Adam Miks

Pieniądze przeznaczę na wydanie tomiku wierszy "Ze sportowych aren". To podróż po dyscyplinach sportowych których jestem entuzjastą. Są to obrazy dopieszczone ironią, pokazane z przymrużeniem oka. Układ utworów jest chronologiczny. Pierwszy wiersz napisałem jako pierwszy, piąty jako piąty, ostatni jako ostatni. Taka konstrukcja pozwala na czytanie każdego wiersza z osobna, a jednocześnie złączyć owe utwory w jedno. Wspólnym mianownikiem niech będzie mój sposób patrzenia na sport. Powtarzam - z dowcipem, ironią. Kiedy czytelnik dowie się że Autor jest osobą niepełnosprawną, będziemy mieć pełny obraz tomiku.
Aby czytelnik miał ogląd sytuacji przedstawiam trzy wiersze z tomiku:

TOMASZ ZIMOCH KOMENTUJE
Kolarze wyścigu Paryż – Nicea
jadą w ruchomym prostokącie.

Z drzwi zewnętrznej ściany
wyłoniła się ręka i
kilka szprych przedniego koła.

Tak oto figura geometryczna
dojechała do mety.

Zastosujmy teraz nowy rodzaj
fotokomórki.

Zamknijcie Państwo oczy
i wypatrujcie
numeru startowego zwycięzcy.

Zasady fair play będą zachowane;
cały czas śnimy o wygranej Polaka.

TRIUMF
Widzę mrówki dźwigające ponad tułowiami liście,
budują lokalną strukturę ściółki; tu ich dom.

Narty niosą narciarzy klasycznych ku mecie,
gdzie zakładają w tym miejscu obóz ludności migracyjnej.

Obie nacje miewają wspólną cechę. Triumf.

JESSE OWENS
Nie przejdę się po płycie stadionu olimpijskiego w Berlinie.
Tam, gdzie Jesse Owens płonął rekordami, a powietrze krzyczało brunatnym echem.
Chce mi się płakać i śmiać jednocześnie.
Nie usłyszę echa ryku „Heil Hitler”,
a cień Wodza nie zobaczy spastycznego ciała.
Nie uwierzyłby że można aż tak powoli iść. Jakbym biegł do tyłu, a patrzył
przed siebie.

A jednak od czasu do czasu potrafię dojść do celu,
przeciąć taśmę mety. Mimo wszystko powiązany jestem lekką nicią znajomości
z Owensem. Rekordem blizny chodzenia z mojej strony.

ANDREW GOLOTA
Pięściarz miga ciosy, patrzy w zamroczone, kąśliwe oczy,
na czole niespokojnego ducha pojawił się mini wulkan.