Nazywam się Anna Tess Gołębiowska. Przez ostatnie cztery lata pracowałam w prasie lokalnej, ale zrezygnowałam ze stałego zatrudnienia, żeby móc poświęcić więcej czasu na aktywizm.
Jestem lewaczką, feministką, osobą LGBT+, identyfikuję się z ruchem Extinction Rebellion, choruję na celiakię i depresję. Razem z mężem wychowuję piątkę adoptowanych z fundacji kotów. Wcześniej nie miałam jednego miejsca w sieci, w którym zbierałabym swoje publikacje – zamieszczałam je na prywatnym profilu facebookowym, ale ginęły tam między zdjęciami kotków i tonami memów. W końcu zebrałam się i założyłam oficjalny profil, który umożliwia odsianie artykułów oraz komentarzy społeczno-politycznych od całej reszty. Znajdziecie go tutaj: Anna Tess Gołębiowska.
Uważam, że aktywizm jest niezbędny, by zmieniać świat – zarówno w postaci demonstracji ulicznych, jak i w postaci pracy u podstaw, takiej publikowanie materiałów edukacyjnych oraz udział w rozmaitych dyskusjach. Staram się też wspierać finansowo ważne inicjatywy – od dużych fundacji po małe zrzutki, np. na medyczną tranzycję. Niestety odkąd żyję od zlecenia do zlecenia, a depresja utrudnia mi przyjmowanie większej ilości, nie jestem w stanie wspomóc tylu osób i inicjatyw, co kiedyś.
Zajmuję się tematyką przemocy seksualnej, praw reprodukcyjnych, osób wykluczonych, osób LGBT+, osób cierpiących na choroby psychiczne, praw dzieci i praw kobiet. Skupiam się też na prawach zwierząt, oświacie, literaturze i popkulturze. Prywatnie jestem fanką fantastyki i nerdką.
Przemawiam na wydarzeniu „Wrzesińskie Podręczne wychodzą na ulice”, fot. Michał Sobczak
Niezwykle ważną kwestią są dla mnie prawa reprodukcyjne i przypominanie, że aborcja jest prawem człowieka. Poruszanie tego tematu w miasteczku powiatowym jest trudniejsze niż w stolicy, a jednak udało nam się zmobilizować do wyjścia na ulice kilka tysięcy osób.
Nie wszystko da się przekazać w czasie wiecu, więc publikowałam też w sieci, m.in. tekst „Nie wierzę, że nadal trzeba tłumaczyć takie podstawy, czyli aborcja jest prawem człowieka, do kurwy nędzy!”.
Blokada ronda we Wrześni, fot. Lavien Darja Art
#TysiąceAlicji to akcja wsparcia dla Alicji Tysiąc. Zaangażowałam się w nią, ponieważ gdy moje państwo nas nie chroni, mojej siostry będę bronić. Cały tekst dostępny jest tutaj.
Jako ofiara przemocy seksualnej, zarówno wspieram inne osoby, które padły jej ofiarami, jak i staram się szerzyć wiedzę związaną z tym zagadnieniem. Angażowałam się w liczne ruchy, takie jak #MeToo, #ThisIsNotConsent czy #TeżNieKrzyczałam.
„Powiedzmy sobie szczerze, nie chodzi wam o krzyk. Chodzi o obronę gwałcicieli. Więc krzyczę teraz: Pierdolcie się wszyscy, którzy macie w dupie przemoc wobec kobiet!”. Cały tekst jest dostępny tutaj.
Znalazłam się wśród osób, które pokazały twarz na okładce „Dużego Formatu” oraz opowiedziałam Idze Dzieciuchowicz o gwałcie, który przeżyłam.
O przemocy seksualnej oraz o tym, jak wpływa ona na późniejsze budowanie związku, rozmawiałam też z Katarzyną Dobrzyńską z kobieta.wp.pl.
Ania pierwszy raz odważyła się opowiedzieć swoją historię tak szczegółowo – wyliczając sytuacje, podając inicjały sprawców. Zrobiła to ze wściekłości na sąd, który zachował się skandalicznie i wyrokiem skrzywdził 14-latkę, bo ta "nie krzyczała w czasie gwałtu". – Dla każdego gwałt jest czymś strasznym, to nie jest coś, na co da się przygotować czy uodpornić. A jednocześnie jest czymś przeraźliwie powszechnym – mówi dobitnie.
Cały tekst jest dostępny tutaj.
Ponieważ Polska jest homofobicznym i transfobicznym krajem, walka o prawa osób LGBT+ jest szczególnie ważna. W ramach akcji #MuremZaJankiem uczestniczyłam w sprzeciwie wobec „stref wolnych od LGBT”. Na łamach „Wiadomości Wrzesińskich” opublikowałam artykuł „Nie jestem ideologią!” – wywiad z Oliwią Natalią Jankowiak – był to pierwszy we Wrześni coming out na łamach prasy lokalnej. Niedawno wystąpiłam w podcaście „pok0chawszy” prowadzonym przez Rienkę Kasperowicz. Wspólnie z Elią Królem opowiadaliśmy o transpłciowości i transfobii.
