Brydżyt

RAP ART to mój trzeci album muzyczny. Zbieram środki, by mógł zaistnieć :) Na płycie znajdzie się co najmniej 13 utworów. Zebrane środki przeznaczę na realizację materiału (mix/mastering) oraz na wydanie płyty w wersji fizycznej. Każdy, kto wesprze mój cel, po sfinalizowaniu otrzyma cd :)

Sprzęt do pracy jest niezbędny, by móc pracować na najwyższych obrotach. Mój obecny jest niewystarczający i zjada zbędnie mnóstwo czasu, przez co każdy realizowany projekt urasta do rangi zdobycia Mount Everest ;) Chcę usprawnić swoją efektywność i jakość swoich działań, dlatego przydałby się komp z podstawowym oprogramowaniem dla artysty, który współpracuje, nie utrudnia, nie wiesza i nie zacina i z wszystkimi klawiszami na swoim miejscu ;)

Mój dziadzio z babcią zostawili po sobie ziemię. Cudowne miejsce wśród pól z dala od cywilizacji. Cisza, spokój, błogość. Niedawno okazało się, że posiadłość jest na sprzedaż. To moja historia, moje dziedzictwo, moja krew, moje korzenie. Nie wyobrażam sobie, że zostanie oddana w obce ręce. Zwracam się z prośbą o pomoc w odzyskaniu matczynej ziemi, czuję, że nie mogę pozwolić na pozbycie się jej, czuję, że tak trzeba.

HISTORIE RODZINNE

Mój dziadzio z zawodu był krawcem, pływał również jako marynarz. Opowiadał mi: na ziemi jak i w morzu – tu potwory i tu potwory. Słuchałam dziadkowych opowieści z zaciekawieniem, a dziś widok morskich fal przyprawia mnie o szybsze bicie serca – może po dziadku?:) Babcia była cichą, pokorną kobietą o niezmierzonym sercu, miłość przejawiała się w każdym jej ruchu, gdy opiekowała się domem i czwórką dzieci. Poślubiła dziadzia w wieku 17 lat po zaledwie trzech miesiącach znajomości; wojna pozostawiła jedyny wybór: rozstanie albo ślub. Była to miłość wielka, do samego końca. Po śmierci babci życie dziadzia zdawało się być już jedynie oczekiwaniem na purpurowego zegarmistrza światła. W kalendarzu przy dniu, w którym babcia odeszła napisał: „Wypełniło się”.

Mama opowiadała mi o swoim dzieciństwie; o butelkach z gorącą wodą pod pierzyną podczas srogich zim, o wielokilometrowych wędrówkach do szkoły w jedynych butach, o pracy w polu i o gamzie ze skwarkami. Za każdym razem, gdy tego słucham, myślę jak niesamowite, a zarazem niełatwe było ich życie.

ROBIĘ CO UMIEM

Nie mogę pozwolić na sprzedaż ziemi babci i dziadzia, budowali to miejsce własnymi rękami przez lata, miejsce pełne spokoju i miłości. Moje serce nie wyraża na to zgody. Jestem przedłużeniem linii krwi, póki mogę zbieram pieniądze na jej wykupienie i pozostawienie jej w moim rodzie.