Skąd to się wzięło?
Dziennikarką jestem od piętnastu lat. Jestem również teologiem. Do wiosny 2020 roku pracowałam sobie spokojnie w "Przewodniku Katolickim", pisząc tekst za tekstem. A potem wybuchła pandemia. Wydawanie tygodników zostało zawieszone. Trzeba było znaleźć inny sposób komunikacji z Czytelnikami. Przecież bezczynie siedzieć nie potrafię.
Pomyślałam o filmach, w których mogłabym na bieżąco reagować na najważniejsze wydarzenia i najważniejsze "herezje", które pewnie wynikały z pobożności, ale z mądrością, zdrowym rozsądkiem i teologią niewiele miały wspólnego.
Kiedy po całym dni zmagania się z mikrofonami, słabym komputerem, nieznajomością oprogramowania udało mi się zmontować film - wyeksportowałam go - i około trzeciej w nocy okazało się, że została z niego tylko połowa, najpierw rozpłakałam się z bezsilności, a potem stwierdziłam, że raz kozie śmierć, następnego dnia włączam telefon i wchodzę z transmisją na żywo.
Tak się zaczęło. Początkowo transmisje odbywały się codziennie, od poniedziałku do soboty. Kiedy wróciliśmy do wydawania papierowej gazety, ustalił się rytm spotkań w poniedziałki i czwartki. Stopniowo rosła liczba widzów. Rozwijamy się technicznie, rozwija się też formuła programu, w którym od czasu do czasu pojawiają się również goście. Po roku nadal zbieram informacje, żeby widzowie i słuchacze nie musieli śledzić wszystkiego - wyszukuję to, co najciekawsze i najważniejsze - komentuję, szukam innych perspektyw, czasem wyjaśniam, znajduję drugie i trzecie dno. W każdym z programów aktywny udział biorą widzowie.
Po roku mój etat został ograniczony, a mnie pozostało realizować programy na własny - i moich Dobroczyńców rachunek. W zgodzie z własnym sumieniem, bez z góry przyjętych linii programowych i bez lęku. Być może nie zawsze wiem, jak jest. Ale zawsze mówię szczerze, co myślę i czuję. Dzięki temu zaufali mi Widzowie - i tego zaufania nie chcę zawieść.
Ale o co chodzi?
"Reportaż z wycinków świata" to program na żywo z aktywnym udziałem widzów - w ciągu roku przegadaliśmy ponad 120 godzin! Spotykamy się w poniedziałki i czwartki o 21.15 na własnym profilu na FB i równolegle również na kanale YT. Rozmawiamy przede wszystkim o Kościele - krytycznie, ale i merytorycznie, dzieląc się i wiedzą, i emocjami (czasem bardzo negatywnymi), i nadzieją. Przy okazji również dodając sobie otuchy, że jeszcze nie zwariowaliśmy, że takich jak my, niepokornych, zbuntowanych, ale i z wielkimi marzeniami jest więcej.
Co mówię o sobie?
Że chcę trzymać rękę na pulsie Kościoła, pozostając jednocześnie niezależną w sumieniu. Nie bać się powiedzieć "nie", kiedy się z czymś nie zgadzam.
Chcę budować miejsce, w którym mogę głośno powiedzieć, co myślę o Kościele, będąc wewnątrz Kościoła, z troską o jego trwanie, ale jednocześnie pozostając formalnie wolna od instytucjonalnej, towarzyskiej czy finansowej zależności.
Chcę budować miejsce, w którym o Kościele mówi się prostym językiem.
Chcę budować miejsce - i na razie się to udaje! - w którym tworzą się relacje między ludźmi.
Ile jest dziś wart niezależny głos w Kościele i o Kościele?
Co mówią inni?
- „Będąc tu nie mam odczucia, że ktoś kwestionować mój katolicyzm tylko dlatego, że mam takie a nie inne poglądy, czym niestety zazwyczaj kończyła wymiana poglądów na forach innych redakcji katolickich”.
- „Podbudowuję się tym, że podobnie jak ja, o Kościele myśli jednak sporo osób, więc nie jest chyba z moją wiarą tak źle”
- „Wspaniale posłuchać kogoś, kto o sprawach Kościoła mówi w taki sposób. Porównując to do języka listów biskupich... Ech...”
- „Dzięki live'om więcej rozumiem z tego, co dzieje się w Kościele. Miło się słucha - full profeska w przyjaznej i zrozumiałej formie. Jest Pani dla mnie w tych live'ach trochę jak ratujący pomost między (nie wiem czy to dobrze ujmę) Kościołem instytucjonalnym a Kościołem świeckich”
- „Oglądam bo Pani mówi pięknie i fachowo o trudnych sprawach. Kościół umiera a Pani go ocala oddzielając ziarna od plew”.