W sierpniu znalazłam się wśród osób reprezentujących Wrześnię na demonstracji „Poznań broni tęczy”. Ponadto relacjonowałam ją dla „Wiadomości Wrzesińskich”. Po aresztowaniach, które miały miejsce w Warszawie, chciałam być na miejscu z legitymacją prasową, by w razie podobnych represji móc próbować uzyskać od policji informację, jakie są podstawy zatrzymania i dokąd zabierane są osoby aktywistyczne.
Noszenie maseczki to nie tylko odpowiedzialność za zdrowie innych. Dla mnie to też sposób wyrażenia wsparcia dla osób LGBT+. Sam fakt, że ludzie są atakowani za noszenie tęczowych barw, sprawia, że tym bardziej należy je prezentować w przestrzeni publicznej.
Zajmuję się szeroką tematyką. Za reportaż „Film »Kler« i kler wrzesiński” zostałam nominowana do nagrody SGL Local Press 2018. Relacjonowałam strajk nauczycieli i pisałam o ciemnych stronach e-learningu. Jeszcze zanim sama założyłam strój Podręcznej, walcząc o prawo do aborcji, rozważałam symbolikę czerwonych sukni w tekście „Opowieść Podręcznej. Lektura powieści Margaret Atwood w czasach Donalda Trumpa i »dobrej zmiany«”. Uwielbiam też rozmawiać z ludźmi. Oto przykładowe przeprowadzone przeze mnie wywiady: „Gale są miłe, ale przed nami wiele pracy” (rozmowa z Agnieszką Dziemianowicz-Bąk), „Świat, który chciałabym zobaczyć” (rozmowa z Samanthą Shannon), „Jenny Blackhurst to pisarka, która wie, jak ukryć zwłoki” oraz „Czy to wciąż jest fantastyka” (rozmowa z autorkami cyberpunkowych opowiadań).
Ponieważ we Wrześni brak programu kastracji zwierząt właścicielskich, a wokół samego zabiegu krąży wiele mitów, starałam się je rozwiać i odpowiedzieć na wątpliwości właścicieli psów i kotów, m.in. w tekście „Jesteśmy odpowiedzialni za gatunki, które oswoiliśmy. Zalety i wady sterylizacji”.
Uczestnicząc w interwencyjnym odbiorze psa przez Towarzystwo Opieki nad Zwierzętami, wdałam się w szarpaninę z agresywnym właścicielem, by uratować życie psa – właściciel próbował go udusić. Losy Lolka i działalność broniących do aktywistek opisałam w tekście „Psie piekło”.
Wspólnie z mężem opiekujemy się piątką kotów. Wszystkie są adoptowane i wszystkie miały problem ze znalezieniem nowego domu. Rozpieszczamy je, starając się im wynagrodzić ciężkie przejścia.
Nikogo nie dziwi opieka nas psami i kotami, ale gdy w garażu odkryłam gniazdo, w którym jeżynka karmiła cztery małe jeżątka, musiałam wiele się nauczyć o tym fascynującym gatunku. Do tej pory mojej rodzinie udało się pomóc dziesiątce jeży. Połowa z nich wróciła już na wolność, pozostała piątka dołączy do nich wiosną.
Angażuję się w liczne akcje charytatywne, a także staram się je inicjować. W listopadzie 2020 roku wsparłam mojego męża w organizacji akcji „I Ty możesz zostać (e)fantastycznym Mikołajem”. Udało nam się zachęcić do udziału w niej około 100 osób, dzięki czemu przygotowaliśmy 12 paczek dla dzieci z rodzinnego domu dziecka oraz z rodziny zastępczej. Łączna wartość prezentów wyniosła około 11-12 tysięcy złotych. Relacja z akcji znajduje się tutaj.
Ja i mój mąż Adam wspieramy się we wszystkim. Gdy tylko wspomniał, że chciałby spełnić marzenia dzieci, które te opiszą w listach do świętego Mikołaja, wiedziałam, że musimy wcielić tę chęć w życie. Na zdjęciu jeden z samochodów gotowych do wyruszenia w trasę.
Każdego roku z całą rodziną wspieramy Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy. Tutaj z mężem biegnę w sztafecie po światełko do nieba. Wiem, że akcja charytatywna to zbyt mało i że zbiórka publiczna nie zastąpi odpowiedniego finansowania ochrony zdrowia przez rząd, ale póki nakłady na ochronę zdrowia są skandalicznie niskie, każda najmniejsza cegiełka ma znaczenie. Na początku 2020 roku, gdy pandemia nie dała jeszcze wszystkim finansowo w kość, naprawdę poszaleliśmy.
Gdy braliśmy ślub, zrezygnowaliśmy z wesela. Poprosiliśmy też, by nasi bliscy zrezygnowali z prezentów, a zamiast tego wspomogli Fundację Koci Pazur. Uzbieraliśmy ponad 2 tysiące złotych oraz pełen bagażnik karmy.
