I ZAŚ PRZYJDZIE SIĘ KAJAĆ
Wieszczyłem zupełnie niedawno, przy tym kategorycznie i jednoznacznie, zmierzch hegemonii rodzimego narybku w zmaganiach o SGP2. I co? Ano... tradycyjnie. Najsłabiej na żużlu to się znają „eksperci”, że tak zażartuję. Latorośle znad Wisły zgarnęły w Szwecji potrójną koronę, albo jak komu wygodniej - trzy korony i zamknęły mi usta. Na cóż liczyłem? Nastawiałem się mianowicie na sukcesy, korzystających z dobrodziejstwa ligi U24, wrogów narodu. A to w osobach choćby Gustsa, Pollestada, Drejera, czy Parniciego. Zawiedli? Jeżeli, to najbardziej siebie. Mógłbym przekonywać na siłę, że to dopiero początek cyklu, że obsada wyjątkowo słaba (gdyby nie U24 to pewnie sami hobbyści próbowaliby dotrzymać kroku uzbrojonym po zęby Lachom), że tor nie był wymagający i taki trochę przy tym... Polski. Po co? Energię przekieruję na poszukiwania odpowiedzi, jak to sprawić, by wreszcie zadziałał „dalszy ciąg”. Zdobywa młokos tytuł juniorski i nie ginie w tłumie potem. A u nas nawet ci karani finansowo za brak szkolenia mają swojego na pudle. Ot, paradoks. Czego jednak chcieć od marynarek? Wymyśliły certyfikowane plandeki, homologowane pogodynki, takoż certyfikowane odwodnienia liniowe, dodali do tego komisarzy, jury i dziwią się, że po lekkim deszczyku zawody nie mogą się odbyć. A w Szwecji? Bez plandek i odwodnień, po nawałnicy, bez szacownego jury i stada komisarzy ogarnęli temat, przy czym za robotę wzięli się już kiedy opady ustawały. Można? To może w pakiecie u nas mniej zasłużonych, a więcej zasług?
