Cele
Wykupię karnet na ścianę wspinaczkową, będę zatem zdrowsza i szczęśliwsza, więc i content stanie się lepszy. Poza tym z pewnością starczy na wycieczki poza Londyn, które także opiszę.
Ta suma gwarantuje lepszego i szczęśliwszego Elfa Pogardy. Co automatycznie oznacza tworzenie ciekawszego contentu.
A zupełnie serio - to ten moment, kiedy zaczynam myśleć, że może czas żyć z pisania. Mogę zatem skupić się na mojej powieści, a w razie problemów ze znalezieniem wydawcy (moja preferowana opcja) zainwestować w self publishing.
Dla patronów przygotuję serię live odnośnie inspiracji i procesów jej powstawania.
Po osiągnięciu tego progu mogę zająć się zawodowo blogowaniem, vlogowaniem i pisaniem książek.
Przy takim dochodzie mogę rozwinąć youtubowy kanał na temat życia w Wielkiej Brytanii (z moim wymarzonym przewodnikiem po najlepszych brytyjskich dworcach kolejowych!) i innych sukienkach z Zary. Albo czymkolwiek innym, o czym będziecie mieli ochotę słuchać.
O Autorze
Elf Pogardy. Żona Thranduila. Kurczak Zła.
Od ponad dziesięciu lat mieszkam w UK. Najpierw w Szkocji, potem w Surrey, teraz w Londynie. Pochodzę z Gdańska. Licencjat ze studiów filmowo-telewizyjnych i historii, magister studiów nad średniowieczem i renesansem na University of Glasgow.
Wiem dużo na temat średniowiecznej kultury dworskiej i ówczesnej etykiety oraz Gwiezdnych Wojen. Studia przydają mi się przede wszystkim do pisania interdyscyplinarnych tekstów na bloga, w których zastanawiam się nad tym, czy byłbyś seksowny w średniowieczu, czy poradziłbyś sobie na dworze Ludwika XIV albo czy Thranduil jest ideałem średniowiecznego władcy.
Oprócz sukienek z Zary lubię dinozaury (zwłaszcza mięsożerne, ale doceniam dyskretny urok diplodoka i triceratopsa), filmy kostiumowe (przede wszystkim oparte na powieściach Jane Austen, ale bądźmy szczerzy, obejrzę wszystko inne jeśli mi się to pokaże) i przebywanie we własnym fikcyjnym świecie. Wciąż wierzę, że jestem elfem. Cały rok czekam na Halloween, bo uwielbiam wymyślać kostiumy.
Przy całym zachwycie fantazyjnym światem w moim głowie i w tekstach kultury, które konsumuję, wciąż uważam, że najważniejszym tekstem jaki napisałam jest ten o depresji. Na blogu próbuję pokazać, że będąc nieśmiałym introwertykiem z kompleksami, da się żyć i to całkiem fajnie. Otwarcie mówię o moich słabościach i próbuję je oswoić.
Piszę dla przyjemności od jakichś osiemnastu lat, a opcję patronatu nad blogiem widzę jako pierwszy krok do tego, żeby ta przyjemnośc mogła stać się sposobem na życie.
Udostępnij
Zostań Patronem
Jak w znanym przysłowiu "ten blog jest funta (kłaków nie) wart". Jeśli zechcesz wysłać mi funta co miesiąc, pięknie Ci odpiszę i podziękuję.
Nie ma niczego lepszego do jedzenia na kanapie pod kocem niż żelki.
Dostajesz zdjęcie żelek i podziękowania, a Twoje nazwisko pojawi się na blogu w zakładce "Patroni".
Dodatkowo dostajesz dostęp do zamkniętej grupy Komando Pogardy. Możemy tam rozmawiać o życiu albo o tym, że krasnoludy są głupie.
Ci Patroni dostaną wszystko co poprzednie progi, ponadto będą mieli możliwość przesłania mi sugestii tematów na wpis i zobowiązuję się raz na miesiąc wybrać przynajmniej jedną z tych sugestii i napisać na jej temat tekst.
Dostajesz wszystko, co poprzednie progi. Dodatkowo, pozostając w temacie kulturalnym, raz na dwa miesiące możesz przesłać mi film, serial czy inny tekst kultury i ja o nim napiszę. Pod warunkiem, że nie są to klimaty Human Centipede...
Dostajesz wszystko co poprzednicy oraz raz na dwa miesiące wpis na dowolny temat. Jeśli nie mam o tym temacie pojęcia, osobiście go sobie przedyskutujemy. Plus jeśli będę w Twoim mieście, stawiam kawę.