Stoicyzmem interesuję się mniej więcej od roku 1992, kiedy to, jako student filozofii, po raz pierwszy przeczytałem książkę Pierre Hadota "Filozofia jako ćwiczenia duchowe". Nauczać o stoicyzmie zacząłem mniej więcej dziesięć lat później, jako świeżo upieczony adiunkt filozofii w ówczesnym Instytucie Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego – prowadziłem tam dla studentów seminaria na temat stoicyzmu. Moja rzeczywista konwersja na stoicyzm nastąpiła kolejnych dziesięć lat później, mniej więcej w roku 2012. Zrozumiałem wtedy, że nie można zrozumieć stoicyzmu bez poważnego przetestowania go we własnym życiu, bez osobistego sprawdzenia, czy to faktycznie działa. To była zresztą potrzeba nie tylko poznawcza, lecz także egzystencjalna, gdyż w życiu osobistym, na skutek mojej konstrukcji emocjonalnej, znalazłem się w bardzo poważnych tarapatach – stoicyzm okazał się wybawieniem. Dla mnie stoicyzm był nie tylko wyborem, ale do pewnego stopnia także koniecznością.
Od tego czasu nie tylko jestem praktykującym stoikiem, ale także, wykorzystując moje kompetencje dydaktyczne, także tę postawę na różne sposoby i z determinacją popularyzuję. Zacząłem od kawiarnianego projektu spotkań, który nazwałem Centrum Praktyki Stoickiej. Nieco później podjąłem się także organizacji warsztatów filozoficznych, co działo się z początku pod szyldem hasła "Sposób na duszę". Następnie, wraz z innym stoikiem i przyjacielem, Michałem Wiśniewskim, stworzyliśmy internetowy kurs stoicki "Stoic Way". Także we współpracy z Michałem zaczęliśmy nagrywać podcast "Ze stoickim spokojem". Ostatnio, to jest w roku 2023, wraz z inną przyjaciółka i stoiczką, Jolą Księżak, podjęliśmy się inicjatywy spotkań kawiarnianych pod szyldem Stoisko.
Jedną z najważniejszych rzeczy, jakie mi się na przestrzeni tych lat udało osiągnąć, czy też odkryć lub doświadczyć jest... wspólnota ludzi poszukujących swojej drogi w filozofii i stoicyzmie. Przez wiele lat nie uświadamiałem sobie tego jasno jako mojego priorytetu. Chyba też się tego efektu nie spodziewałem za bardzo. Po prostu robiłem swoje. Jednakże, wszystkie te inicjatywy – warsztaty, publikacje, podcast – zgromadziły wobec mojej działalności grono osób zainteresowanych, tworzących osobliwą grupę, którą spajają po części więzi przyjaźni, po części pewnej stoickiej wspólnoty, po części rodziny. Dostaję od Was emaile, spotykam podczas podróży po Polsce, kiedy odwiedzam różne miasta z wykładami i na spotkania autorskie oraz podczas moich warsztatów. Zostajecie też moimi patronami i patronkami.
Do platformy Patronite dołączyłem dwa lata temu. Środki, które dzięki patronom i patronkom otrzymuję wsparły mnie w produkcji podcastu – bez nich nie powstałoby aż 100 odcinków (właśnie po setnym nagraniu zmodyfikowałem niniejszy wpis). Dziękuję wam. Pozwalają mi one także planować publikację kolejnych książek, oraz podejmować ze spokojem kolejne stoickie inicjatywy. I nie zamierzam na tym poprzestać.
Jednak patroni i patronki to nie tylko forma wsparcia, ale także i przede wszystkiem członkowie i członkinie wspólnoty, o której wcześniej pisałem. Stale Was przy różnych okazjach spotykam lub z Wami koresponduję, otrzymując, poza ważnym dla mnie wsparciem finansowym, wsparcie duchowe, ale także, bardzo często, motywację i inspirację. Należę bowiem do tej grupy ludzi, którzy najwięcej ważnych rzeczy uczą się wtedy, kiedy próbują czegoś nauczyć innych. Potrzebuję Was zatem z wielu powodów.
Ponieważ stale Was przybywa, ja chcę dla Was jeszcze więcej robić. Dalsze tego wyjaśnienie znajdziecie w nowym i obecnie tylko jednym celu, który sobie ustanowiłem. Cel "Uwolnienie stoika" to wyzwanie dla Was i dla mnie.
Podcast #ZeStoickimSpokojem znajdziecie na:
