Rafał Betlejewski

Chciałbym wykonać napisy naścienne o treści Tęsknię za Tobą, Żydzie w 10 miastach Polski: Węgrów, Tomaszów Mazowiecki, Kalisz, Ostrów Wielkopolski, Jedwabne, Białystok, Tykocin, Chełm, Leżajsk, Łódź, Warszawa.

Każdy z tych napisów wymaga organizacji akcji, nagłośnienia, woluntariuszy, wyprawy, farb i wałków.

Akcję najlepiej zgooglować. Można zajrzeć na tesknie.com.

Akcję "Tęsknię za Tobą, Żydzie" prowadzę od 2009 roku. Jest to akcja opisywana w prasie w Polsce i za granicą. To próba zbudowania platformy wyrażania pozytywnych uczuć w stosunku do zaginionej cywilizacji Polskich Żydów oraz próba przełamania antysemickiego języka polskich ścian.

Niechcetego to projekt dotyczący molestowania seksualnego dzieci i przemocy seksualnej w ogóle. Prowadzę go od 2015 roku w formie bloga niechcetego.blogspot.com, gdzie publikuję wyznania ofiar przemocy seksualnej.

Chciałbym zrealizować projekt pomnika molestowanych w postaci betonowych sześcianów ustawionych w Warszawie (na początek), oraz innych miastach. Pomnik nawiązywać będzie do pomnika Holocaustu w Berlinie.

Moja pierwsza powieść ma tytuł Pasożyt. Chciałbym wydać ją własnym nakładem.

Przemoc i nienawiść jako podłoże relacji międzyludzkich w Polsce stanowi główne zagadnienie tej powieści. I od razu ostrzegam: książka operuje mocnym słownictwem.

Przede wszystkim jednak Pasożyta jako Pamięci, zarówno pamięci prywatnej, jak i zbiorowej pamięci Polaków. To ta pamięć, jak mówi Stara Kurwa w swoich wyznaniach w trzeciej części:

… jest w nas zaszyta jak pasożyt i ten pasożyt żre nas od środka, żre cały ten naród, a ten naród nie wie nawet, że jest żarty, że w jego krwioobieg pasożyt wpuszcza swoje enzymy, które trawią zdrowy rozsądek, trawią mózgi i dusze, a system nerwowy wprawiają w nieskoordynowane konwulsje.

W książce śledzimy losy Michała Olendra, krakowskiego artysty, który pod wpływem niezwykłem siły ukrytej w grzybie z niemrawego hipokryty przekształca się w malarskiego demona, po drodze siejąc spustoszenie wśród napotkanych przez siebie kobiet, a główną ofiarę czyniąc z pięknej Żanety czy Żenaty, o przezwisku Pipcia.

Trzecia część powieści nawiązuje do mało znanego aspektu okupacji niemieckiej w Polsce czyli do instytucjonalnej przemocy wobec kobiet, jaka odbywała się w organizowanych przez nazistów domach publicznych. Dotyczyło to przede wszystkim Żydówek.

Powieść ma 600 stron. 10 000 złotych będzie mnie kosztowała korekta tekstu. 5 000 złotych skład do e booka i druku. 15 000 złotych będzie kosztował druk. 20 000 złotych chciałbym przeznaczyć na podstawową promocję książki i wprowadzenie jej do dystrybucji.

Pomóż mi zrobić film o dzieciach trans, które zostały odrzucone przez swoje środowisko i najbliższych. Co przeżywają, jaka jest ich codzienność w kraju, w którym z ambony kościelnej słyszą, że są dewiantami?

Pierwszy był Bartek LGBT

Wszystko zaczęło się od Bartka, który urodził się jako Zosia. Po publikacji reportażu pt. Klepacka vs. Bartek LGBT rozpoczęła się pierwsza prawdziwa dyskusja publiczna na temat dzieci trans płciowych. Czy pięciolatek może być trans? Reportaż wywołał też prawdziwe oburzenie po prawej stronie mediów, a TVP zaczęło nawet nachodzić rodzinę Bartka w ich domu.

Ale zaczęły także płynąć listy. Dorota, mama Bartka, odebrała ich tysiąc! Są to listy od ludzi, którzy byli takimi dziećmi jak Bartek. Którzy nie mieli jednak szczęścia do takiej mamy, mamy, która kocha i akceptuje, która walczy o prawo swojego dziecka do samostanowienia.

Czy będziesz moją mamą?

Takie pytanie pojawia się w listach od dzieci LGBT. Od dzieci dziś już dorosłych, które nie zaznały szczęścia akceptacji. Które musiały się ukrywać ze swoją tożsamością, które musiały udawać, że są "normalne". Te dorosłe dzieci piszą o swoim cierpieniu, o męce odrzucenia, o goryczy braku akceptacji. Wiele z tych dzieci musiało uciekać z Polski przed agresją otoczenia, grubiaństwem i ciemnotą. Mama Bartka LGDT nie chce stąd wyjeżdżać. Ona chce zmieniać ten kraj.

Jak działamy?

Pracujemy w podstawowej ekipie dokumentalnej: jeden reżyser, jeden operator, jeden dźwiękowiec, jeden asystent produkcji, jeden montażysta. Finansowanie potrzebne jest nam na sprzęt, wyjazdy i opłacenie ekipy. Dzień zdjęciowy kosztuje nas około 4 000 złotych.

Brygada Dobra Publicznego to grupa nieformalna, współpracująca w imię realizacji celu. Np. chcemy zebrać pieniądze na film, lub zatrzymać wycinkę drzewa. Obmyślamy strategię działania i wprowadzamy ją w życie współpracując na różnych polach. Jedni robią akcję (np. nocną), inni robią film, jeszcze inni ogarniają sociale. Nie musimy się znać osobiście, ale jesteśmy gotowi współdziałać.
No i na to trzeba trochę kasy. Żeby uruchomić stronę, trzymać dane, zapewnić transport dla Brygadzistów jadących na akcję, sprzęt do filmowania, studio montażowe, te sprawy. Zresztą, im mniej wiesz, tym lepiej. Po prostu dołącz do subskrybentów lub wprost do Brygady. Nasze hasło to: Myślą, Mową, Uczynkiem i Działaniem.
Howgh!