- „Od pierwszego spotkania polubiłem te spotkania. Nie ze wszystkim się zgadzam ale lubię takie spotkania, lubię wiedzieć co się dzieje i lubię dyskusje. Nie opuszczam żadnego spotkania, nie zawsze na żywo”.
- „Pierwszy raz oglądałem ten program i jestem zachwycony. Bardzo kompetentnie, rzeczowo i bez emocji. Zaraz to polecę mojej mamie (bo wczoraj zobaczyłem przez ramię, jakie pseudokatolickie potworności ona ogląda na FB)”
- „Wracam ponieważ jest tu rzeczowo i prawdziwie. Bez fanatyzmu i w pełnym szacunku. Fajnie jakby więcej ludzi Pani posłuchało, myślę, że zmniejszyłoby to kryzys wiary wśród ludzi, którzy borykają się z wątpliwościami, które tu są rozwiewanie”.
- „Ciekawią mnie Pani komentarze, bo nie we wszystkim się z Panią zgadzam, a to jest bodziec do zastanowienia się nad niektórymi sprawami. Inna rzecz, że wyłuskuje Pani takie tematy, które czasami mi umykają przy przeglądaniu wiadomości”.
- „Rzeczowo i „sprawiedliwie” o Kościele. Spotykam tu ludzi, dzięki którym wiem, że nie jestem sama w moich refleksjach. Uwielbiam, gdy zaczyna Pani tłumaczyć sprawy teologiczne i pojawia się ten błysk w Pani oku. A i jeszcze ważna sprawa: tutaj nie ma miejsca na straszenie gniewem Boga, a jest Ewangelia miłości”.
- „Wracam, bo te lajwy pomagają mi uczyć się samodzielnie myśleć. Może późno, ale jednak 🙂 dziękuję!”
- „Nie mamy takich miejsc gdzie można tak porozmawiać. Przecież nie ze swoim proboszczem”.
- „Oglądam bo jest autentycznie, bezpartyjnie i ciekawie, a o sytuacji w Kościele można posłuchać tak jak jest, mimo, że to czasem bolesna prawda. Nie zawsze mam czas by czytać co się w świecie dzieje, a tu mam wycinki z całego świata jak na talerzu".
1) bo jest ciekawie,
2) bo jest odważnie,
3) bo jest autentycznie i szczerze,
4) bo jest merytorycznie,
5) bo jest religijnie,
6) bo jest zgodne z moją wrażliwością i rozumieniem duchowości,
7) bo jest bez nadęcia i bez socjotechniki, na którą jestem w przestrzeni medialnej uczulony,
8) bo jest inaczej, niszowo, przez co prestiżowo
9) No i nie ukrywam, że oglądam, bo porywa mnie osobowość, pasja i zaangażowanie prowadzącej, nie mówiąc o jej głosie, którego mógłbym słuchać godzinami.
10) Słucham, bo zwyczajnie mi to pasuje, daje nadzieję i pozytywnego kopa w codzienności, w której sacrum ściera się z profanum"
- „Wreszcie ktoś mówi to, co gdzieś tam o pewnych sprawach myślałem. I to jak mówi: piękna forma, rzetelnie i na poziomie”
- „Wartościowa rozmowa ponad podziałami”
Pewną miarą fenomenu tego programu jest również fakt,
że zaledwie po trzech miesiącach jego prowadzenia
byłam jedną z trzech nominowanych do Nagrody "ŚLAD" 2020 -
- najważniejszej katolickiej nagrody dla dziennikarzy.
Oprócz tego
Oprócz tego mam na koncie nagrodę "Dziennikarze dla Klimatu" 2019 (III miejsce), mam na koncie książkę "Sukienka ze spadochronu" oraz - wspólnie z ks. prof. Henrykiem Seweryniakiem - książkę "Teologia przy rosole". I sporo mniejszych, acz nie mniej twórczych projektów, ale nie o nie tu chodzi :-)
Plany
Najważniejszym planem jest w tej chwili przetrwanie i rozwój programu w taki sposób, żebym nadal mogła mówić o Kościele uczciwie: prawdziwie, szczerze, bez owijania, z krytyczną miłością - ale też nie obawiając się telefonu jednego czy drugiego biskupa, który domagać się będzie mojego zwolnienia z pracy. Tak, takie rzeczy też się w mediach katolickich dzieją (na razie nie mnie!). Na razie nie zanosi się na to, żeby miało nam zabraknąć tematów...
Dzięki wsparciu patronów będę mogła też ulepszać jakość transmisji, opłacać aplikacje, czytać płatne teksty, a kiedy będzie to możliwe, również jeździć tam, gdzie można czegoś mądrego się dowiedzieć i kogoś mądrego posłuchać.
