Reakcja jelenia na postrzał
Grafika przedstawia trzy klasyczne reakcje jelenia na postrzał, czyli tak zwane znakowanie. Umiejętność błyskawicznego rozpoznania tych zachowań to wiedza, która umożliwia dojście postrzałka, czyli znalezienie tuszy.
Znakowanie to jedno z najbardziej krytycznych słów w leksykonie myśliwego. To określenie na błyskawiczną reakcję zwierzęcia na trafienie pociskiem. Jest to swoisty niemy język, którym zwierzyna komunikuje się z myśliwym w ułamku sekundy, który następuje po strzale.
Dla myśliwego to moment absolutnej koncentracji. Musi on odczytać tę mowę ciała, aby zrozumieć, co faktycznie zaszło w momencie uderzenia pocisku. Czy był to śmiertelny, gwałtowny zryw i wspięcie się na badylach, sugerujące trafienie w komorę? Czy może charakterystyczne wierzgnięcie tylnymi nogami, które jest alarmowym sygnałem o postrzale na miękkie? Albo bolesne zgarbienie grzbietu, wskazujące na trafienie w okolice nerek?
Dokładne odczytanie znakowania jest kluczem do etyki łowieckiej i skutecznego dochodzenia postrzałka. Poniżej rozpisujemy trzy kluczowe znaki widoczne na grafice:
1. Gwałtowny zryw (strzał na komorę) - w języku łowieckim tzw. "świeca".
To najbardziej pożądany znak. Zwierzyna wybija się w górę lub wykonuje gwałtowny skok całym ciałem, a następnie może zastygnąć lub nagle paść, to znak śmierci. Najczęściej jednak ujdzie 10-100m i dopiero pada.
Cel: serce, dolne partie płuc.
Farba: jasnoczerwona, pienista (od uszkodzenia płuc), obfita.
Dochodzenie: odczekaj 15-30 minut. Zwierzyna uchodzi krótko, ale nagła pogoń może ją spłoszyć i zmusić do dłuższego uchodzenia.
2. Wierzgnięcie ("strzał na miękkie").
Charakterystyczny odruch, w którym zwierzę kopie lub wierzga tylnymi badylami, często uchodzi z opuszczoną głową. To znak trafienia w organy trawienne. Nie każdy strzał „na miękkie” daje farbę na początku tropu. Często pierwsze 50–150 metrów jest bez farby. Później dopiero pojawia się szlam.
Agonia trwa nawet 12 godzin, następując w wyniku powolnego wstrząsu septycznego (zakażenia) wywołanego wylaniem treści pokarmowej do jamy brzusznej (zapalenie otrzewnej) oraz wewnętrznego krwotoku.
Cel: żołądek, jelita.
Farba: Ciemna, śluzowata, zanieczyszczona treścią pokarmową (tzw. szlam), o kwaśnym zapachu.
Dochodzenie: kluczowe jest długie oczekiwanie! Minimum 6 do 12 godzin. Wcześniejsze podjęcie tropienia gwarantuje płoszenie zwierzyny, która może uchodzić na wiele kilometrów.
3. Zgarbienie grzbietu (postrzał na nerki).
Zwierzę mocno garbi grzbiet i ucieka powoli, ociężale, często przystając.
Cel: nerki.
Farba: ciemna, pojawia się na tropie z opóźnieniem.
Dochodzenie: absolutnie konieczne jest odczekanie! Minimum 1-2 godziny. Czekanie pozwala zwierzęciu osłabnąć i zalec.
W praktyce, każdy strzał, po którym zwierzyna nie padła w ogniu (czyli od razu w miejscu strzału), powinien być dochodzony z psem tropiącym.
⚠️ Bezpieczeństwo: pamiętaj, że ranne zwierzę, zwłaszcza duży byk jelenia czy dzik, jest zwierzęciem w śmiertelnym stresie i może być bardzo niebezpieczny dla myśliwego.
Zawsze podchodź do postrzałka z zachowaniem najwyższej ostrożności i w pełnej gotowości. Nie wolno zakładać, że leżące zwierzę jest martwe. Zawsze należy podejść od tyłu i w razie potrzeby natychmiast oddać strzał łaski (dobić), kończąc jego cierpienie.
Znakowanie jest więc pierwszym i najważniejszym elementem łańcucha działań, prowadzących do odpowiedzialnego i humanitarnego zakończenia polowania.
Preppers Poland
Trwa ładowanie...