🌀 O mnie
Tak – jestem coachem.
Ale nie tym od PDF-ów, pięciu kroków do sukcesu i strategii na 90 dni.
Jestem coachem, który siedzi z Tobą w ciszy.
Który nie szuka odpowiedzi na siłę.
Który wie, że „nie wiem” bywa najuczciwszą odpowiedzią.
Tworzę Zerowe Pole – podcast dla tych, którzy byli już wszędzie:
na terapii, w rozwoju, w świetle i w chaosie.
I dalej czują, że coś się nie zgadza.
Nie mówię, że będzie lepiej.
Czasem będzie duszno.
Czasem nic się nie wydarzy.
Czasem coś poruszy Ci przeponę.
Ale nie trzeba się naprawiać.
To nie jest podcast, który ma się sprzedać.
To jest coś, co ma wybrzmieć.
Bez filtra. Bez strategii. Bez udowadniania czegokolwiek.
I może właśnie dlatego zostaje na dłużej.
🎨 Poza podcastem…
Na co dzień pracuję z kolorem.
Nie tym, który tylko „pasuje do typu”.
Tylko z takim, który mówi coś prawdziwego o Tobie – zanim jeszcze zdążysz to ubrać w słowa.
Kolor pokazuje, co żyje. Co się zgadza. Co już Cię nie niesie.
To często pierwszy moment, kiedy coś w ciele mówi: „to moje”.
Uczę też personal brandingu.
Ale nie tego od logo i strategii contentowej.
Pomagam tworzyć marki osobiste, które nie zaczynają się od planu – tylko od powrotu.
Bez samopoznania nie ma spójności.
A żeby do niej dotrzeć, trzeba czasem rozebrać się z tego, co cudze:
z programów, przekonań, wychowania.
Zajmuję się spójnością – nie jako stylem, tylko jako stanem, w którym ciało, obraz i słowo przestają się ze sobą kłócić.
To, co robię, nie jest usługą do odhaczenia.
To inny sposób bycia ze sobą.
Przez kolor. Przez rytm.
Przez odsłanianie tego, co nadal żywe – pod warstwami, które miały chronić, a dziś już tylko cisną.
♦️Dlaczego Patronite?
Bo tworzę w rytmie, który nie da się zaplanować pod zasięgi.
Nie publikuję „na czas”. Nie produkuję treści.
To, co powstaje, nie działa jak content.
Działa jak zgrzyt.
Jak coś, co przestawia Ci punkt widzenia – i nie pozwala wrócić do starego.
Nie robię podcastu dla internetu.
Robię go dla tych, którzy słyszą między zdaniami.
Dla tych, którzy nie chcą kolejnego narzędzia – tylko chcą naprawdę zobaczyć, co ich trzyma. I co można puścić.
To, co mam dla Patronów, nie nadaje się do emisji publicznej.
Nie dlatego, że jest kontrowersyjne.
Tylko dlatego, że obnaża rzeczywistość.
Odziera z iluzji, z której większość ludzi nie zdaje sobie sprawy.
Zobaczenie tego to zgrzyt – potężny dla systemu.
Ale dla człowieka może to być pierwszy krok do prawdziwej wolności.
Tylko że… trzeba być na to gotowym.
Bo odzieranie ze złudzeń boli.
Nie ma w tym nic efektownego.
Ale jest coś, co zostaje – na zawsze.
Patroni mają dostęp do nagrań, rytuałów i fragmentów, które powstają w przestrzeni, gdzie nie trzeba niczego udowadniać.
Nie są nagrodą.
Są zaproszeniem do innego rytmu.
Do innego widzenia.
Do miejsca, w którym możesz przestać się chronić – i zacząć naprawdę być.
