Mamazin #15

Darmowy! · 0 · 21.08.2025

Uwielbiam ludzi, którzy pokazują, jak różnie można żyć. Agata Nowotny, bohaterka i jednocześnie autorka 15. numeru Mamazinu, jest solo mamą z wyboru. Bez taty. Bez partnera. Bez podziału rodzicielskiej odpowiedzialności. Bez zabezpieczenia, w postaci faceta, w które my uwierzyłyśmy, czasem o nie opierałyśmy swoje decyzje o macierzyństwie i różnie na tym wyszłyśmy. Bez romantycznej bajki o miłości, której dziecko owocem. Bez deka żalu, że historia jej macierzyństwa wygląda tak, a nie inaczej. Pozycja mocy.

Jestem ciekawa waszego odbioru, dla mnie historia Agaty, którą dzieli się z nami osobiści w 15. numerze Mamazinu, to powiew świeżości i wolności. Zmiana perspektywy. Siła samodzielności, a nie samotność. To też fantastyczny szkic społecznego porządku, w którym wiele z nas, ostatecznie zostaje mamami po rozstaniach. Dużo o tym myślę jako rozstana z ojcem mama córki. Jako córka samotnej matki. Jako wnuczka wdowy. Jako prawnuczka mamy patchworkowej. Dlaczego uwierzyłyśmy, że decyzja o macierzyństwie może być oparta o relację z mężczyzną?

Piszcie, co myślicie na adres: mamyporozstaniach@gmail.com

A teraz dobrej lektury! Ściskam,

Paulina Filipowicz

Prawdziwą bohaterką jestem,

kiedy nikt nie widzi

Czyli o tym, jak wzmocniło mnie solo macierzyństwo.

Agata Nowotny

Cześć, jestem Agata i wychowuję córkę sama - często tak się przedstawiam. Jeśli nie w pierwszym zdaniu, to gdzieś na początku konwersacji świadomie wciskam tę linijkę o solo macierzyństwie. Głównie po to, żeby uprzedzić pytania o ojca. To mi pomaga przejąć kontrolę nad moją opowieścią i mówić z pozycji mocy.

Często słyszę, że jestem odważna, bo zdecydowałam się na samodzielne macierzyństwo i zwykle wtedy myślę, że ja raczej podziwiam ludzi, którzy decydują się na rodzicielstwo w parze. Serio. Wychowanie człowieka, zapewnienie mu fajnego dzieciństwa, zadbanie jeszcze po drodze o siebie, zarabianie na to wszystko, to i tak bardzo dużo, a jeśli do tego dochodzi jeszcze nawigowanie relacją i branie pod uwagę kolejnej osoby, to już jest taka złożoność, że łatwo o przeciążenie. Dlatego zupełnie serio mówię, że podziwiam osoby w parach decydujące się na dzieci.

Podziwiam też osoby, które decydują się na rozstania, jeśli związek traci na jakości, a relacja przestaje być wspierająca dla partnerów i w efekcie dla samego dziecka. Ja nigdy nie byłam w takiej sytuacji, bo ja się najpierw rozstałam, a potem zrozumiałam, że moje macierzyństwo musi się zrealizować nawet jeśli akurat teraz nie mam partnera, z którym bym chciała mieć dziecko i zaszłam w ciążę. I dlatego, że nigdy nie byłam w tej sytuacji, widzę ją z zewnątrz - widzę wśród przyjaciółek i koleżanek (przyjaciół i kolegów też). I mówię to z pełnym przekonaniem, że rozstanie może być sukcesem, a nie porażką i że może służyć dziecku i jego rodzicom.

Skąd w ogóle się bierze to popularne przecież przekonanie, że to porażka? Bo miało być inaczej według standardów i oczekiwań społecznych.

Znany i dość szalony socjolog - Niklas Luhman - napisał bardzo mądrą książkę o miłości. Przeanalizował to, jak ludzie do siebie pisali i jak opisywali relacje romantyczne, by na tej podstawie móc powiedzieć jakie znaczenie społeczne i kulturowe miały w różnych epokach związki i miłość. Pokazał, że przez wieki miłość romantyczna i związki małżeńskie wcale się nie pokrywały. Owszem - małżeństwa miały trwać, ale głównie po to, żeby przetrwało nazwisko rodzinne lub majątek. Miłość romantyczna miała swoje wentyle - w postaci romansów na salonach, niespełnionych westchnień, platonicznych fantazji czy nawet pojedynków. Romantyzm wymyślił nam nową formułę - kochankowie nie tylko mają się kochać, ale też przyjaźnić. I tak oto, dojechaliśmy do XX wieku, kiedy na parę osób niewinnie zakochanych spadły obciążenia z różnych porządków: mają się kochać, szanować, przyjaźnić, spać ze sobą, płodzić i wychowywać dzieci, jeździć razem na wakacje, bywać u znajomych, rozliczać razem podatki…i to w dozgonnej wierności. To jest zdecydowanie za dużo na dwie osoby. A gdzie wioska? A gdzie wsparcie społeczne? Zostaliśmy sami, a raczej same na polu walki. To nam nie służy.

Jedną z rzeczy, których mnie nauczyło moje macierzyństwo jest potrzeba budowania wioski. Ja ją częściowo miałam, bo miałam rodzinę i grono przyjaciół wspierających mój plan solo macierzyństwa z wyboru, ale odkąd mam dziecko, buduję i dbam o nowe wioski - o grono rówieśników dla mojego dziecka na placu zabaw, o towarzystwo dla mnie, o wspólne wyjazdy latem i krótkie wyjścia w tygodniu. W tej wiosce mam osoby, które pytam o to, jakie kapcie do przedszkola kupić, ale też dostaję rosół i kompot, jak napiszę, że jestem chora.

Drugą rzeczą, na którą mnie solo macierzyństwo uwrażliwiło jest różnorodność. Wychowuję córkę sama i tym bardziej dbam o to, żeby nasze grono było różnorodne - spotykamy się z rodzinami, gdzie jest oboje rodziców i rodzice samodzielni. Lubię męską energię i widzę, że moje dziecko też to lubi. Dlatego stwarzam często sytuacje, w których ma kontakt z mężczyznami - ojcami innych dzieci (chociaż nie tylko), mimo, że ona sama nie ma taty.

Nie ma taty dzisiaj. Ma dawcę. Którego ja wybrałam. I może kiedyś pojawi się ktoś, kto będzie pełnił u nas funkcję ojca. Ale teraz go nie ma.

Dlaczego? Bo nie było kandydata, a ja zdecydowałam, że zamiast czekać na niego w nieskończoność zajdę w ciążę sama i będę wychowywać samodzielnie.

A było to tak:

Miałam 37 lat i rozstałam się z partnerem, z którym chcieliśmy mieć dziecko. Zawsze wyobrażałam sobie siebie z dzieckiem. Ale życie się tak nie układało. Z kolejnych związków wychodziłam bez dziecka, za to z nowymi przeżyciami i konfrontacjami z różnymi barwnymi postaciami, bo moi partnerzy byli zawsze wspaniali - ciekawi, zdolni, pociągający, tylko jakoś codzienności z nimi nie umiałam wypracować. I wtedy, kiedy po raz kolejny nie miałam dziecka i kiedy po raz kolejny związek się skończył, żaliłam się mojej przyjaciółce, że nie mogę mieć dziecka nie ze względów zdrowotnych, ale społecznych i że to niesprawiedliwe i że to jest jakiś inny, jeszcze bardziej niewidzialny rodzaj wykluczenia ze społeczności matek, niż niepłodność. A ona na to: “Ależ Agatko - bo zawsze do mnie mówiła zdrobniale - możesz. Możesz się zdecydować na zapłodnienie nasieniem dawcy. Nikogo do tego nie potrzebujesz.”

Zaczęłam o tym czytać. Ucieszyłam się, bo odkryłam, że takie kobiety istnieją i nawet nazywa się je Solo Mother by Choice (solo mama z wyboru, w skrócie SMBC). Pierwsza kobieta, która zaszła samodzielnie w ciążę korzystając z nasienia dawcy zrobiła to w roku, w którym się urodziłam - 1980. Pierwsze dziecko takiej mamy było w moim wieku, a dla mnie - trzydziestoośmioletniej wtedy, to nadal była nowość.

Zaczęłam się przygotowywać: fizycznie, medycznie, kondycyjnie. Zdrowotnie było super. Hormony w porządku, organizm silny i zdrowy. Zmieniłam pracę - pierwszy raz w życiu miałam etat. Byłam zabezpieczona. Czułam siłę i motywację. W takim stanie mogę góry przenosić. I przeniosłam, bo okazało się, że w moim kraju, w Polsce, gdzie płacę podatki, akurat zajść w ciążę z nasieniem dawcy (ani przez inseminację ani metodą in vitro), nie mogę. Prawo tego zabrania. Przeczytałam ustawę z 2016 roku. I tak właśnie było. Jest do dzisiaj! Powtórzę to dla jasności - w Polsce, w XXI wieku kobieta, która świadomie i w pełni sił, mając środki do życia i na utrzymanie dziecka, nie mając partnera ze względów najczęściej demograficznych (niestety statystyki w dużych miastach są na naszą niekorzyść), w kraju, gdzie dzietność spada i niby się tym martwimy, w tym kraju kobieta nie może zajść w ciążę w sposób dla niej bezpieczny i uczciwy wobec mężczyzny. Mogłabym iść do baru, ryzykować swoim zdrowiem i się z kimś przespać, kto potem nie musiałby płacić alimentów, ale legalnie i nie narażając zdrowia zajść w ciążę nie mogłam.

