Nie jesteś zalogowany Zaloguj
Szukaj
Przydatne linki
Nie jesteś zalogowany
McKenna zazwyczaj ustawia Ipswich w formacji 1-4-2-3-1 z kluczową rolą dwóch pivotów budujących akcje oraz zapewniających solidną strukturę drużyny.
Enzo Maresca ustawia Leicester w formacji 1-4-3-3, ale jego podejście do kształtu drużyny jest płynne. Maresca często rotuje pozycjami dostosowując się do przeciwnika, ale głównym zamiarem Leicester jest tworzenie przewagi liczebnej w wybranych obszarach.
Ustawienie 1-4-4-2 Jose Bordalas łączy z bezpośrednim podejściem, co zapewnia równowagę w grze Getafe - mogą wykorzystać skrzydła i zachowując aktywność w tercji ofensywnej, pozostawać względnie stabilnymi w defensywie.
Athletic Club utrzymuje elastyczne podejście do ataku, a Ernesto Valverde zmienia swoje podejście w zależności od komfortu posiadania piłki przez przeciwnika. Obserwując statystyki dotyczące liczby podań na sekwencję ataku i bezpośredniej szybkości, możemy stwierdzić, że Athletic ma skłonność do atakowania w fazie przejściowej wykorzystując swoją szybkość na skrzydłach
Simone Inzaghi uczynił w Interze z formacji 1-3-5-2 system absolutnie szczelny w obronie, spójny w fazie przejściowej i niezwykle agresywny w ataku.
Jose Luis Mendilibar ma znak firmowy: bezpośrednie i bardzo ostrożne 1-4-2-3-1, a jego Sevilla to zespół, który zrezygnował z atakowania na rzecz pragmatycznego nacisku.
Edin Terzic wyraźnie preferuje ustawienie 1-4-2-3-1, choć bogactwo wyboru opcji ofensywnych potrafi go skłonić do przejścia na 1-4-3-3, aby zapewnić wszystkim zawodnikom miejsce w składzie.
Napoli gra w wyjściowym systemie 1-4-3-3, lecz Luciano Spalletti lubi przekształcenia w bardziej spójne 1-4-1-4-1 dzięki czemu osiąga swój główny cel: dobrą organizację przestrzeni oraz pełną koordynację wszystkich formacji we wszystkich fazach gry.
Real Madryt używa formacji 1-4-3-3, ale gdy rywal zablokuje centrum Carlo Ancelotti nie waha się szukać większej płynności i szerokości w kształcie 1-4-2-3-1. Charakterystyczne dla stylu Ancelottiego w Madrycie zaczyna być wykorzystywanie umiejętności zawodników bez przywiązywania ich do konkretnych pozycji
Quique Setién kontynuuje w Villarreal styl Emery’ego polegający na szerokim ustawieniu, cierpliwym postępie akcji oraz tworzeniu przestrzeni w tercji ofensywnej „poruszając” formacją rywala. Ustawieni 1-4-3-3 w ofensywie oraz 1-4-4-2 bez piłki nadal pilnują struktury w obu fazach, ale Setién podejmuje więcej ryzyka i jest skłonny do bardziej bezpośredniej gry, nawet kosztem utraty posiadania.
Brighton Roberto De Zerbiego trzyma się kurczowo formacji 1-4-2-3-1, ale kluczem do ich sukcesów nie jest kształt, lecz sposób pressingu. Ich nacisk jest zawsze zespołowy, intensywny, z liniami nacisku zachęcającymi rywali do gry między nimi
Manchester City Guardioli jest klasycznym przykładem systemu gry pozycyjnej. Guardiola rzadko odchodzi od ustawienia 1-4-3-3. Niemniej jednak, Pep wykorzystuje ten kształt jedynie jako podstawę do określenia pozycji wyjściowych swojej drużyny.
Wesprzyj działalność Autora tactic of... już teraz!
Kanał o Austriackiej Szkole Ekonomii i o finansach. Nauka ekonomii w prosty i przystępny sposób w formie ciekawych animowanych filmów.
Donald.pl to więcej dystansu i zdrowego rozsądku w polskich mediach.