Strategy&Future

Mimo dzielącej je odległości Polskę i Tajwan wiele łączy. Oba państwa położone są na granicy amerykańskiej strefy wpływów, na linii newralgicznych uskoków geopolitycznych. Pomimo tego faktu, który teoretycznie powinien mieć fundamentalny wpływ na sposób myślenia i doboru klasy politycznej, elity w Warszawie i Tajpej wykazują podobne niedostatki wyobraźni politycznej.

Donald Trump został wybrany na prezydenta USA. I od razu zaczął się chocholi taniec części polskich polityków, którzy uważając, że to ma ogromne znaczenie, chcieli zademonstrować swoją „bliskość” źródła siły, czyli nowego króla. Polskie elity publiczne naprawdę myślą, że takie zachowanie poprawi położenie Polski oraz zapewne wywinduje ich samych. Nic bardziej mylnego. Takie zachowania są bowiem charakterystyczne między państwem klientelistycznym, jakim dla części naszych elit najwyraźniej jest Polska, a dawcą bezpieczeństwa, za jakiego te same elity uważają USA. Przy czym jesienią 2024 roku mocno dyskusyjne jest, czy Amerykanie tym dawcą bezpieczeństwa pozostaną.

Zarówno ten dowód, jak i zdrowy rozsądek sugerowały też, że Tajwan rozwijając broń jądrową, podejmowałby ogromne ryzyko oraz – jeżeli rzeczywiście zdecydowałby o rozpoczęciu aktywnej proliferacji, fakt ten musiałby zostać starannie ukryty przed USA. Autorzy raportu stwierdzają, że „elity Tajpej muszą być świadome wielu zagrożeń związanych z budową broni jądrowej...

„Próba posiadania obrony cywilnej bez schronów jest jak posiadanie butów bez podeszew” – tak w latach 50. XX w. były federalny administrator ds. obrony cywilnej Millard Caldwell podsumował amerykańską debatę na temat zasadności budowy schronów...

W 1986 roku generał Bernard Rogers stojący na czele Kolegium Połączonych Sztabów, uważany za najlepszego amerykańskiego dowódcę od czasów Dwighta D. Eisenhowera , powiedział, że jeśli w Europie wybuchnie wojna między NATO a siłami Układu Warszawskiego, to albo Zachód będzie musiał szybko eskalować konflikt do poziomu nuklearnego, albo, jeśli tego nie uczyni, zmuszony zostanie do zaakceptowania porażki...

Atak Hamasu na Izrael 7 października otworzył kolejny rozdział w krwawej historii Bliskiego Wschodu, który zdaje się przeżywać, podobnie jak Europa w XVII wieku, swoją „wojnę trzydziestoletnią”. Po 12 miesiącach od rozpoczęcia tej fazy konfliktu wojna rozlała się poza Palestynę i ogarnęła także Liban. Aktywny udział w konfrontacji z Izraelem odgrywa Iran, którego strategia zaangażowania w regionie ewoluuje. Natomiast Stany Zjednoczone mimo trwającej już dekadę próby „wyjścia” z Bliskiego Wschodu nie tylko zwiększają swoje tam zaangażowanie, ale równocześnie, co paradoksalne, sukcesywnie tracą na nim wpływy, czego dowodem jest polityka prowadzenia wojny przez rząd w Tel Awiwie.

Historia tajwańskiego programu broni jądrowej jest tyleż pouczająca, co trzeźwiąca; skupia jak w soczewce najtrudniejsze dylematy, najpoważniejsze zagrożenia i największe wyzwania, przed którymi stanąć może państwo dążące do proliferacji broni jądrowej. W pewien sposób Tajwan stawał przed najgorszymi problemami i Niemiec Zachodnich, i Pakistanu, ale jednocześnie brakowało mu korzystniejszych uwarunkowań, na które liczyć mogły Bonn i Islamabad...

W społecznym odbiorze obrona cywilna postrzegana jest przede wszystkim przez pryzmat ochrony ludności w czasie wojny, dlatego zagadnienie planów ewakuacji oraz niewielkiej liczby schronów zyskuje największą popularność i stanowi pretekst do dyskusji...

Uwe Ritzer, komentator bawarskiego Sűddeutsche Zeitung napisał, oceniając stan niemieckiej infrastruktury, że „wiele mostów w tym kraju, ale także drogi, odcinki kolejowe, kanały żeglugowe, a nawet ważne porty, takie jak ten w Hamburgu, są w opłakanym stanie. Zaległości remontowe w niemieckiej infrastrukturze transportowej są ogromne.”

Wzrost potęgi i asertywności Chin na arenie międzynarodowej silnie wpływa na kalkulacje polityczne państw w regionie Pacyfiku. Część z nich, mająca długotrwałe i oficjalne więzi bezpieczeństwa ze Stanami Zjednoczonymi, pogłębia swoją z nimi swoją współpracę. Inne kraje regionu wolą uprawiać polityczny hedging, czyli formę balansowania między coraz ostrzej rywalizującymi mocarstwami. To właśnie ta postawa charakteryzuje politykę większości państw regionu Azji Południowo-Wschodniej.

W S&F przeprowadziliśmy symulację prognostyczną przebiegu kryzysu finansowego w Polsce w razie wojny z Rosją. Założyliśmy trzy scenariusze: wojnę konwencjonalną z rosyjskim marszem na Warszawę, w tym uderzenia w sieć energetyczną i infrastrukturę krytyczną, wojnę hybrydową, czyli sianie terroru we wschodniej Polsce, oraz dodatkowo w każdym ze scenariuszy ograniczone uderzenie atomowe niestrategiczną głowicą atomową w któreś z miast we wschodniej Polsce...

Dopóki nie nadejdzie moment rezygnacji Stanów Zjednoczonych z realizowania strategii prymatu, a wraz z nim decyzja o ograniczeniu obecności militarnej w Europie, Waszyngton pozostanie prawdopodobnie sceptyczny wobec inicjatyw samodzielnego europejskiego narzędzia odstraszania.