Cześć!
Jestem dziennikarką i autorką książek. Mieszkam na wsi, tworzę program telewizyjny „Daleko od miasta”, piszę książki i artykuły do gazet. Mieszkam w ponad stuletnim drewnianym domu pod lasem, mam dziki ogród, szklarnię ze starych okien, ogródek warzywny i kawał lasu.
Przez 20 lat pracowałam jako dziennikarka i redaktorka, głównie w działach zagranicznych redakcji - „Polityki”, Polsatu i gazety.pl. Współpracowałam też z francuskim „ELLE”, publikowałam w „Die Zeit”, „The New York Times” i wielu europejskich gazetach. Poznałam osobiście Baracka Obamę i wielu światowych polityków i myślicieli, zajmowałam się mega poważnymi tematami, latałam po całym świecie, pisałam i nagrywałam dla telewizji reportaże… było naprawdę fajnie. Ale po tylu latach zmęczyłam się życiem na najwyższych obrotach, stresem, odechciało mi się chodzić do biura i tyrać po nocach, no i urodziłam dziecko, dla którego chciałam być mamą na 100%. Przestałam lubić miasto i wyniosłam się na wieś.
Co robię?
Napisałam dwie książki. “Ciszę i spokój…” o życiu na wsi, ale nie w wersji “hygge optymistycznie”, tylko bez lukrowania, o tym, co w marzeniu o sielance jest trudne, brudne i uwierające. Druga, “Rozmowy przy stole”, jest o tym wszystkim, co wokół stołu i jedzenia ważne. O spotkaniach, ludziach, którzy mają w sobie tak dużo ciepła, że chcą nim obdarowywać innych, o gotowaniu dla przyjaciół i obcych, o przyjmowaniu ludzi i zapraszaniu ich do stołu. Cały czas współtworzę i prowadzę program “Daleko do miasta”, który opowiada o losach i pomysłach na życie ludzi, którzy postanowili porzucić miejskie życie i zacząć wszystko od nowa, spełniając marzenia. Odwiedziłam ich już kilkaset w najróżniejszych zakątkach Polski.
Patrząc z boku, można by odnieść wrażenie, że całymi dniami chodzę boso po miękkiej trawie albo skrzypiącym śniegu, patrzę jak jelonki skubią trawę w zagajniku, spaceruję po lesie i piję kawę. Nie czarujmy się jednak, na wsi człowiek nie żyje słońcem, powietrzem i tym, co mu w ogródku wyrośnie. Oczywiście tryb pracy jest zupełnie inny, nie jest tak nerwowo, można wyjść do lasu i przewietrzyć sobie głowę, ale nadal - zarabiać trzeba.
Dlaczego Patronite?
Jedno z pierwszych moich fotograficznych wspomnień, to odbijające się w mokrym, czarnym asfalcie wściekle żółte krzewy forsycji. Jest początek wiosny, właśnie przetoczyła się gwałtowna burza, a ja mam pięć, może sześć lat, kręci mi się w głowie od zachwytu dla tego nagle objawionego piękna i chciałabym jakoś je zatrzymać. Ten zachwyt został mi na całe życie.
Codziennie robię zdjęcia kwiatów, nieba, chmur, światła migoczącego w liściach, wschodów i zachodów słońca. Żyję w przyrodzie i obserwuję ją codziennie. Chcę zatrzymać kawałki tego piękna codzienności i dzielić się nim z innymi. Wierzę też, że internet jest miejscem dla dobrych, wartościowych treści, a twórcy powinni być tymi, którzy walczą o lepszy świat, dają ludziom trochę otuchy, oddechu, piękna i wiary przyszłość.
Chciałabym tworzyć dobre opowieści i pokazywać alternatywne dla konsumpcjonizmu rozwiązania i sposoby na życie - ekologiczne, bliżej natury i bliżej siebie. Chcę pokazywać marzycieli, którym udało się zmienić swoje życie. Chcę promować czułość i troskę o innych, i o nasz świat, pisać teksty i nagrywać filmy, które mają znaczenie, niosą jakiś przekaz i są po prostu dobre i ciekawe. Na to potrzeba czasu, sprzętu, energii, pieniędzy. Jeżeli zechcesz mnie wesprzeć w tworzeniu wartościowych treści od których robi się cieplej w sercu, będę bardzo wdzięczna. <3
Chcielibyśmy Cię poinformować o ryzykach, związanych z Twoim zaangażowaniem finansowym. Przekazując środki na realizację pasji Twojego ulubionego Twórcy prosimy, abyś wziął/wzięła pod uwagę:
Jednak zanim zdecydujesz się na wsparcie Autora, weź pod uwagę, że w przypadkach spornych ewentualny zwrot pieniędzy może być obarczony znacznym ryzykiem.
