Hej,

przede wszystkim dziękuję, że zajrzałaś/zajrzałeś na mój profil. Nie wiem, czy jako człowiek i twórca okażę się warty Twojego czasu i uwagi, ale jeśli tak, nie bój się i śmiało zagaduj. Będę zaszczycony, mogąc Cię poznać.

Pisze i wydaje, więc wydaje się, że pisarz - czyli o mnie słów kilka.

Jak już wiesz, mam na imię Piotrek, jestem pisarzem (oraz redaktorem). Poza tym - jak zapewne nie wiesz - pochodzę z Beskidu Małego, jestem szczerym entuzjastą zwierząt wszystkich, literatury wybranej i dróg jedynie pustych, zwłaszcza tych wiodących donikąd. To jest pierwszy banał.

Drugi jest taki, że obecnie mieszkam i tworzę w Bochni, gdzie trafiłem, podążając za głosem serca.

Banał trzeci, największy, brzmi następująco: pisanie – prozą, wierszem, recenzją, mailem, esemesem i komentarzem – uważam za swoje powołanie i nie wyobrażam sobie życia, w którym mogłoby tego pisania zabraknąć.

Od wielu już lat żyję literaturą i to przede wszystkim wokół niej kręci się moja codzienność. Dość powiedzieć, że moją drugą, lepszą i bardziej utalentowaną połówkę – Sonię Kortę, współautorkę nie tylko "Kamyków" (o których za chwilę), ale również najlepszych rozdziałów mojego życia – poznałem właśnie na portalu literackim Nowej Fantastyki. Od kilku już lat mieszkamy razem, dorobiliśmy się nawet kota (patrz -> fota), i jesteśmy ze sobą tak szczęśliwi, jak tylko dwoje biednych, zupełnie nieżyciowych artystów-marzycieli szczęśliwymi być potrafi.

Literatura sama w sobie jest źródłem najpiękniejszej i najpotężniejszej magii świata – jeśli sięgasz po książki dla własnej przyjemności, to wiesz o czym mówię – więc fakt, że mam możliwość zarówno z tej magii czerpać, jak i wzbogacać ją własnymi inkantacjami, jest dla mnie prawdziwym spełnieniem.

Jak dotąd (03.2025) napisałem i wydałem dwie książki: bardzo ciepło przyjętą zarówno przez dzieciaki, jak i ich rodziców bajkę "Kot Czarownicy" - którą mogę polecić wszystkim miłośnikom zwierząt, głębokich wzruszeń i happy endów - oraz napisaną wspólnie z Sonią grubaśną powieść z gatunku dark fantasy, zatytułowaną "Za kamień i za ciemność". Jeśli lubicie klimaty "Baśni tysiąca i jednej nocy" oraz "Diuny", ale soczyście podlane mrokiem i szczurami, to "Kamyki" - jak pieszczotliwie nazywają naszą powieść czytelnicy - zdecydowanie są dla Was.

Prócz tych dwóch powieści, napisałem również kilka opowiadań, które znalazły się w papierowych antologiach: "Obscura", "Metro 2033: W ruinie", "Dreszcze" i innych. Najbardziej dumny jednak jestem z opowiadania "Szkodniki", które jako bonus znalazło się w "Szczurach Wrocławia: Kratach" (wydanie pierwsze, Insignis 2019), na osobiste zaproszenie autora cyklu, legendarnego Roberta J. Szmidta.

Pisanie to zarówno sposób na wyrażanie siebie, jak i swoista super-moc, dzięki której moje życie bywa naprawdę wyjątkowe, czasami wręcz absolutnie zachwycające, i z pomocą której – w co głęboko wierzę – zmieniam i nadal mogę zmienić na lepsze życie innych ludzi; mam nadzieję, że również Twoje.

Ta super-moc jest ważna jednak nie tylko dlatego, że każda kolejna publikacja, wygrany konkurs czy po prostu ciepła opinia od czytelników stanowią dla mnie źródło czystej, wręcz dziecięcej radości, ale też dlatego, że bez niej jestem tylko chorym, zmęczonym człowiekiem, który dzień po dniu przegrywa z życiem i samym sobą.

Tytułem ostrzeżenia 

chciałbym zaznaczyć, że z racji moich bardzo poważnych problemów zdrowotnych - niemal całe życie choruję na przewlekłe zapalenie wątroby na tle WZW B i C, które dziesięć lat temu przeszło w marskość, która coraz bardziej destrukcyjnie wpływa zarówno na jakość mojego życia, jak i twórczość - inwestowanie we mnie wiary i pieniędzy może nie być najlepszym pomysłem.

Sprawy techniczne:

1. Nie prowadzę kursów literackich i nie oferuję "indywidualnych sesji" czy "konsultacji" dla moich Patronów. Z trzech powodów: 

a) Uważam, że to bez sensu. 

Internet pełen jest darmowych poradników, z których możecie skorzystać, jeśli chcecie nauczyć się podstaw. Jaki więc sens płacić za to?

b) Uważam, że nie można się nauczyć, jak "zostać" pisarzem.

W każdym razie nie takim prawdziwym pisarzem; artystą z krwi i kości, a nie rzemieślnikiem-wyrobnikiem. Z tym trzeba się urodzić. Jeśli masz talent i pasję - a to się wie, tak po prostu - to nie musisz uczyć się podstaw, bo przychodzą Ci naturalnie (a do tego masz już milion przeczytanych książek, które są najlepszymi nauczycielami), zaś sama myśli o tym, że miał(a)byś powielać czyjś styl/pomysły/schematy, zamiast rozwijać swój indywidualny talent, zwyczajnie Cię odrzuca. I bardzo dobrze, tego się trzymaj.

c) W internecie pełno jest oszustów.

Znam przypadki ludzi, którzy oferują tego typu usługi, choć sami nie mają pojęcia, jak sklecić prawidłowe zdanie, o budowaniu fabuły i kreowaniu postaci nie wspominając (jako redaktor biorę pełną odpowiedzialność za te słowa). Jest mi ta praktyka wstrętną i nie mam zamiaru jej powielać, nawet jeśli przypadkiem miałbym Wam do przekazania coś sensownego.

Co oczywiście nie znaczy, że nie pomogę. Zawsze możesz się do mnie odezwać (nawet jeśli nie jesteś moją Patronką/moim Patronem) i dać znać, co Ci leży na sercu. Niczego nie obiecuję, ale jeśli będę mógł coś dla Ciebie zrobić, to najprawdopodobniej zrobię.

2. Nie prowadzę żadnych zamkniętych grup dla Patronów, np. na facebooku. Nie wydaje mi się bowiem, żebym miał Wam coś ciekawego do zaoferowania w ramach takiej minispołeczności. Jestem artystą w najgorszym tego słowa znaczeniu, więc moim życiem rządzi chaos i drama, a efektami pracy nie będę się dzielił, póki nie zostanie ona ukończona (a nawet wtedy niekoniecznie). Do niczego zobowiązywać się w ramach działalności takiej grupy też nie zamierzam, bo i tak dałbym du... żą plamę, wiem o tym. ;) Mogę oczywiście pomyśleć o grupie dyskusyjnej, gdzie sobie pożartujemy albo pogadamy o książkach, filmach, serialach, muzyce i życiu, Waszych pomysłach, moich planach, etc. Ale - ponownie - dlaczego mielibyście za to płacić, skoro podobnych grup jest na pęczki? Niemniej, jeśli jesteście zainteresowani, po prostu dajcie znać. Zawsze też możecie stworzyć własną grupę i mnie do niej zaprosić. ;)