Psychowiedza

Mam marzenie. Chcę żyć w świecie, w którym ludzie czują się ze sobą dobrze. Umieją zadbać o siebie i realizować swoje wartości, ale też nie ranią innych. Słuchają i szanują siebie nawzajem. Mielibyśmy wtedy świat, w którym jako psychoterapeuta nie miałbym zbyt wiele do roboty :)

Wiem, że moja wizja to utopia. Nie przeszkadza mi to dążyć do takiego właśnie świata. Jako psychoterapeuta widzę praktycznie codziennie jak wiele cierpienia bierze się z braku zrozumienia dla ludzkich potrzeb. Zarówno własnych, jak i naszych bliskich. Czasem proste wyjaśnienie perspektywy drugiej strony czyni cuda. A czasem do zmiany potrzebna jest długa praca, polegająca na tym, być kogoś, kto miał trudną przeszłość, poskładać na nowo i nauczyć go czuć się wartościową i zasługującą na miłość osobą. To właśnie chcę robić: być przewodnikiem po meandrach naszej psychiki. Realizuję ten cel zawodowo, w gabinecie oraz jako trener. Robię to również z pasji i przekonania.

Dlatego właśnie powstała Psychowiedza.

Zaczęło się niewinnie. Był koniec 2009 roku, a ja jako stażysta na Oddziale Leczenia Zaburzeń Nerwicowych dostałem zadanie: poprowadź zajęcia psychoedukacyjne. Pracowałem już wtedy jako nauczyciel akademicki na WUM, więc jakieś doświadczenie w przekazywaniu wiedzy miałem (teraz, z perspektywy czasu, widzę jak kiepski wtedy byłem...). Uzbrojony w owe doświadczenia i uzupełnianą na bieżąco wiedzę ruszyłem więc, by realizować nową misję. I tu zaskoczenie: psychoedukacja na szpitalnym oddziale to zupełnie inna jakość! Konkretni ludzie, z konkretnymi problemami. Nie potrzebowali teorii i koncepcji, a bardzo konkretnych wskazówek. I też na bieżąco konfrontowali to, co mówię, z realnym życiem. To była dla mnie prawdziwa szkoła! Drodzy otwoccy pacjenci oraz koleżanki i koledzy z zespołu terapeutycznego - dziękuję Wam za to i chylę przed Wami czoła. To Wy mnie ukształtowaliście. Jędrzej – dla Ciebie mam szczególne podziękowania. Bez Ciebie nie zaczęłaby się ta przygoda.

Teraz, gdy piszę te słowa (w początkach października 2020 roku) jestem już w zupełnie innym miejscu:

• założyłem Psychowiedzę, która dobiła już prawie do miliona odsłon,
• opublikowałem sześć artykułów w Newsweek Psychologia (sprawdź!) i kolejne pięć w Piśmie Niebieska Linia,
• mam za sobą ponad 10.000 godzin przeprowadzonych przeze mnie sesji terapeutycznych (tak, policzyłem to, jestem nieźle pochrzaniony jeśli chodzi o cyferki…),
• zaliczyłem już grubo ponad tysiąc godzin przeprowadzonych szkoleń (zarówno dla profesjonalistów zajmujących się zdrowiem psychicznym, jak i dla organizacji),
• konsultowałem przekład dwóch świetnych podręczników: "Emocjonalnych pułapek przeszłości" oraz "Emocjonalnych pułapek w związkach",
• opowiadałem o schematach zapisanych w naszej psychice w kilku rozmowach dla czasopism (na przykład o rezygnowaniu z siebie w związkach czy też o tym, jak kształtuje nas nasze doświadczenie) oraz dla radia (o schematach w związkach).

Trochę tego jest, nieprawdaż? Kocham to, co robię. I chcę więcej! A żeby jeszcze wzmocnić ten przekaz, oddam głos Zeusowi:

To moja druga przygoda z Patronite. Założyłem konto autora pod koniec 2018 roku. Wtedy stchórzyłem - nie pokazałem nikomu mojego profilu. Teraz zamierzam pójść krok dalej i zobaczyć co się stanie :) Cytując Zeusa z powyższego utworu:

"Ja jestem siewcą!
Dobrzy ludzie ze mną dobre ziarno idą siać
Rzucamy je w ciemność
Mając pewność, że komuś może światło dać"

I niech to stanie się mottem mojej obecności na Patronite!

Nie mam kanału na YouTube, ale kiedyś miałem przyjemność porozmawiać z Hanią Es. Tu możesz zobaczyć naszą rozmowę i poznać lepiej to, czym się zajmuję: