Jestem absolwentką Wydziału Malarstwa na warszawskiej ASP, ze specjalizacją Ceramika. Od kilku miesięcy pracuję nad organizacją ceramicznej pracowni. Teraz to będzie pracownia porcelany, która mam nadzieję, również Państwu przyniesie trochę radości.
Cały czas mi stuka w głowie: masz już prawie pięćdziesiąt lat, masz już prawie pięćdziesiąt lat... ani stara, ani młoda – ustaliłam z mamą. Niełatwo tak całemu światu opowiadać o trudach życia, a i światu czytać historię mojego życiowego kieratu, bo nie po to się tu spotykamy. Wstęp ten jednak jest ważny, bo czuję potrzebę powiedzieć wszystkim, że chcę w końcu robić, co zawsze chciałam robić, żyć, jak zawsze chciałam żyć.
Tak się przedziwnie zbiegło, że projekty, które w głowie były nieosiągalnym marzeniem, zaczęły się dziać jesienią 2019 r. Wróciłam do mojej zakurzonej, opuszczonej przeze mnie ceramicznej pracowni, aby przywrócić jej świetność, tchnąć w nią życie. Nowe życie. Przekształcić ją w pracownię porcelany.
Gdy tam rozpoczęłam próbowanie materiału – nowej, dużo trudniejszej dla mnie techniki – i zaczęło być „coś widać”, zdecydowałam równolegle rozwijać moje domowe laboratorium kosmetyczne, bo zawsze mi się marzyło „zrobić sobie krem”. I tak się przesuwam... pomiędzy brudną robotą, gdzie masa lejna zachlapuje wnętrze od podłogi po sufit a higienicznym miejscem, w którym mieszam drogocenne roślinne oleje i masła, żeby mieć w życiu odpowiednią dawkę luksusu. Chcę to rozwijać, bo nie ma dla mnie innej drogi zarobku niż sycić pięknem i samym dobrem zmysły drugiego człowieka.
W 1995 r. ukończyłam studia na Wydziale Malarstwa w warszawskiej ASP – ze specjalizacją w Pracowni Ceramiki. Od 1996 r. zajmuję się zawodowo projektowaniem graficznym, które wypełnia największą część mojej życiowej przestrzeni. Uprawiam również malarstwo, ilustruję.
W najbliższym czasie planuję „wypuścić” z pracowni autorską zastawę: kubeczki w dwóch rozmiarach, talerze, wielką misę i mniejsze miseczki. Ten nowy dla mnie materiał, jakim jest porcelana, powoli poddaje się mojemu zamysłowi i po długim czasie uczenia się go powstają lekkie, wdzięczne naczynia, które dodają mojemu życiu piękna, którym chcę się dzielić. Wspólnie z wrocławską pracownią form rozpoczęliśmy już pracę nad potrzebnymi formami gipsowymi.
Plany układają się same: potem chcę pielęgnacyjne kremy zamykać w porcelanowych naczyniach. Ale to potem... i jeszcze choruję na „chcę mieć własną restaurację”... i w ogóle żyć, jak nigdy wcześniej!
Najnowsi Patroni
