Aleksander Czeszkiewicz

Mātali przybywa ze wspaniałym rydwanem Indry i każe Arjunie dosiąść się. Arjuna robi to po kąpieli w Gangesie [sanskr. Gaṅgā]. Lecą w górę, a Arjuna widzi gwiazdy, które są tak naprawdę wojownikami, którzy osiągnęli niebo, jasnowidzami oraz innymi niebiańskimi istotami. Następnie docierają do miasta Indry. Arjuna patrzy na urocze miasto i niebiański ogród Nandana. Jest wysławiany przez niebiańskie istoty. Spotyka Indrę, który obejmuje go i dzieli z nim swój tron

Atlantyda pod lodem Niedawno ponownie przejrzałem książkę Randa i Rose Flem-Ath zatytułowaną „Atlantis Beneath the Ice” (Atlantyda pod lodem), w której to autorzy zaproponowali, że legendarny kontynent Atlantydy mógł znajdować się na miejscu obecnego Bieguna Południowego, tym samym znajdując się teraz pod kilometrami wiecznej zmarzliny Antarktydy. Teorie jest oczywiście ciekawa, ale jak każda teoria, ma swoje mocne i słabe strony. Osobiście, wiele z argumentów do mnie nie przemawia, a wiele innych, skłania mnie do przyjęcia zupełnie innych wniosków. Niemniej jednak, warto przyjrzeć się całej sprawie, która jest bardzo interesująca i inspiruje do dalszych poszukiwań.

Yudhisthira zauważa teraz, że Markandeya doświadczył w sposób wyjątkowy wielokrotnego rozpadu i ponownego stworzenia świata i prosi go o opisanie tego. - Markandeya zaczyna od oddania szacunku Krysznie, którego identyfikuje jako stwórcę wszystkiego. Dalej opisuje następstwo wieków. Wiek Krita trwa w sumie 4800 lat; po niej następuje z kolei Wiek Treta (3600 lat), Wiek Dvapara (2400 lat) i Wiek Kali (1200 lat), po których następuje nowy Wiek Krita. Tysiąc takich cyklów to jeden dzień Brahmy. Gdy każdy cykl zbliża się do końca, ludzie degenerują się, a natura zaczyna zawodzić; pod koniec tysięcznego cyklu, świat jest niszczony przez głód, ogień i powódź, aż nie pozostanie nic poza szalejącym oceanem.[1]