tactic of...

Arne Slot połączył swoją ochotę do posiadania piłki z mobilnością posiadanych zawodników. Adaptując Liverpool do 1-4-2-3-1 uszczelnił obronę, otworzył kanały w ofensywie i dał wolną rękę czwórce z przodu.

Dla Luisa Enrique w Paris Saint-Germain priorytetem jest posiadanie piłki, w następstwie którego o wyniku mają decydować indywidualne umiejętności gwiazd zespołu. Zazwyczaj stosuje sztywne 1-4-3-3.

Choć formacja City w tym sezonie to 1-4-2-3-1, to nawet grając niskim blokiem zespół nadal ma bardzo płynne podejście do kształtu.

Podejście Ancelottiego jest defensywne z jednoczesną swobodą kilku graczy ofensywnych. Drużyna jest zwykle ustawiona w formacji 1-4-2-3-1 z użyciem wysokiego pressingu.

Unai Emery w Aston Villi elastycznie podchodzi do formacji, ale najbardziej skłania się do 1-4-2-3-1 z piłką oraz 1-4-4-2 w obronie. Stabilność linii defensywy zapewnia nie tylko mocny środkowy blok, ale przede wszystkim ciężka praca w centrum dwóch środkowych pomocników.

Zamiarem Chelsea Mauricio Pochettino wychodzącym z ustawienia 1-4-2-3-1 jest płynne przejście z piłką do kształtu 1-4-1-4-1. W tym przejściu środkowi pomocnicy (Gallagher, Enzo, Caicedo) mają zapewnić równowagę w środku pola, uwalniając jednego z bocznych obrońców do gry w drugiej linii. Dlatego jeden z tej trójki (Caicedo) jest desygnowany wyłącznie do zadań defensywnych.

Xabi Alonso od momentu objęcia roli szkoleniowca w Bayerze Leverkusen skupił się na rewolucji w identyfikacji i stylu gry zespołu. Poprzez zwiększenie nacisku na grę w ataku i lepszą organizację defensywy, hiszpański trener z powodzeniem implementuje nową tożsamość drużyny.