Erik Ten Hag przebudował Manchester United do kształtu 1-4-2-3-1 z kluczową rolą Bruno Fernandesa, co nie jest ani oczywiste, ani łatwo widoczne, ale ma swoje konsekwencje w taktycznej transformacji zespołu, którą można streścić trzema słowami: intensywność, szybkość, atak.
Choć podczas pressingu pojawiają się w ustawieniu różne warianty (z reguły 1-4-1-4-1 lub 1-4-4-2), Ten Hag konsekwentnie stosuje samotnego środkowego napastnika w każdym meczu.
Manchester United po stracie piłki broni wysoko i z dużą intensywnością, nie zmieniając wyjściowej formacji, którą starają się zachować we wszystkich fazach gry. Jedynie w fazie przejściowej, gdy nie uda się im szybko odzyskać piłki, środkowy blok przechodzi w 1-4-1-4-1 lub 1-4-3-3 z jednym ze środkowych pomocników schodzącym do głębszego ustawienia w centrum boiska.
Podczas gry pozycyjnej grają wysoką linią defensywy, ale pozostawiają sporo przestrzeni między liniami zachęcając rywali do krótszych podań i gry kombinacyjnej, polegając jednocześnie na umiejętnościach Casemiro i Martineza do ustawiania się, czytania gry i przechwytywania górnych piłek.
Co ciekawe, Ten Hag niemal całkowicie zrezygnował ze stosowanych w Ajaxie wymienności pozycji oraz posiadania piłki, na rzecz bardzo płynnego przechodzenia do ataku, szybkiej dystrybucji piłki oraz bardziej indywidualnego podejścia.
Budując akcję od tyłu, polegają na Bruno, który schodzi głębiej w kierunku piłki (nawet do półprzestrzeni), co wymusza nie tylko ruch do przodu jednego ze środkowych oraz obu bocznych obrońców, ale powoduje także konieczność szukania opcji podaniowych przez Eriksena na skrzydle. W pierwszej fazie akcji powstaje więc przejściowy kształt 1-2-5-3, który w miarę postępów przechodzi w 1-4-4-2 z Casemiro i Eriksenem, jako partnerami dla środkowych obrońców. Ta czwórka dyktuje wówczas tempo i przebieg akcji, by po przejściu na połowę rywala przyjąć kształt 1-4-2-3-1, w którym wahadłowi i skrzydłowi dostają wolną rękę w szukaniu przestrzeni i pozostają związani wyłącznie pozycją swoich kolegów. Z wymiennością pozycji mamy do czynienia w zasadzie tylko na pozycjach środkowych pomocników (Bruno, Eriksen), którzy jednocześnie decydują o wariancie rozegrania akcji.
Kluczem do wypracowania sobie pozycji strzeleckich są jednak umiejętności techniczne oraz intensywność biegów graczy skrzydłowych (Rashford, Antony), którzy potrafią nie tylko znaleźć sobie przestrzeń do strzału, ale przede wszystkim tworzą przestrzeń dla kolegów wbieganiem w pionowe kanały lub tworząc przeciążenia w swoich strefach i ściągając tym samym na siebie uwagę rywali.
Profil menedżera oraz taktyka do FM23:
https://tacticof.com/managers/erik-ten-hag-3/
tactic of...
Trwa ładowanie...