W teorii Juventus ustawia się 1-4-4-2, lecz Massimiliano Allegri dąży do tego kształtu tylko w defensywie. Atakując Juventus zawsze dostosowuje się do sposobu bronienia przeciwnika.
Rozgrywając piłkę głęboko środkowi obrońcy wykorzystują bramkarza jako dodatkową opcję podaniową. Allegri zachęca bocznych obrońców oraz napastników do zajmowania wyższych pozycji, stąd często w pierwszej fazie ataku widzimy Juventus budujący atak w formacji 1-2-4-4. W tej fazie jeden z fałszywych napastników (Dybala) często schodzi głęboko, aby zapewnić sobie możliwość kombinacyjnej gry pod presją. Pozwala mu to uwolnić się od presji obrońców i znaleźć nieco wolnej przestrzeni między liniami. Szerokie ustawienie oraz wsparcie bocznych obrońców ułatwia im nie tylko rozgrywanie, ale też przenoszenie piłki z defensywy do tercji ofensywnej. W ramach tego schematu rozgrywania Juventus stosuje duże rotacje na pozycjach, które obejmują częsty widok, gdy jeden ze skrzydłowych wchodzi na pozycję napastnika, środkowy pomocnik uzupełnia wówczas jego miejsce na skrzydle, podczas gdy na drugim skrzydle trwa manewr ruchu do przodu oraz do środka: boczny obrońca podchodzi wysoko, a skrzydłowy schodzi do centrum. Pozwala to jednemu z napastników szukać przestrzeni głębiej, a czasami nawet pełnić rolę rozgrywającego. W zależności od ustawienia drugiego z bocznych obrońców, ruchy te powodują, że w finalnej fazie atakują w formacji 1-2-3-5 lub 1-3-2-5.
Allegri od dawna preferuje zorganizowaną obronę i zdyscyplinowanie, więc Juventus rzadko pressuje wysoko, a nieco powściągliwy blok defensywny wykazuje się agresją i szybkim doskokiem dopiero na własnej połowie boiska. Silny środek obrony powoduje wypychanie rywali w szerokie strefy, gdzie podwojenie pozycji pozwala skutecznie się bronić przed próbami dośrodkowań lub gry kombinacyjnej.
W niektórych fragmentach gry bez piłki Juventus tworzy piątkę obrońców w linii: ustawia trójkę z tyłu z defensywnie ustawionymi skrzydłami. Pressing w drugiej linii zapewnia wówczas trzech środkowych pomocników ustawiających się wąsko w zwartym bloku. Wyższy pressing obrońców zapewnia przeładowanie centrum i wymusza na rywalu szerokie posiadanie piłki, co zwalnia także jednego ze środkowych obrońców do indywidualnych zadań. Dzieje się tak na przykład przy przeciwniku wykorzystującym defensywnego pomocnika do wyższego podchodzenia podczas rozgrywania piłki, dzięki czemu Juventus może kryć takiego zawodnika jeden na jeden i utrudnić rywalom sterowanie tempem rozegrania.
Większość akcji w tercji ofensywnej opierają na ruchu dwóch napastników oraz wymienności ich pozycji ze skrzydłowymi. W każdym niemal meczu, w zależności od ustawienia rywali, to jeden z napastników jest głównym źródłem bramek, podczas gdy drugi wspiera go przeładowując półprzestrzenie, tworząc dodatkową opcję podaniową dla pomocników lub poruszając się między liniami. W innym wariancie atakowania wysunięty napastnik (Vlahovic, Morata) absorbuje obrońców i daje drużynie Allegriego centralny punkt z przodu, do którego partnerzy stale kierują grę. W konsekwencji napastnik ten jest nie tylko doskonałym celem podań, ale także pozwala zwolnić tempo gry i pozwolić parnerom na zajęcie lepszych pozycji. Stosując wówczas więcej przerzutów i bezpośrednich podań, głębiej ustawieni partnerzy (Dybala, Locatelli, Rabiot) mają więcej przestrzeni do wykonywania pionowych wejść w pole karne.
Profil menedżera oraz taktyka do FM22:
https://tacticof.com/managers/massimiliano-allegri/
tactic of...
Trwa ładowanie...