazuje z jednej strony tragiczną historię życia i śmierci najbliższego przyjaciela bohatera, z drugiej zaś głębokie i delikatne relacje z matką, ukochaną kobietą i dzieckiem.

Powieść „Jaszczurka na kamieniu nagrobnym” ukazuje kraj, w którym bieda i przyziemność są zarówno przekleństwem, jak i zbawieniem. Odkrywa nagrobki i epitafia, na których zielona jaszczurka miota się, ślizga i niknie w trawie, wyobrażona przez bohatera jako jego nieuchwytny ojciec - człowiek, który życie poświęcił badaniu natury tych zimnokrwistych stworzeń. Narrator przywołuje matkę, która spisuje w myślach książkę bez fabuły - dzieło, które ma pozostać niezapisane, ponieważ jest kobietą, której nieustannie się przerywa, a jej podwórko i próg wypełnione są niedokończonymi słowami i zdaniami... Powieść Archila Kikodze to refleksja nad życiem tych, którzy starają się zrozumieć swoje istnienie i cel, podążając utajonymi i powszechnie zapomnianymi ścieżkami; opowiada o chaosie i kosmosie, o pozbawionych złudzeń imigrantach z gór i równin. Opowiada historię człowieka, który stara się stworzyć nowy mit, głosząc: „Uprawiam winorośl, wytwarzam prawdziwe wino i to jest moja walka; to jest ścieżka, którą wybrałem...”.

I tak, oczywiście, stawia pytania: gdzie leży granica między rzeczywistością a urojonymi prawdami? Dlaczego ludzie wierzą, że życie wśród mitów jest lepsze niż doświadczanie rzeczywistości, ocenianie jej i podążanie ścieżką, której prawdziwie pożądają?

Konstrukcja fabularna powieści jest umiejętnie upleciona przez autora, dzięki czemu wciąga czytelników, niezależnie od narodowości, zaniepokojonych losem społeczeństwa pozbawionego wartości, bezcelowego i dryfującego, poszukującego ucieczki. Ufam, że polscy czytelnicy będą zachwyceni nową powieścią Archila Kikodze.



P.S.

Muszę dodać, że od ponad 100 dni Archil jest nieugiętym uczestnikiem protestów na alei Rustaveli w Tbilisi, opowiadając się za zachowaniem europejskiej tożsamości Gruzji. Spotykaliśmy się tam wielokrotnie, angażując się w troskliwy dialog na temat trwającego kryzysu. Teraz, gdy jestem tutaj w Polsce, zanurzona we wspaniałym intelektualnym mikrokosmosie, dowiedziałam się, że po raz drugi został ukarany wysoką grzywną za wyrażanie pokojowego sprzeciwu (oczywiście oficjalne wyjaśnienie jest absurdalne - ulica została zablokowana przez niewystarczającą liczbę protestujących). Jest oczywiste, że dla Archila walka o sprawiedliwość, wolność i wartości demokratyczne to przemyślana i świadoma decyzja.



19 marca 2025 r.

Krasnogruda