Ponad 4 lata temu, pewnego majowego poranka wsiadłysmy do brzucha żelaznego ptaka, który uniósł nas w dal, na spotkanie marzeń. Od tego czasu, wraz z moją małą córeczką przemierzamy niespiesznie świat, pracując po drodze oraz docierając do zachwycających miejsc, także zupełnie nieturystycznych. Gdzie nam się podoba – zostajemy na chwilę, zaprzyjaźniamy się z ludźmi, stając się częścią miejscowego życia, a potem ruszamy dalej, często ze smutkiem w sercu, przeczuwając że naszych dobrodziejów i przyjaciół nie ujrzymy już w życiu nigdy. Mając do dyspozycji dzienny budżet wysokości 6 USD na osobę, podróżujemy najtańszymi środkami transportu, korzystamy z autostopu czy Couchsurfingu, przeżywając przygody i emocje, dla których warto jest zanurzyć się w przestrzeń leżącą daleko poza strefą komfortu. Zreszta.. spojrzcie sami:

Gdy wyjeżdżałyśmy, nie było fanfar, czerwonych dywanów i wielkich zapowiedzi. Żegnali nas rodzice i najbliźsi przyjaciele. Dla nich to właśnie, korzystając z cafejek internetowych, pisałam fejsbukowe relacje, zamieszczając je na swym prywatnym profilu. Blog powstał dopiero po 1,5 rok podróży, założony przez znajomego. „Wypełniaj go treścią” – napisał – „ja zadbam o resztę”. Więc zaczęłam wypełniać go historiami, obserwacjami, refleksjami, opowiadając Wam o naszym świecie.

To dzięki Wam właśnie, dokładnie 5 miesięcy później moj młodziutki, dopiero co raczkujacy blog "Somos Dos - Migawki z podróży Małej i Dużej" wygral prestiżowy konkurs Blog Roku 2015.

Przygoda z blogowaniem na tym sie nie skończyła. Od tamtego czasu nieustannie piszę, blog się rozrósł, przybył nasz  kanał YouTube i przybyło Was – naszych dobrych duchów, towarzyszących nam w drodze.

Blog i YouTube to godziny mojej codziennej pracy. Z tutoriali uczę się podstawej obróbki zdjęć i montażu filmów. Piszę teksty, robię zdjęcia, kręcę migawki. Redaguję, obrabiam, montuję proste sekwencje, a wszystko to krok za krokiem, świtami, gdy Gaja i świat wciąż uśpiony przyciska głowy do poduszki.

Nie jest łatwo. Ba, jest trudno. Łącząc w sobie rolę matki, podróżniczki i blogerki, nie mam taryfy ulgowej, dni wolnych ani pomocy zaufanej niani. Jeśli czegoś nie dopatrze, nie zrobię, zapomnę – ponoszę tego konsekwencje. A wyzwań w drodze jest bez liku i ciągle przybywają nowe!

W tej drodze nie jestem jednak sama. Czuję Wasze wielkie wsparcie, które wyrażacie w komentarzach i w prywatnej korespondencji. Spieszycie z radami, gdy o nie poproszę, pomagacie szukać rozwiązań, gdy życie zapędza mnie w kozi róg, pomagacie nam także finansowo, co jakiś czas przesyłając drobną kwotę z dopiskiem - dla Gai na lody, na hostel z ciepłą wodą, na porządny obiad.
 

Za to wszystko dziękujemy Wam  nieustannie i serdecznie!

***

Jak pożytkuję otrzymane od Was pieniądze?

Lista jest długa i nie wyczerpuje wszystkich niespodzianek, które niesie życie, ale mimo tego spróbujmy..

-  Kiedyś, jeszcze w Kolumbii, w przypływie  bezsilności  wyskoczyła ze mnie ta migawka. Być może dzięki Wam będę mogła troszeczkę pomóc moim hostom -  czy to zreperować zepsuty blender, czy podarować pisaki dziecku, czy może kupić deskę do krojenia, tarkę czy inny sprzęt, który przydałby sie w domu, ale ciągle na niego brakuje pieniędzy..

- VLOG - może pamiętacie, jeszcze w Meksyku ruszyliśmy z krótkimi filmowymi relacjami w formie vloga.  Kiedyś kręcił je Konrad, obecnie pomaga nam Miłosz,. Nasze vlogi montowane są z serducha, w wolnej chwili. Ale serduchem człowiek się nie naje, szczególnie gdy jest młodym twórcą. Dlatego chciałabym zapłacić Miłoszowi za jego pracę i tym samym wrócic do opowieści  vlogowej jako wizualnego uzupełnienia naszego bloga. Wierzę, że przy Waszej pomocy będzie to możliwe.

Wszystko wskazywało też na to, że za jakiś czas powstawać zacznie dokument pokazujący podróż oczami Gai, pod roboczym tytułem  'Somos Dos - dziewczynka z plecaka".  Niestety,  z powodu wycofania się osoby wiodącej projekt został zawieszony, niemniej jednak postanowiłam zrobić wszystko co w mojej mocy, by wrócił on znów na wokandę. Do tego na pewno  potrzebna będzie mamona tyle że jeszcze nie wiadomo jaka.

-  A jeśli chodzi o nas -  do czasu do czasu pozwolę sobie kupić nam  hostel z ciepłą wodą, pozasezonowe owoce, czy szybszy transport (np. bezpośredni autobus). Przed nami są także częstsze niż w Ameryce Łacińskiej opłaty wizowe, dodatkowe szczepienia, badania których nie pokrywa ubezpieczenie, abonament na Couchsurfingu i google drive oraz naprawa/zakup sprzętu elektronicznego (o perypetiach sprzętowych z psującym się aparatem,  stareńkim komputerem i komórką z wykopalisk doskonale wiecie z fejsbukowych wpisów). Nie ucieknę też od zakupu nowych butków dla Gajki (ha, co pół roku średnio), sim-cards w poszczególnych państwach, oraz pewnie od jakiś kolejnych wydatków, które niespodziewanie przyniesie  życie. Byc może częściej niż dotychczas będę mogła też zrobic jakąś przyjemnostkę Maluchowi (rajd na karuzeli, lody, nowa zabawka, napój gazowany),  albo też wykupić dostęp do gier edukacyjnych. 

***

Tak czy inaczej - cokolwiek z  tego  Patronite wyjdzie - jestem i będę Wam wdzięczna za zasugerowanie tejże drogi, za każdą najmniejszą wpłatę,  którą nam powierzycie, a przede wszystkim - za Waszą wspierającą obecność , którą - pomimo dzielącej nas odległości - wyraźnie i niezmiennie czujemy.

Dziękujemy Wam za to wszystko z serducha!

Asia i Gaja