Obchodziliśmy niedawno 9-lecie istnienia. Zawsze było trudno, były lepsze i gorsze momenty, ale jakoś szliśmy do przodu dzięki swojemu zaangażowaniu, uczciwości, wiedzy, a przede wszystkim oddaniu braciom mniejszym. To wszystko powodowało, że Przyjaciele Zwierząt-Darczyńcy chcieli je wspierać. Widzieli bowiem, że zwierzęta są zaopiekowane, że placówka jest przejrzysta, że się rozwija.
Ale najwyraźniej nic nie trwa wiecznie.
Przyszły do nas bardzo ciężkie czasy. Od czasu pierwszego lockdownu ustawicznie zmagamy się z kryzysem finansowym, który z miesiąca na miesiąc potęguje się!
Podczas pierwszego lockdownu przez 1.5 miesiąca do schroniska nie mogli przyjeżdżać Wolontariusze. Tęskniły za nimi zwierzaki, brakowało tej energii wolontariackich weekendów, wspólnej pracy, emocji, była pustka.
Pracownicy przy extra-wprowadzonej pracy zmianowej próbowali zrobić wszystko, aby zwierzakom nie było gorzej, m.in wyprowadzają psy na spacer kosztem innych zadań.
Większym zainteresowaniem cieszyły się adopcje. Ludzie chcieli mieć powód, aby wyjść z psem na spacer. Zadaniem naszej koordynatorki adopcji było sprawdzenie, aby psy nie trafiły do domów, które kierowały się tylko własnymi potrzebami, by zwierzęta nie wróciły do schroniska, bo „się znudziły, trzeba było wrócić do pracy”. Na szczęście nas proces adopcyjny uniemożliwia wydanie psów do przypadkowych ludzi. Także nie odnotowaliśmy żadnych zwrotów z adopcji.
Lockdown spowodował, że część Wolontariuszy już nie wróciła do zwierząt po zluzowaniu restrykcji. Być może ludzie przywykli do swojego nowego życia, w którym nie było już miejsca na cotygodniowy wypad poza miasto do schroniska. Taka sytuacja dotknęła też inne znane nam schroniska.
Przy kolejnym wzroście zachorować ekipa pracowników znów została podzielona na dwie grupy, natomiast Wolontariusze mogli przyjeżdżać do schroniska. Trzymaliśmy kciuki za to, aby rząd nie wprowadził większych restrykcji, ponieważ odbiłoby się to znów na dobrostanie zwierząt.
Oczywiście największym problem dla Korabiewic, który został wywołany przez Covid, był spadek wsparcia finansowego i rzeczowego. Ludzie, tracąc pracę, żyjąc w niepewnych czasach, zaczęli zaciskać pasa. To zrozumiałe.
W roku 2020 wypadło nam też 95% (co rok odwiedzało nas między 20 a 30 grup) wolontariatów grupowych, w tym pracowniczych. Wolontariaty pracownicze to nie tylko grupa pracowników z firm, która wpadała do schroniska i robiła bardzo konkretne zadania. Zadania, które powodowały od razu korzyści dla zwierząt, np. remont domków i bud dla psów. Wolontariaty pracownicze to też wsparcie finansowe i rzeczowe, były kupowane narzędzia, artykuły remontowe, czy inne potrzebne w schronisku rzeczy. Odczuliśmy ogromny brak dużych, zorganizowanych grup.
W 2020 roku w schronisku nie było ani jednego dnia otwartego, w tym bardzo ważnego Dnia Dziecka. Dni otwarte są dla nas bardzo ważne, ponieważ chcemy pokazywać jak funkcjonujemy, jakie mamy wspaniałe zwierzęta, chcemy pokazywać, jak dzięki wsparciu Ludzi zmienia się schroniska, chcemy edukować.
Właśnie, w 2020 roku również nie pojawiły się wycieczki szkolne. Nie było koziej jogi. Było zdecydowanie mniej szkoleń wewnętrznych. Schronisko jakby przestało żyć pełnią swoich możliwości.
Już połowa 2021 roku, a sytuacja nie poprawiła się…. wręcz zaległości w płatnościach piętrzą się.
Już skończyły się pieniądze zebrane z 1% podatku za rok 2019 (pieniądze są przekazywane przez US w okolicach jesieni).
Co miesiąc w kasie schroniska obecnie brakuje 80 000zł!!!
Czyli co miesiąc musimy dzięki tej zrzutce, żebraninie (nie boimy użyć się tych słów), właśnie tyle...
Co będzie dalej ze schroniskiem? Nie wiemy. Po raz drugi od 2012 roku nie wiemy. A włożyliśmy w nie tyle serca. Apelowaliśmy o trudnej sytuacji, ale nic się nie zmieniło. Apele szły w pustkę.
Czy naprawdę Ludzie odwrócili się od Korabiewic???
Mówimy, że marzenia to rzeczywistość w czasie przyszłym. Niestety, po raz pierwszy nie wiemy, co przyniesie przyszłość.
