Od introwertyczki do społeczniczki. Tak w skrócie można opisać zmianę, która zaszła w moim życiu w 2015 r. Pracuję z rodzinami uchodźczymi, uczę o uchodźcach i walczę, żeby Polska była dla nich jeszcze lepszym, przyjaźniejszym miejscem.
Był 2015 r. W Europie zaczął się tzw. kryzys migracyjny. A ja siedziałam przy biurku i zajmowałam się zarabianiem pieniędzy. Ale nawet do mojej bezpiecznej strefy komfortu dotarła fala pogardy i nienawiści wobec ludzi szukających bezpiecznego kąta na ziemi. I skutecznie mnie z tej strefy wybiła. Tak powstała grupa nieformalna Dom Otwarty.
Fast forward do roku 2021 r. Mam za sobą kilkaset przeprowadzonych warsztatów i spotkań poświęconych uchodźcom. Lista rodzin uchodźczych, z którymi pracowałam lub pracuję, urosła do blisko 180 i ciągle przybywają nowe. Już nie tylko osoby z Czeczenii i Tadżykistanu, Ukrainy i Białorusi, ale też Libia, Iran, Syria, Irak, Maroko, Azerbejdżan, Kazachstan i wiele innych miejsc. Pomagam im znaleźć buty dla dziecka, napisać różne pisma i wnioski, przygotować się do rozmowy o pracę albo asystuję jako tłumacz u lekarza. Piszę poważne opinie w sprawach uchodźczych i raporty o integracji. Pomagam szkołom we włączaniu dzieci z doświadczeniem migracji w społeczność uczniowską. Stałam się specjalistką w wielu dziedzinach, o istnieniu których nie miałam wcześniej pojęcia.
Teraz z konieczności staję się specjalistką od pomocy humanitarnej i wielu innych spraw związanych z kryzysem na naszej wschodniej granicy. Uczę się lobbowania posłów i senatorów. Jestem punktem kontaktu dla kilkunastu różnych grup, które też mają potrzebę działania.
Przez wszystkie te lata działałam pro bono. I doszłam do punktu, w którym powinnam podjąć decyzję: albo dalej działam społecznie, albo ratuję dach nad własną głową. Chcę dalej działać. Wierzę, że to co robię, jest potrzebne i ma głęboki sens. Dlatego mam dla Ciebie propozycję: Zasponsoruj społeczniczkę! Dzięki Tobie będę mogła nadal toczyć tę walkę!
