Cześć! Mam na imię Kajtek i mam 14 lat. Moją pasją jest fotografia dzikiej przyrody oraz jej obserwacja.
Zanim pominiecie mój profil, chciałbym opowiedzieć swoją historię — od początku aż do teraz.
Wszystko zaczęło się 5 lat temu, gdy znudziło mi się granie, tak jak większość moich kolegów, i chciałem znaleźć sobie hobby. Szukałem tygodniami, miesiącami. Nie wiedziałem, co ze sobą zrobić, aż zobaczyłem pewnego pana w internecie, dokładnie na Instagramie. Był to fotograf z Niemiec, który siedział godzinami w lesie pod siatką maskującą z aparatem z ogromnym obiektywem. Mega mi się to spodobało. Obejrzałem wszystkie jego filmy i zdjęcia, zacząłem oglądać inne filmy przyrodnicze. Po tym wszystkim powiedziałem sobie: „To jest dokładnie to, co chcę robić w życiu.”
Sprawdziłem cenę aparatu i obiektywu tego fotografa i lekko się załamałem. Pomyślałem: „Skąd ja wezmę tak duże pieniądze?” Oglądałem coraz więcej filmów przyrodniczych i ciągle rozmawiałem o fotografii przyrody i dzikich zwierzętach. Chodziłem z moim telefonem do lasu i robiłem zdjęcia wszystkiego, co przykuło moją uwagę. Pewnego razu zrobiłem zdjęcie tak pięknego kadru, że mimo okropnej jakości przez telefon, zapytałem babcię, czy byłaby szansa, żeby sprezentowała mi aparat.
Babcia początkowo nie chciała się zgodzić, ale po długim namawianiu w końcu kupiła mi starą lustrzankę Nikon D7100 z obiektywem Tamron 28-300. Jeździłem codziennie nad jeziora i do lasu robić zdjęcia. Zaczęła mi się podobać fotografia makro, ale nie chciałem znowu prosić babci, bo było mi głupio, a mama wychowuje mnie sama, więc tym bardziej nie mogła sobie pozwolić na zakup takiego obiektywu.
Postanowiłem, że sam uzbieram. Potrzebowałem 1000 zł. Ogłosiłem się na okolicznych grupach na Facebooku, że mogę wykonywać drobne prace, np. wyprowadzać psy, za symboliczne 10–20 zł za spacer. Po roku udało mi się uzbierać na obiektyw makro.
Potem zorientowałem się, że ten aparat i obiektyw już mi nie wystarczają. Chciałem czegoś lepszego. Na początku myślałem, żeby kupić lepszy obiektyw do Nikona, ale mój kolega, który miał Sony A7IV, wybił mi ten pomysł z głowy. Powiedział, żebym najpierw kupił dobry aparat. Posłuchałem go i zacząłem kombinować, jak inaczej uzbierać pieniądze.
Wpadłem na pomysł sprzedaży kalendarzy ze swoimi zdjęciami. Od razu poszukałem drukarni, która mogłaby je dla mnie drukować, i znalazłem taką. Zacząłem się ogłaszać na okolicznych grupach, pojawiałem się na wydarzeniach, i w kilka miesięcy uzbierałem na wymarzony aparat.
Niestety nie miałem do niego obiektywu do fotografii zwierząt, więc kupiłem podstawowy obiektyw 50 mm. Zacząłem robić sesje zdjęciowe i jeździć na zloty samochodowe, które też bardzo lubię, bo ogólnie uwielbiam motoryzację. Robiłem zdjęcia za opłatą. Potem wymyśliłem, że będę sprzedawać puzzle ze swoimi zdjęciami i projektować plakaty motoryzacyjne. Sprzedawałem je, i uzbierała się połowa potrzebnej kwoty na nowy obiektyw.
Wtedy napisałem do pana Adriana, który prowadzi cukiernię Kociak w Poznaniu, z pytaniem, czy mógłbym rozstawić swój stolik z produktami pod jego lokalem. Pan Adrian od razu zadzwonił i zaprosił mnie do cukierni. Spakowałem swoje najlepsze rzeczy i pojechałem. Zgodził się, żebym się rozłożył, ale zaproponował też, że zrobimy zbiórkę na obiektyw.
Nie chciałem się zbytnio zgodzić, bo wiem, że są ludzie bardziej potrzebujący. Po namowach się jednak zgodziłem. Pan Adrian powiedział, że jeśli w 24 godziny zbiórka uzbiera 1250 zł, to on dorzuci drugie tyle ze swojego zysku z cukierni. Opublikował zbiórkę na swoim Facebooku i dosłownie po 3 minutach było już 1250 zł. Cały się trząsłem, nie mogłem uwierzyć, co się dzieje. Wpłaty cały czas leciały, nie mogłem spać z radości całą noc. Rano, gdy się obudziłem, zobaczyłem, że na zbiórce jest 11 150 zł.
Pojechałem do cukierni, pan Adrian przekazał mi 12 400 zł. Postanowiłem, że te 1250 zł od niego przekażę na inny cel. Ja miałem już uzbieraną pełną kwotę na obiektyw, więc nie potrzebowałem tych pieniędzy. Żeby podziękować mieszkańcom mojego miasta za całą akcję, kupiłem 100 kaw — każda osoba, która w weekend przyszła do cukierni, dostała darmową kawę.
Zostało mi tylko uzbierać na laptop, i kilka dni po całej akcji odezwał się pan, który chciał mi sprezentować profesjonalny laptop do obróbki zdjęć i montażu filmów.
Potem znów ruszyłem ze sprzedażą kalendarzy. Przez całą zimę aż do dziś, każdą wolną chwilę spędzam w lesie.
W maju udało mi się zrobić zdjęcie, które zmieniło moje życie — pliszka żółta w rzepaku. Mówię na to zdjęcie „żółte na żółtym”. Opublikował je na swojej relacji profil Make Life Harder i dzięki temu zyskałem większą grupę odbiorców. Kilka tygodni później nagrałem świetne ujęcia muflonów, które znów wybiły mój profil na Instagramie.
W kwietniu skończyłem 14 lat. Dojazd do lasu nie jest tani ani łatwy, szczególnie że najlepszy czas na zwierzęta to przed wschodem słońca — około 3:00. Ja mam pociąg dopiero godzinę po wschodzie, a potem muszę przejechać jeszcze 12–20 km rowerem. Wtedy już jest za późno na spotkanie wielu zwierząt. Jedna taka wyprawa potrafi kosztować nawet 45 zł. Dlatego, gdy skończyłem 14 lat, postanowiłem zrobić prawo jazdy kat. AM na motorower.
Wpadłem na pomysł, żeby sprzedawać swoje zdjęcia w formie obrazów i tak uzbierałem na motorower. Teraz zbieram na obiektyw szerokokątny oraz na podróże, by robić jeszcze lepsze zdjęcia i dokumentować rzadkie zwierzęta.
Mam nadzieję, że moja historia Cię poruszyła. Jeśli chcesz pomóc mi się rozwijać, zostań moim Patronem. Dzięki Tobie mogę spełniać swoje marzenia, rozwijać pasję i dzielić się pięknem natury z innymi.
