Ponad 5 lat temu, pewnego majowego poranka wsiadłyśmy do brzucha żelaznego ptaka, który uniósł nas w dal, na spotkanie marzeń. Od tego czasu, wraz z moją małą córeczką przemierzamy niespiesznie świat, pracując po drodze oraz docierając do zachwycających miejsc, także zupełnie nieturystycznych. Gdzie nam się podoba – zostajemy na chwilę, zaprzyjaźniamy się z ludźmi, stając się częścią miejscowego życia, a potem ruszamy dalej, często ze smutkiem w sercu, przeczuwając że naszych dobrodziejów i przyjaciół nie ujrzymy już w życiu nigdy. Mając do dyspozycji dzienny budżet wysokości 23 PLN na osobę, podróżujemy najtańszymi środkami transportu, korzystamy z autostopu czy Couchsurfingu, przeżywając przygody i emocje, dla których warto jest zanurzyć się w przestrzeń leżącą daleko poza strefą komfortu. Zresztą.. spójrzcie sami:

Gdy wyjeżdżałyśmy, nie było fanfar, czerwonych dywanów i wielkich zapowiedzi. Żegnali nas rodzice i najbliźsi przyjaciele. Dla nich to właśnie, korzystając z cafejek internetowych, pisałam fejsbukowe relacje, zamieszczając je na swym prywatnym profilu. Blog powstał dopiero po 1,5 rok podróży, założony przez znajomego. „Wypełniaj go treścią” – napisał – „ja zadbam o resztę”. Więc zaczęłam wypełniać go historiami, obserwacjami, refleksjami, opowiadając Wam o naszym świecie.

To dzięki Wam właśnie, dokładnie 5 miesięcy później mój młodziutki, dopiero co raczkujący blog "Somos Dos - Migawki z podróży Małej i Dużej" wygral prestiżowy konkurs Blog Roku 2015.

Przygoda z blogowaniem na tym sie nie skończyła. Od tamtego czasu nieustannie piszę, blog się rozrósł, przybył nasz  kanał YouTube, fejsbukowy Fanpage, Instagram - i przybyło Was – naszych dobrych duchów, towarzyszących nam w drodze.

Blog ,YouTube, Facebook i Instagram to godziny mojej codziennej pracy. Z tutoriali uczę się podstawowej obróbki zdjęć i montażu filmów. Piszę teksty, robię zdjęcia, kręcę migawki. Redaguję, obrabiam, montuję proste sekwencje, piszę dłuższe i krótsze teksty, śląc je do Was na nitkach internetu. Wszystko to robię sama, krok za krokiem, świtami, gdy Gaja i uśpiony świat wciąż  przyciskają głowy do poduszki.

Nie jest łatwo. Ba, jest trudno. Łącząc w sobie rolę matki, podróżniczki i blogerki, nie mam taryfy ulgowej, dni wolnych ani pomocy zaufanej niani. Jeśli czegoś nie dopatrzę, nie zrobię, zapomnę – ponoszę tego konsekwencje. A wyzwań w drodze jest bez liku i ciągle przybywają nowe!

W tej drodze nie jestem jednak sama. Czuję Wasze wielkie wsparcie, które wyrażacie w komentarzach i w prywatnej korespondencji. Spieszycie z radami, gdy o nie poproszę, pomagacie szukać rozwiązań, gdy życie zapędza mnie w kozi róg, pomagacie nam także finansowo, co jakiś czas przesyłając drobną kwotę z dopiskiem - dla Gai na lody, na hostel z ciepłą wodą, na porządny obiad.
 

Za to wszystko dziękujemy Wam  nieustannie i serdecznie!

***

Jak pożytkuję otrzymane od Was pieniądze?

Lista jest długa i nie wyczerpuje wszystkich niespodzianek, które niesie życie, ale mimo tego spróbujmy..

-  Kiedyś, jeszcze w Kolumbii, w przypływie  bezsilności  wyskoczyła ze mnie ta migawka. Być może dzięki Wam będę mogła troszeczkę pomóc moim hostom -  czy to zreperować zepsuty blender, czy podarować pisaki dziecku, czy może kupić deskę do krojenia, tarkę czy inny sprzęt, który przydałby sie w domu, ale ciągle na niego brakuje pieniędzy. 

- VLOG - może pamiętacie, jeszcze w Meksyku ruszyliśmy z krótkimi filmowymi relacjami w formie vloga.  Kiedyś kręcił je Konrad, obecnie nawiązałam współpracę z Kacprem. Nasze vlogi montowane są z serducha, w wolnej chwili. Ale serduchem człowiek się nie naje, szczególnie gdy jest młodym twórcą. Dlatego chciałabym zapłacić Kacprowi za jego pracę i tym samym wrócić do opowieści  vlogowej jako wizualnego uzupełnienia naszego bloga. Wierzę, że przy Waszej pomocy będzie to możliwe.

Wszystko wskazywało też na to, że za jakiś czas powstawać zacznie dokument pokazujący podróż oczami Gai, pod roboczym tytułem  'Somos Dos - dziewczynka z plecaka".  Niestety,  z powodu wycofania się osoby wiodącej projekt został zawieszony, niemniej jednak postanowiłam zrobić wszystko co w mojej mocy, by wrócił on znów na wokandę. I wrócił! Filipińska ekipa Cine de Kamalayan jest w trakcie realizacji dokumentu o naszej podróży, ale że chłopaki montują ten materiał po kosztach, wszystko bardzo rozciąga się w czasie. Mamona z pewnością przyspieszyłaby ten proces.

-  A jeśli chodzi o nas? Od czasu do czasu pozwolę sobie kupić nam  hostel z ciepłą wodą, pozasezonowe owoce, czy szybszy transport (np. bezpośredni autobus). Przed nami są także częstsze niż w Ameryce Łacińskiej opłaty wizowe, dodatkowe szczepienia, badania i leki niepokrywane przez ubezpieczenie, abonament na Couchsurfingu i google drive oraz naprawa/zakup sprzętu elektronicznego (o perypetiach sprzętowych z psującym się aparatem,  stareńkim komputerem  doskonale wiecie z fejsbukowych wpisów). Nie ucieknę też od zakupu nowych butków dla Gajki (ha, co pół roku średnio), przyborów szkolnych, podręczników i ćwiczeń dla Malucha (tak, tak, szkoła  w podróży - kolejne nasze wyzwanie), kart sim w poszczególnych państwach oraz pakietów internetowych, by wciąż do Was pisać. Być może częściej niż dotychczas będę mogła też zrobić jakąś przyjemnostkę Maluchowi (rajd na karuzeli, lody, nowa zabawka, napój gazowany),  albo też wykupić dostęp do platformy edukacyjnej.

***

Tak czy inaczej - cokolwiek z  tego  Patronite wyjdzie - jestem i będę Wam wdzięczna za zasugerowanie tejże drogi, za każdą najmniejszą wpłatę,  którą nam powierzycie, a przede wszystkim - za Waszą wspierającą obecność , którą - pomimo dzielącej nas odległości - wyraźnie i niezmiennie czujemy.

Dziękujemy Wam za to wszystko z serducha!

Asia i Gaja