Zwierzęta są głupie i rośliny też

Kot somalijski to długowłosa odmiana kota abisyńskiego. Jest jednak od niego nieco mniej waleczny i bardziej nieśmiały. Oczywiście „nieco” w tym przypadku sprowadza się do tego, że wypuszczony z domu wlezie tylko do połowy na pobliską sosnę i opędzluje dwa, a nie cztery srocze gniazda. Nadal lepiej niż apokalipsa na kocich łapach, nazywana potocznie abisyńczykiem.

Znakiem rozpoznawczym kotów snowshoe jest ich wysoka inteligencja. To tłumaczy wyraz twarzy Grumpy Cata, który ma parę cech tej rasy. Dzięki swoim nieprzeciętnym zdolnościom poznawczym snowshoe nie tylko jest w stanie dostrzec, jak głęboko w wylocie jelita grubego się znajdujemy, ale z łatwością uczy się różnych sztuczek. Może na przykład brać udział w kocim agility. To znaczy – mógłby, gdyby mu się chciało.

Kot serengeti wygląda jak rozrzedzony bengal i dokładnie tym jest. W 1994 roku w słonecznej Kalafiorni niejaka Karen Sausman uznała, że świat potrzebuje kolejnego kota przypominającego serwala, ale bez domieszki genów dzikiego kota. Dlatego wielokrotnie i uporczywie krzyżowała ze sobą bengala i kota orientalnego krótkowłosego.

Kot jawajski to właściwie kot orientalny, tylko dla odmiany półdługowłosy. Tego kociego cudu inżynierii genetycznej dokonano dzięki temu, że koty orientalne krótkowłose chętnie ryćkają się z kotami balijskimi. W sumie nie tylko z nimi, ale jest jednak pewna granica tego, do czego można zmusić FIFe. Dobrze czytacie. Ta sama FIFe, zwykle niedostępna jak wyższe wykształcenie na Podkarpaciu, tym razem uznała nową rasę.

Munchkiny bywają nazywane kiełbasianymi kotami (USA) lub kotami kangurami (Niemcy) – bo tacy właśnie są ludzie. Najpierw stworzą jakąś abominację, a potem jeszcze po niej semantycznie pojadą. To, że akurat ta abominacja jest urocza, siada na tylnych łapkach i macha przednimi jak puchaty dinozaur, niczego nie zmienia. Mopsy też są urocze, a za ich hodowlę powinni odbierać kartę człowieka.

Manxy występują w dwóch głównych odmianach – rumpy i stumpy. Pierwsza z nich zupełnie nie ma ogona. Druga ma ogon szczątkowy. Trafiają się też rumpy riser (mikroskopijna wypustka) i longy (pełny ogon). Wszystkie mają nieco dłuższe tylne łapki, przez co śmiesznie chodzą – i wszystkie się tym zupełnie nie przejmują. Przynajmniej po przeżyciu pierwszych czterech miesięcy, po których wiadomo, czy mutacja nie uszkodziła im kręgosłupów. Później jest już z górki. Manxy są spokojne, towarzyskie i czasami lubią nawet więcej niż jednego człowieka na raz.

Donskoy, zwany też Don Sfinksem, to rosyjski łysol, którego pierwszą przedstawicielkę znaleziono w 1986 roku – akurat kiedy Czarnobyl wykipiał. Kotkę znalazła niejaka Elena Kowalewa i nazwała ją Warwara, czyli Baśka po pół litra.

Słuchajcie dzieci, opowiem wam bajeczkę. Bajka będzie dotyczyła najmniejszej rasy kota na świecie, która pochodzi z Singapuru, a tak naprawdę to z USA, ale jednak z Singapuru.

Matka założycielka rasy LaPerm urodziła się w 1982 roku na farmie w Oregonie. Początkowo kotka była łysa jak trawnik miejski w lecie, ale z czasem porosła kręconym futerkiem w kolorze tabby. Jej właścicielka zrobiła coś, czego nikt by się po niej nie spodziewał. Olała sprawę i wróciła do sadzenia bobu.

Ocicat to rasa wyjątkowa wśród nakrapianych kociaków z USA, bo podczas jej tworzenia nikt nie musiał uprawiać seksu z serwalem. Zamiast tego skojarzono ze sobą koty syjamskie i abisyńskie.

Koty orientalne krótkowłose wywodzą się od syjamów, których kolor znudził się hodowcom. Pewnego dnia, w latach 90. XIX wieku, uznali, że fajnie byłoby mieć chudego, hałaśliwego kota, ale niekoniecznie w ubarwieniu colorpoint.

Twórcą spangleda jest prawdopodobnie amerykański scenarzysta i reżyser Paul Casey. Pewnego słonecznego, kalifornijskiego poranka w latach 70. Paul uznał, że fajnie byłoby mieć kota w ciapki.