Strategy&Future

Globalna pozycja Stanów Zjednoczonych została zbudowana na potencjale i sprawności cywilnych i wojskowych zdolności morskich. Erozja tego fundamentu amerykańskiej potęgi będzie miała poważne konsekwencje dla pozycji USA w świecie i wiarygodności ich gwarancji bezpieczeństwa wobec sojuszników...

Jacek Bartosiak i zespol S&F rozmawiają o tym, czy Polska i Europa ma przyszłość i czy Chiny dogadają się z Europa.

Jacek Bartosiak i zespół S&F rozmawiają o potrzebie „polskich czerwonych linii”.

Jacek Bartosiak i zespół Strategy&Future w szczegółach omawiają o co chodzi z nuclear sharing i czy Polska ma szansę otrzymać nuclear sharing.

Jacek Bartosiak i zespół Strategy&Future rozmawiają o konfrontacji Iran-Izrael.

Partnerstwo państw rewizjonistycznych wobec Pax Americana prawdopodobnie nigdy nie będzie przypominać relacji między członkami społeczności Zachodu. Niemniej jednak w szerszym kontekście historycznym relacje, które kształtują się między Chinami, Rosją, Iranem a Koreą Północną, nie odbiegają znacząco od wielu innych sojuszy zawiązywanych przez państwa w ciągu dziejów, które to sojusze zawsze były obarczone wyraźnymi barierami współpracy oraz niemałym stopniem wzajemnej nieufności. Jednak sam fakt wyłaniania się takiej koalicji państw, których wspólnym celem jest przejście obecnego systemu międzynarodowego do stanu globalnej wielobiegunowości, jest wystarczającym powodem dla Stanów Zjednoczonych, by obawiać się o swoją pozycję na arenie międzynarodowej.

Jacek Bartosiak i zespół S&F przedstawiają szóstą część fascynującej serii dotyczącej Wielkiej Strategii Polski w czasach chaosu. Tematem tego odcinka jest potencjalna wojna o Tajwan oraz związana z tym geoekonomia dla Państwa Polskiego.

Ostatnie wypadki wokół Tajwanu, związane z działaniami podejmowanymi ze strony władz w Pekinie, Tajpej i Waszyngtonie, skutkują pogorszaniem się sytuacji bezpieczeństwa w tej kluczowej strategicznej lokalizacji w Azji Wschodniej. Jednocześnie trudności, jakie wiążą się ze stworzeniem i wdrożeniem wiarygodnej strategii odstraszania Chin od naruszenia status quo w Cieśninie Tajwańskiej, nie poprawiają pogarszającej się pozycji Stanów Zjednoczonych w regionie Indopacyfiku. Równowaga sił wojskowych w Azji Wschodniej, zmienia się na niekorzyść Ameryki, a władze w Pekinie zdają się pod każdym względem przygotowywać swój kraj na coraz bardziej prawdopodobną wojnę.

Od ponad dwóch dekad pogłębiające się relacje handlowe i inwestycyjne między Niemcami a Chinami stanowiły doskonały przykład gospodarczej symbiozy, którą umożliwiła ostatnia faza globalizacji. Jednak wraz z zaostrzeniem się rywalizacji między Stanami Zjednoczonymi a Państwem Środka powiązania gospodarcze między Berlinem a Pekinem znalazły się pod jeszcze większą presją ze strony Waszyngtonu i Brukseli. To stamtąd płynęły kolejne sygnały wskazujące na konieczność zredukowania przez RFN zależności od rynku chińskiego. Mimo zmiany narracji w wykonaniu niemieckich polityków, którzy częściej niż w przeszłości krytykują działania ChRL na arenie międzynarodowej, wytworzony w ostatnich dekadach model wpływu niemieckiego lobby przemysłowo-handlowego na elity polityczne w Berlinie sprawia, że w praktyce Niemcy niechętnie rezygnują z relacji gospodarczych z Państwem Środka. Jednak cena, jaką płaci obecnie RFN za pogłębianie powiązań z chińskim rynkiem, może sprawić, że w niedalekiej przyszłości dojdzie do przewartościowania w relacjach niemiecko-chińskich.

Widmo powrotu Donalda Trumpa do Białego Domu jest obecnie jednym z głównych tematów rozmów europejskich elit politycznych. Ewolucja sytuacji politycznej w Stanach Zjednoczonych, przede wszystkim w związku z kryzysem migracyjnym i narkotykowym na południowej granicy, pogarsza i tak coraz słabsze notowania prezydenta Bidena w rozpoczynającej się kampanii wyborczej. Wśród republikanów w siłę rosną środowiska izolacjonistyczne, wzywające do ograniczenia roli USA w świecie, oraz te opowiadające się za koncentracją wysiłków Ameryki na rywalizacji z Chinami. Rodzi to pytania: jaką strategię zaangażowania w Eurazji mogłaby przyjąć nowa republikańska administracja Donalda Trumpa? Czy Europie faktycznie grozi całkowite wycofanie się wojskowe Stanów Zjednoczonych z kontynentu? Kwestie te należy rozpatrywać w kontekście strategicznych powodów zaangażowania Ameryki w Eurazji.

Ostatnia faza globalizacji opierała się na wolności przepływów strategicznych. Jej elementem był względnie tani i niezawodny transport morski, dzięki któremu możliwa stała się np. dywersyfikacja produkcji skomplikowanych urządzeń, co znacząco obniżało koszty finalne produktu. Szeroki dostęp do towarów, w tym tych najbardziej egzotycznych, był możliwy przede wszystkim dzięki sprzyjającej koniunkturze geopolitycznej. Flota światowego hegemona, czyli Stanów Zjednoczonych, przez ostatnie kilka dekad strzegła bezpieczeństwa szlaków morskich, podczas gdy reszta świata mogła się skupić na prowadzeniu niezakłóconej wymiany handlowej. Ta epoka właśnie dobiega końca. Dobitnie świadczą o tym ostatnie wydarzenia u wejścia na Morze Czerwone w strategicznej cieśninie Bab al-Mandab.

Przez prawie 80 lat świat nie doświadczył niszczycielskich skutków wojny między wielkimi mocarstwami. Rywalizacja między USA i ZSRR przybrała – w dużej mierze dzięki nuklearnym arsenałom obu potęg – charakter zimnej wojny, a po tryumfie Stanów Zjednoczonych zapanował okres bezsprzecznej dominacji jednego supermocarstwa. Jednak Pax Americana w dotychczasowej formie dobiegła właśnie końca, a „międzyepoka”, w której właśnie się znaleźliśmy, będzie czasem wykuwania się nowego porządku międzynarodowego. To, jaką formę on przybierze, będzie zależało przede wszystkim od liczby wielkich mocarstw w globalnym systemie.