Wojciech Górny Permisie.pl

W permakulturze niewiele roślin jest tak popularnych i odmienianych przez wszystkie przypadki jak żywokost. Bez dwóch zdań jest to fantastyczna roślina, mogąca pełnić bardzo wiele funkcji w permakulturowym siedlisku czy ogrodzie. Jednakże wokół żywokostu narosło bardzo wiele mitów – począwszy od oficjalnych, zawartych na przykład w unijnych regulacjach prawnych, po te nasze – permakulturowe, które zrodziły się lata temu i są bezkrytycznie powtarzane, mącąc ludziom w głowach. W artykule tym postaram się opisać „wszystko”, co obecnie wiem o żywokoście, a co przydatne jest dla projektanta permakultury, farmera czy ogrodnika.

Podstawową cechą permakulturowych projektów jest to, że odpady produkowane przez jeden element stają się zasobami dla innego, a projekt jest tym lepszy, im więcej razy każdy odpad i zasób potrafimy wykorzystać zanim zniknie lub opuści nasze granice. Pamiętamy też, że w centrum permakultury znajduje się człowiek, to w relacji z nim projekt zawsze funkcjonuje. Zadziwiające więc jest, jak mało wagi przywiązujemy często do zagospodarowania odpadów produkowanych przez ludzi – produktów przemiany materii i wydalania. Siku i kupa to naprawdę cenne zasoby, które powinniśmy „uwzględniać w projekcie” tak, aby inne jego elementy z nich korzystały. W tym artykule zajmiemy się pierwszym z tych zasobów – moczem naszym, oraz odrobinę moczem naszych zwierząt.

Ekonomia Daru to koncepcja ekonomiczna, która opiera się na idei współpracy, bezinteresowności i dzielenia się zasobami bez użycia pieniędzy. Jest to alternatywny model gospodarczy, który kontrastuje z tradycyjnymi rynkami opartymi na wymianie handlowej i pieniądzu. W Ekonomii Daru ludzie angażują się we wzajemne dzielenie się dobrami, usługami, umiejętnościami oraz czasem, w duchu wzajemnej pomocy i współdziałania. Chociaż może to być postrzegane jako utopijne podejście do gospodarki, Ekonomia Daru posiada wiele interesujących aspektów, które warto zrozumieć i przeanalizować. W artykule tym postaram się opowiedzieć o niej, o jej związkach z permakulturą oraz o moich osobistych doświadczeniach z tą ekonomią.

W rozdziale siódmym „Wprowadzenia do permakultury”, jej twórca, Bill Mollison pisze: „Obecność kotów jest niepożądana, bo mają zdecydowanie szkodliwy wpływ na życie małych zwierząt (ptaków, jaszczurek, żab etc.). Na przedmieściach żaby i jaszczurki mogłyby wyraźnie obniżyć liczbę owadzich szkodników, gdyby nie było tam kotów.” Przy wielu innych okazjach Mollison podkreślał, że w permakulturowych systemach nie ma miejsca dla kotów. Czy na pewno? Czy koty można jakość „wpleść” w projekt permakulturowy z korzyścią dla Ziemi i Ludzi? Postaram się odpowiedzieć na to pytanie i być na tyle obiektywny, na ile może być właściciel kota 😊

Jak co roku, tak i w tym, przez Internet przewala się fala pytań i odpowiedzi odnośnie zarazy ziemniaczanej na pomidorach. Gdyby zebrać wszystkie informacje, porady i sugestie, to powstałaby bardzo gruba książka, po której przeczytaniu czytelnik by zgłupiał. Co więcej, skorzystanie z niektórych porad nie tylko by nie pomogło, ale mogłoby zaszkodzić. Przyjrzyjmy się bliżej zarazie, dowiedzmy się czym jest i jakie ma znaczenie, oraz jak jej zapobiegać, a także jak zwalczać gdy już się pojawi. Choć nie uda nam się całkiem uciec od ziemniaka, to skupimy się tu głównie na jej obecności na pomidorach. Niemal wszystko jednak co tu napiszę można odnieść do innych roślin, które atakuje zaraza.

My, ludzie permakultury, darzymy wielką miłością leśne ogrody. Nie zawsze jednak leśny ogród jest tym, czego potrzebujemy. O leśnych ogrodach pisałem już wielokrotnie, dziś chciałbym napisać nieco o tym, jak założyć system agroleśny, w sposób permakulturowy i bardzo, ale to bardzo tani. Postaram się też opisać, jak taki ogród zaprojektować, by ułatwić sobie maksymalnie jego przyszłą pielęgnację.

Od czczonej już w starożytności winorośli, po znienawidzony współcześnie przez rolników powój, pnącza są obecne wszędzie wokół nas. W permakulturze cenimy je niezwykle z wielu powodów, a o kilku z nich jest ten artykuł.

Rolnictwo czy ogrodnictwo bez pracy i permakultura są często łączone ze sobą. Wynika to z tego, że w obu przypadkach mówi się o produkcji żywności przy jak najmniejszym wysiłku. Jest to możliwe dzięki pracy z naturą, naśladowaniu naturalnych ekosystemów i tworzeniu samowystarczalnych siedlisk czy ogrodów. Zapraszam Cię w podróż w towarzystwie pionierów rolnictwa bez pracy, zaczynając od Ruth Stout i Paula Gautschiego, poprzez filozofię Masanobu Fukuoki i permakulturę Billa Mollisona. Na koniec przyjrzyjmy się leśnym ogrodom Geoffa Lawtona i spróbujemy odpowiedzieć na pytanie – czy możemy się wyżywić nie pracując, lub choćby pracując mniej - dzięki permakulturze? Usiądź więc wygodnie, zrelaksuj się i odpocznij, czytając o najbardziej luzackich podejściach do wyżywienia ludzkości, w duchu permakultury.

Zmiana progów wsparcia i celów zbiórki na Patronite.

Kilka słów o zmianach celów i progów wsparcia.

W filmie tym omawiam ostatnie czynności przed siewem nasion warzyw na kostkach słomy.

Przez całe lata uczestniczę i obserwuję dyskusje toczące się wokół pytania "co to jest permakultura". Pomimo, że swoją opinię na ten temat w ciągu ostatniej dekady wyraziłem zapewne tysiące razy w mowie i w piśmie, wciąż okazuje się, że ktoś się z moim rozumieniem permakultury nie zgadza (ma prawo) i próbuje mnie na siłę przekonać do wersji własnej (tego nie toleruję). Jak wiecie, nie pukam do zamkniętych drzwi i nikogo, do niczego, nigdzie na siłę nie przekonuję. Swoją "wizję" permakultury propaguję na własnych stronach, we własnych artykułach i kursach, na swoich zajęciach. Każdy, komu ta wizja nie odpowiada, ma prawo nie korzystać z żadnego z tych miejsc i źródeł. Nie chodzę za nikim w realu, ani po Internecie, nie łapię za guzik i nie wbijam szpadlem do głowy, że nie ma racji. Aby to ode mnie usłyszeć, trzeba przyjść do mnie z własnej wolnej i nieprzymuszonej woli, i zmusić mnie do takiej dyskusji. Co wielu z lubością czyni. Masochizm, czy co? Jaka więc jest ta „moja” permakultura?