Sprawczość w polityce zagranicznej i bezpieczeństwa państwa nie jest możliwa bez funkcjonowania sieci instytucji publicznych, które służą do wypracowywania i wdrażania określonych strategii. Z tym mieliśmy tradycyjnie jako Polska największy problem. W naszej kulturze, ukształtowanej w olbrzymiej części w okresie braku własnej państwowości, niezwykle silne są wzorce i tradycje walki z „opresją ze strony władzy państwowej”. Przez prawie 200 lat naszej historii elementem zabiegania o niepodległość była walka ze strukturami oficjalnej władzy, które tworzone były przez wrogie nam mocarstwa okupujące terytorium Polski. Brak silnych tradycji państwowych pokutuje do dnia dzisiejszego, kiedy kolejne instytucje publiczne padają ofiarą bieżącej wewnętrznej walki politycznej. Jeśli Polska ma odgrywać ważną rolę w EU i NATO, klasa polityczna musi wypracować pewien konsens w kluczowych obszarach polityki bezpieczeństwa i zagranicznej oraz zbudować profesjonalny korpus służby cywilnej, zdolnej do pracy wedle wypracowanych strategii.
