Aśka Ławicka

Od 20 lat udaje mi się poszerzać społeczną świadomość na temat neuroróżnorodności i szeroko rozumianych praw człowieka. Każdego człowieka, w każdym wieku. Kiedyś, dawno temu, myślałam, że drogą do bycia razem ze sobą w jednym społeczeństwie jest konieczność dostosowywania się mniejszości do większości. Byłam w błędzie, ale w tamtych czasach rewolucyjna była już teza, że to dostosowywanie się nie może być wymuszane przemocą. To był okres, gdy dzieci i osoby nie mieszczące się w rozwojowym mainstreamie poddawano wyrafinowanym oddziaływaniom, dziś trudno wyobrażalnym. No bo spróbujcie sobie wyobrazić dziecko polewane lodowatą wodą, by zaczęło zachowywać się tak, jak jego "terapeutom" się uwidziało. Spróbujcie wyobrazić sobie człowieka przywiązanego większość swojego życia do łóżka/fotela, albo rażonego prądem, żeby oduczył się jakiegoś zachowania. 

Czy od tamtej pory coś się zmieniło? I tak, i nie. Wciąż osoby z mniejszości rozwojowych doświadczają przemocy w imię "terapii". Zmniejszyło się społeczne przyzwolenie i pojawia się przestrzeń, żeby rzeczy nazywać po imieniu oraz proponować inne, humanistyczne i empatyczne strategie, które wspierają a nie wyniszczają. Mamy już minimalne zrozumienie, że można odchodzić od terminologii i działań uwłaczających ludzkiej godności, lecz wciąż potrzeba więcej... Dlatego postanowiłam uruchomić pierwszy w Polsce Program leczenia traum i zaburzeń psychicznych u osób ze spektrum autyzmu. Badania naukowe są bezlitosne. Około 60% osób autystycznych choruje na zaburzenia postraumatyczne. Większość z nich, to ludzie niepełnosprawni intelektualnie wobec których stosuje się najstraszniejesze "interwencje" i którzy są najbardziej bezradni. Z uwagi na swoje możliwości intelektualne i zwykle duże ograniczenia komunikacyjne nie mają szans na żadną psychoterapię. Próbuję to zmienić i razem z moim zespołem pomagamy takim ludziom. Żeby móc to robić na większą skalę i pomagać tym, którzy tej pomocy najbardziej potrzebują - musimy mieć stabilny fundusz. 

Psychologia rozwoju człowieka to moja olbrzymia pasja. Jestem pedagogiem specjalnym, konsultantką transkulturowej psychoterapii pozytywnej, zrobiłam doktorat z nauk społecznych mimo, że gdy kończyłam podstawówkę, moi nauczyciele nie widzieli dla mnie miejsca nawet w szkole zawodowej. Jestem osobą rozwijająca się w spektrum autyzmu. Jestem matką. Na szczęście od kilku lat mogę powiedzieć też, że jestem sobą. Za swoją pracę zostałam uhonorowana tytułem Ambasadorki Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych. Działam także na rzecz kobiet/osób z doświadczeniem przemocy. 

Napisałam i wydałam dwie książki. W procesie wydawniczym jest trzecia. Piszę kolejne. Jestem współautorką cyklu poradników dla osób neuroróżnorodnych. Chciałabym mieć możliwość pisać więcej i dzielić się z ludźmi tym, co przez lata wypracowałam i odkryłam, ale nie tylko przez tradycyjne kanały naukowe, lecz także w relacji. Relacje są ważne i potrzebne. Chciałabym, żebyśmy spotykali się w prywatnej, intymnej przestrzeni, która da nam możliwość rozmawiania o rzeczach, których niekoniecznie chcę dotykać publicznie a które często pojawiają się w pytaniach, jakie ludzie do mnie kierują. Możemy rozmawiać o wszystkim.