Przepłakałam swoje. Ale nie trwało to długo. Ogarnęłam się i znalazłam rozwiązanie. Za granicą. A nawet - za granicami - w Danii, kolebce in vitro, było dużo klinik i banków spermy. Było też drogo, tak ze cztery razy drożej niż w Polsce. Wyobraźcie sobie, że para, gdzie dwie osoby przynoszą do domu pensję mogła liczyć na dofinansowanie i zapłaciłaby 5000 zł za zabieg in vitro, a samodzielna kobieta, z jedną pensją, musi opłacić wyjazd za granicę i zapłacić między 20 a 40 tysięcy.

No ale miałam pracę, uzbierałam pieniądze, wybrałam dawcę. Znalazłam nawet tańsze kliniki - w Czechach i Estonii. Byłam gotowa. I wtedy wybuchła pandemia, która opóźniła moje plany o dwa lata. Ale w końcu to zrobiłam! W wieku 40 lat miałam brzuch jak balon i chodziłam z dumą obnosząc go po Warszawie. W życiu nie czułam się lepiej.

Czułam, że dam radę. Znałam wtedy w Polsce jedną osobę, która tak zrobiła. Nie znałam jej dobrze, ale napisałam do niej z pytaniem, czy się ze mną spotka. Spotkała. Dzisiaj się przyjaźnimy, a między dziećmi jest ponad 6 lat różnicy. Szybko zrozumiałam, że to wcale nie jest plan B, w moim życiu to jest plan A i już. Ludzie różnie mają dzieci - niektórzy wg planu, inni bez, niektórzy na pocieszenia, albo, żeby się związek jeszcze nie rozpadł, inni z miłości, niektórzy, bo wydaje im się, że tak trzeba, niektórzy w parze, inni bez, niektórzy na etacie, inni bez. Macierzyństwo nauczyło mnie, że każdy ma naprawdę inaczej i że nie moja sprawa, jak ktoś inny wychowuje dziecko.

Solo macierzyństwo z wyboru to moja droga. Dzisiaj jestem mamą trzylatki. Macierzyństwo mnie spełnia, czuję się silna, chociaż dotykam w nim moich największych słabości, czuję się pewna siebie, mimo, że to ciągle chodzenie po nieznanym terytorium i zderzanie się na co dzień z nowymi wyzwaniami, jestem dumna, że tego dokonałam mimo wielu trudności, czuję przypływ sił i energii, mimo, że wkraczam w to, co nazywa się w naszej kulturze kryzysem wieku średniego albo - u kobiet - perimenopauzą (czyli tą dekadą przed menopauzą). Czy czuję się inna? Nie. Może czasem, jak wtedy, kiedy trzeba było wpisać fikcyjne imię nieistniejącego ojca w akcie urodzenia, bo w Polsce system inaczej nie puszcza i urzędnik najwyżej wymyśla sam i jakieś wpisuje… albo wtedy, kiedy koleżanka poradziła mi na przemęczenie chodzić na jogę, bo ona idzie na godzinkę i jest, jak nowa. Tylko ona zostawia dziecko z partnerem, a dla mnie wyjście samej oznacza konieczność zapłacenia komuś za opiekę albo polegania na kimś z rodziny. Ale poza tymi drobiazgami nie czuję się inna. Jak nigdy w życiu czuję się sobą i na swoim miejscu.

Agata Nowotny, solo mama, mentorka, facylitatorka, edukatorka.

Agata Nowotny jest dla Was dostępna w czułym punkcie, miejscu, które powstało z myślą o mamach po rozstaniach.

Agata od 20 lat pracuje wspierając organizacje i firmy w projektowaniu holistycznych rozwiązań skoncentrowanych na człowieku. Szczególnie lubi prowadzenie procesów rozwojowych dla kobiet. Stawia oryginalne i otwierające pytania, inspiruje otwierając na inne perspektywy, pracuje na zasobach wierząc, że to one dają najlepszą i najbardziej trwałą energię do działania.

