Sobór Konstantynopolitański IV (869-880) jest istotnym krokiem w kierunku rozwoju sztuki sakralnej. Odpowiada m.in. na pytania: Kto może tworzyć sztukę kościelną? Czy ikona ma być czczona na równi z Ewangeliami? itd. W tle pojawia się postać wielkiego erudyty Focjusza. Sobór ten - niestety - jest kolejnym etapem pogłębiającego się podziału chrześcijańskiego Wschodu i Zachodu. Znajomość orzeczeń tego soboru należy do Elementarza Ikonografa.
