IMPERIUM ROMANUM

Romulus Augustus, zwany później Augustulusem urodził się około 463 roku n.e. Romulus został pozbawiony władzy przez Odoakra, który jednak zachował ustępującego cesarza przy życiu, obdarzył go majątkiem ziemskim i nakazał wypłacanie corocznej renty w wysokości 6000 solidów.

W III w. n.e. na obszary Cesarstwa Rzymskiego z Państwa Perskiego przenikała nowa synkretyczna religia – manicheizm. Jej założycielem był prorok Mani, a sama doktryna łączyła w sobie elementy innych religii: gnostycyzmu, chrześcijaństwa, mitraizmu, zaratusztranizmu, buddyzmu oraz dżinizmu.

Mianem „ostatniego Rzymianina” określano w historii najczęściej dowódcę w ostatniej znaczącej wygranej bitwie w historii Imperium Rzymskiego, na polach Katalaunijskich w 451 r. n.e. – Flawiusza Aecjusza.

Wojny prowadzone przez Rzymian w czasach późnej Republiki spowodowały, że wiele legionów, a nawet pojedynczych żołnierzy, zyskało niemalże sławę tak wielką, jak prowadzący ich wodzowie. W tamtym okresie armia rzymska była praktycznie armią zawodową.

Antyczni Rzymianie byli ludźmi niezwykle ruchliwymi, co wynika pośrednio z faktu, że Imperium Rzymskie obejmowało olbrzymie terytorium. Rozległe tereny wymagały dobrze skomunikowanych traktów i bezpiecznych połączeń morskich oraz rzecznych, wolnych od piratów i rabusiów. Podróżowali...

Kiedy w 410 roku n.e. Wizygoci zdobywali Rzym, współczesnym wydawało się, iż nastąpił koniec cywilizowanego świata. De facto Rzym nie był już stolicą Imperium i nie miał już tak wielkiego znaczenia jak niegdyś, jednak nadal był symbolem cywilizacji Rzymian.

Maksymin Trak, nazywany także Maksyminem I, panował jako cesarz w latach 235-238 n.e. Uważany jest za pierwszego barbarzyńcę, który nosił cesarską purpurę. Według „Historia Augusta” mierzyć miał około 250 cm. Co więcej, jego kciuk był podobno tak duży, że jako pierścionek nosił bransoletkę żony.

Antyczni Rzymianie relacje handlowe i dyplomatyczne utrzymywali z wieloma krajami i ludami; niekiedy naturalnie toczyli wojny. Wraz z rozwojem Imperium, społeczeństwo rzymskie pogrążało się w zbytku. Do Rzymu sprowadzano niesamowite produkty, egzotyczne zwierzęta, wyszukany przyprawy, piękne materiały.

W 376 roku n.e. Wizygoci, będąc spychani w wyniku "wielkiej wędrówki ludów" szukali schronienia w granicach Imperium Rzymskiego. Zgodnie z przekazami rzymskiego historyka Ammianusa Marcellinusa Goci zostali zmuszeni opuścić swoje ziemie we wschodniej Europie na rzecz Hunów i szukać nowych ziem na zachodzie. Uznali, że Tracja za Dunajem jest najlepszym miejscem na osiedlenie się – ziemia jest żyzna, a rzeka zapewni korzystne położenie względem agresywnych Hunów.

Grecy nauczyli Rzymian nie tylko filozofii, ale także biesiadowania. Greckie sympozjony były naśladowane przez rzymskie elity, a stoły wprost uginały się pod potrawami, których przepych możemy poznać choćby dzięki zachowanej książce kucharskiej Apicjusza. Jednak pod terminem polyfagus...

Niniejszy tekst ma na celu przybliżenie nieco symboliki, a także przyjrzenie się z bliższa jednej z najbardziej przerażających kar rzymskiego wymiaru sprawiedliwości. Poena cullei, czyli tak zwana kara worka, znana jest najpowszechniej jako ta, którą w starożytnym Rzymie ponosili ojcobójcy. Skazaniec był zaszywany w skórzanym worze wraz z towarzystwem czterech zwierząt – psa, małpy, węża oraz koguta. Następnie worek, wraz z żywą zawartością, wrzucano do rzeki. Lecz jest to tylko jedna z surowych twarzy rzymskiej sprawiedliwości, wymierzanej za sprawą poena cullei. Co wiemy o niej jeszcze?

Po wyparciu Pompejusza z Italii i pokonaniu wojsk pompejańskich w Hiszpanii, Juliusz Cezar musiał w końcu przenieść plan działań wojny domowej do Grecji i Macedonii - gdzie Pompejusz gromadził swoje główne wojska. Wiedząc, że Pompejusz posiada przewagę liczebną liczył się z wszelkim ryzykiem.