Bycie artystką w tym kraju nie jest łatwe, zwłaszcza kiedy utrzymujesz się tylko ze sztuki. Kocham to co robię, ale rachunki same się nie zapłacą, mimo, iż moja kariera się rozwija. Mam coraz więcej wystaw w coraz bardziej prestiżowych miejscach, jednak - paradoksalnie - nie przekłada się to na pieniądze. Będąc artystką zbuntowaną i niezależną, muszę sobie radzić sama.
Pomyślałam, że jednak mam grono osób, które cenią moją sztukę, interesują się nią i chciałyby, abym miała jak i z czego tworzyć. Malując, docierając do nowych możliwości farby, wychodząc z obrazu, krystalizując, bawiąc się procesem w czasie; stwarzam nowe przestrzenie. Dzięki Waszemu wsparciu, które byłoby jakimś stałym dochodem co miesiąc, może mogłabym opłacać czynsz za pracownię i materiały do tworzenia. Galerie państwowe, gdzie wystawiam moją sztukę, nie mają funduszy. Za 2 lata pracy nad wystawą dostaje się honorarium 2 tys zł brutto. Państwo nie ma sposobu na ubezpieczenie artystów, ani emerytury dla nas.
Nie, nie zmienię zawodu. Sztuka to moja pasja, praca i życie. Nie mam nic innego. To mój cel i sens. Jednak nie chcę powielać stereotypu artysty/stki która umiera z głodu na strychu.