W czułym punkcie, otwartym na warszawskiej Saskiej Kępie, Agata Nowotny prowadzi przygotowany specjalnie dla Was program sesji mentoringowo-kreatywnych "NOWY POCZĄTEK".

To 3, 6, lub 8 tygodniowy proces indywidualnej pracy, podczas którego:

przejdziesz przez mapę nowego początku: od pustki i oporu po pierwsze decyzje
zbudujesz odwagę do życia po swojemu, nawet jeśli to oznacza zaczynanie wszystkiego od nowa
odkryjesz, że kreatywność to nie sztuka, to sposób życia: narzędzie kontaktu z intuicją, emocjami i wewnętrzną przewodniczką
dostaniesz konkretne, twórcze praktyki, które pomogą ci ułożyć siebie na nowo - bez przymusu, w swoim tempie

Co wyróżnia ten mentoring?

To nie terapia. To nie coaching. To bezpieczna, intymna przestrzeń, w której połączysz:

wsparcie emocjonalne i mentoring
narzędzia rozwoju osobistego
twórcze praktyki: praca z obrazem, tekstem, symbolami etc. pomagające odzyskać kontakt ze sobą

Dla kogo to jest?

Dla Ciebie:

jeśli jesteś po rozstaniu (świeżym, albo sprzed lat) ale nadal czują ciężar przeszłości
tęsknisz za nowym początkiem, ale coś Cię zatrzymuje
chcesz ruszyć naprzód, ale nie przez analizę, tylko przez przeżycie, tworzenie i bycie blisko siebie
czujesz, że coś się w Tobie budzi, ale nie wiesz jeszcze, czym to nowe ma być
szukasz towarzyszki w drodze, nie terapeutki, nie coacha, ale kogoś, kto bez oceny i z czułością pomoże Ci odzyskać głos, sprawczość i nadzieję.

Jakie tematy poruszycie?

co cię zatrzymuje?
jak żyć, kiedy nie wiesz jeszcze kim teraz jesteś?
jak przestać się bać, że to już za późno "zaczynać od nowa"
gdzie możesz zacząć? bez ciśnienia i presji na wielkie decyzje i sukcesy
jak odróżnić swój głos od głosu lęku, wstydu, przeszłości oraz oczekiwań innych?

Jak wygląda proces?

w zależności od pakietu: 3, 6, lub 8 sesji mentoringowych 1:1 90minut, raz na tydzień lub raz na dwa tygodnie
indywidualne dopasowanie tematów i rytmu spotkań.

Na co możesz liczyć?

bezpieczna przestrzeń na trudne emocje - bez oceniania, bez naprawiania, bez presji
uwaga i skupienie na twojej perspektywie i twoich przeżyciach
poznasz siłę kreatywnych metod i narzędzi, które nie tylko dobrze regulują system nerwowy, ale pozwalają na zupełnie nowy wgląd w rzeczywistość

Co zyskasz?

ulgę i pewność siebie - nie musisz wiedzieć wszystkiego od razu, żeby zyskać spokój
odwagę do małych decyzji, które budują nowe życie
głębszy kontakt ze sobą - swoim ciałem, głosem, emocjami
narzędzia, które zostaną z Tobą na dłużej

Pakiety mentoringowe*:

1. START- rozmowa wstępna + 3 sesje + wybrane karty pracy twórczej.

Pierwszy krok dla kobiet chcących spróbować tej formy pracy i rozpoznać swoje możliwości.

Koszt pakietu: 1000zł.

2. TRANSFORMACJA - rozmowa wstępna + 6 sesji + zeszyt ćwiczeń.

Pełny proces nowego początku - od mapowania obaw i blokad, po identyfikację zasobów i określenie kierunków działania w nowej rzeczywistości.

Koszt pakietu: 2000zł.

3. Integracja - rozmowa wstępna + 8 sesji + zeszyt ćwiczeń i inspiracji.

Najgłębszy wariant, dla tych, które chcą nie tylko ruszyć ze zmianami w życiu, ale trwale zbudować odwagę bycia sobą i budowania swojego świata zgodnie z własnymi potrzebami.

Koszt pakietu: 2666zł.

Zapisy i szczegóły pod mailem: kontaktczulypunkt@gmail.com

* Sesje odbywają się indywidualnie, stacjonarnie, w niektórych przypadkach i po wcześniejszym ustaleniu praca częściowo może przebiegać online.

Kolejny Mamazin już 4. września.

Mamazin nie ma kasy na promocję, jeśli uważasz, że warto polecić ten numer, udostępnij proszę info i link. Jeśli znasz kobietę, której dobrze zrobi lektura Mamazinu, zaproś Ją teraz. Dziękuję. P.