Dlaczego Patronite? Kiedy kilkanaście lat temu założyłam Literackie Skarby Świata Całego, to była zabawa. Z czasem blog zaczął jednak wymagać coraz więcej czasu i energii i zamienił się w coś na kształt regularnej pracy. Pracy, którą uwielbiam. Tylko nietypowej – takiej bez wypłaty.
I w zasadzie nie byłoby to problemem – wiem, że jest wiele osób, które na blogu nie zarabiają ani złotówki, a robią to pięknie, profesjonalnie, z zaangażowaniem. Każdy jednak pracuje w innym tempie, każdy ma inne warunki finansowe. Moje są takie, że mam przyjemną, ale słabo płatną pracę, żeby więc się utrzymać, muszę szukać dodatkowych zleceń.
Patronite to dla mnie szansa, by z tych zleceń zrezygnować i skupiać się przede wszystkim na blogu. Publikować wartościowe teksty i wywiady – ale też relacje z wydarzeń, jak festiwale i targi książki, zarówno w Polsce jak i w Czechach – właśnie tu, nie szukając dla nich miejsca tam, gdzie za nie zapłacą.
Co już dzięki Wam udało mi się zrobić? W ciągu pierwszych trzech lat obecności na Patronite udało mi się zrealizować wiele projektów, które bez wsparcia Patronów nie byłyby możliwe! Na blogu ukazało się kilkanaście wywiadów, głównie z czeskimi pisarzami (m.in. Petrem Stančíkiem, Aleną Mornštajnovą, Jaroslavem Rudišem), a ja zyskałam możliwość wyjazdów na duże literackie wydarzenia w Czechach i w Polsce – na Skarbach relacjonowałam m.in. trzy edycje praskich targów książki Svět knihy, ostrawskie festiwale Inverze i Knižní festival oraz otwarcie Biblioteki Milana Kundery w Brnie. Ze środków pozyskanych w ramach Patronite opłacam też subskrypcje czeskich dzienników i pism kulturalnych („Deník N”, „Host”, „A2”, „Tvar”), które regularnie śledzę i w oparciu o zebrane materiały przygotowuję comiesięczny newsletter. Dziękuję za Wasze wsparcie!
Kim jestem? Inżynierką, którą zawsze kręciły książki. Entuzjastką, która po przeczytaniu swojego pierwszego Hrabala postanowiła nauczyć się czeskiego – i skończyła bohemistykę. Literaturoznawczynią, początkującą tłumaczką, od czasu do czasu dziennikarką.
Wszystko zaczęło się dziesięć lat temu. W czasie studiów na uczelni technicznej brakowało mi rozmów o literaturze, podjęłam więc spontaniczną decyzję: założę bloga o książkach. Blog wziął swoją nazwę… oczywiście od Hrabala. A konkretnie – polskiego tytułu jednej z jego książek.
Krótko po tym, jak Literackie Skarby Świata Całego pojawiły się w sieci, zaczął się boom na literaturę czeską w Polsce. I zdominowała ona mojego bloga niemal całkowicie. Uważnie śledzę, co czeskiego wydaje się w Polsce, zapowiadam premiery, recenzuję nowości, patronuję wybranym tytułom, rozmawiam z pisarzami i ich tłumaczami. Opracowuję materiały na podstawie nowinek z czeskiego internetu. Jeśli więc chcesz być na bieżąco z czeską literaturą w Polsce – nieskromnie powiem, że nie ma lepszego miejsca w sieci. :)
Jako blogerka wzięłam udział m.in. w debacie „Promotorzy czytania” organizowanej przez Wojewódzką i Miejską Bibliotekę Publiczną w Rzeszowie oraz w dyskusji „Czy krytyk krytykuje a bloger reklamuje?” Biblioteki Kraków. Jako ekspertka od czeskiej kultury wystąpiłam – m.in. razem z Davidem Černym i ks. Zbigniewem Czendlikiem – na spotkaniu „Gdy Polaczek spotyka Pepika. Rozmowa o Czechach i Polakach” Open Eyes Economy w Krakowie. Jako tłumaczka i popularyzatorka czeskiej kultury gościłam w cyklu spotkań Miejskiej Biblioteki Publicznej w Jastrzębiu-Zdroju (rozmowę można obejrzeć tu) i byłam bohaterką Bohemistycznego Czwartku w Instytucie Filologii Słowiańskiej UJ.
Jako specjalistka od Czech miałam przyjemność poprowadzić szereg spotkań autorskich i rozmów on-line, m.in. z Jaroslavem Rudišem, Petrą Hůlovą, Markiem Šindelką, Milošem Doležalem, Sylvą Fischerovą, prof. Leszkiem Engelkingiem, Andrzejem S. Jagodzińskim czy Michałem Zabłockim. W pandemicznym roku 2020 w ramach cyklu „Polsko-czeskie rozmówki na granicy” poprowadziłam cztery rozmowy z duetami polskich i czeskich twórców: Ivaną Myškovą i Weroniką Gogolą, Jáchymem Topolem i Pawłem Sołtysem (Pablopavo), Petrą Soukupovą i Zośką Papużanką oraz Ladislavem Ziburą i Bartkiem Szaro (z bloga Paragon z podróży).
W 2023 roku byłam również współautorką literackiego programu festiwalu Kino na Granicy Wyszehrad calling. W ramach programu moderowałam dwa wydarzenia: poświęcone książce Dumny Bądźżeś spotkanie z Ireną Douskovą oraz jej tłumaczkami, Joanną Derdowską i Borbálą Staněk-Csomą, a także dyskusję Czy Czechom przeszkadza „gęba” Szwejka? z udziałem Ireny Douskovej, Martina M. Šimečki, Györgiego Vargi i Zbigniewa Macheja.
O czeskiej, słowackiej i polskiej literaturze pisałam również poza blogiem, zarówno w mediach polskich („Gazeta Wyborcza”, „Nowe Książki”, „Twórczość”, „Fabularie”, „Czas Literatury”, „Przegląd”, „Przekrój”), jak i czeskich (H7O, iLiteratura).
Jako tłumaczka literacka z czeskiego zdobyłam pierwsze miejsce w międzynarodowym konkursie Cena Susanny Roth (2017), a w maju 2021 roku wyszedł mój pierwszy przekład książkowy, Kara i nagroda Anny Zonovej. Literaturą czeską zajmuję się też naukowo – w ramach mojego projektu doktorskiego na Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie badam, kto i jak wydaje, tłumaczy i promuje czeskich pisarzy w Polsce.
Robię sporo, ale chciałabym jeszcze więcej. Marzy mi się, by mój blog stał się dużą platformą wiedzy i informacji na temat literatury czeskiej – z wywiadami, obszernymi, przekrojowymi tekstami publicystycznymi, specjalnymi cyklami, zapowiedziami i zestawieniami, przygotowywanymi na podstawie czeskojęzycznych materiałów, we współpracy z czeskimi partnerami. Wierzę, że kiedyś będzie to możliwe!
Mój blog znajdziesz tutaj: Literackie Skarby Świata Całego
...oraz na Facebooku: Literackie Skarby Świata Całego
O tym, co czeskiego robię na blogu i poza nim: Współpraca
Mój cykl o najnowszych czeskich premierach: Czeskie Skarby pod Specjalnym Nadzorem
Moje wywiady z czeskimi autorami: Wywiady
