"Krótki kurs szpiegowania" - Piotr Niemczyk

Media, polityków i opinię publiczną co jakiś czas zaskakują rewelacje o tym, że służby specjalne stosują jakieś nowe metody inwigilacji. Na przykład słynny ostatnio system Pegasus. Tymczasem autorzy powieści szpiegowskich już dawno takie systemy opisali. Wystarczy uważnie czytać i wyciągać wnioski.

Aresztowanie Sławomira Nowaka wywołało szerszą dyskusję na temat możliwości systemu Pegasus. Niby wiadomo, że Polska ma ten system co najmniej od 2015 roku, ale jakoś większość opinii publicznej w ogóle się tym nie przejmowała, a ta część, która coś o tym czytała uważała, że aby nie ujawniać swoich prywatnych tajemnic komukolwiek, wystarczy stosować szyfrujące komunikatory, lub wyłączać telefon w trakcie intymnej rozmowy. Sprawa członka sztabów kolejnych dwóch kandydatów na prezydentów, pokazuje, że szyfratory nie dają ochrony przed inwigilacją typu Pegasus, a konieczność weryfikacji uzyskanych operacyjnie danych, może być uzasadnieniem do penetracji sztabu wyborczego. Polskie Watergate?

W Polsce, dzięki krytycznym opiniom Rzecznika Praw Obywatelskich dotyczącym wykorzystania czynności operacyjno-rozpoznawczych do celów innych niż zwalczanie przestępczości, toczy się dyskusja, czy czynności te nie powinny być objęte szczegółową, niezależną od rządu kontrolą . Krytycy takiego rozwiązania twierdzą, że może to grozić nielegalnym ujawnieniem ściśle tajnych informacji. Zwolennicy wyjaśniają, że już i tak niektóre instytucje mają prawo kontrolować bardzo wrażliwe dane służb specjalnych i policji, a z tych instytucji żadnych poważnych przecieków nie było. Jeżeli już to z samych służb. Takie instytucje istnieją w wielu państwach Unii Europejskiej i są to albo specjalne komisje parlamentarne (jak w Niemczech - komisja ma prawo zatwierdzania działań w ramach tajnych postępowań) lub niezależni inspektorzy jak w Wielkiej Brytanii. W tych państwach nie doszło do poważnego przecieku danych, a zaufanie obywateli do służb jest większe niż w Polsce.